Op zijn derde plaat laat Ought andere, interessante geluiden horen en dat levert parels van nummers op.
Ought — eigenlijk drie Amerikanen en één Australiër — ontstond in de nasleep van de grootschalige protesten in Canada. Wat begon als een studentengrap, groeide uit tot een undergroundparel uit Montréal en vervolgens een gerodeerde postpunkmachine. Sinds de release van debuutplaat More Than Any Other Day behoort Ought tot de nieuwe lichting opwindende gitaarbands, samen met onder andere Protomartyr, Preoccupations en Parquet Courts. Zelfs Franz Ferdinand, Bloc Party en Alex Turner verklaarden zich fan van Ought.
De Canadezen werkten hun unieke stijl — indierock met postpunk, nerveuze ritmes en unieke praatzang — verder uit op Sun Coming Down, dat in vele eindejaarslijstjes van 2015 pronkte. Wie de band al een tijdje volgt, zal zich zeker nog de epische song “Beautiful Blue Sky” van die plaat herinneren. Het leek zelfs of Ought al de best mogelijke plaat van zijn carrière had gemaakt. Maar met Room Inside The World heeft het viertal ook wat verrassingen in petto.
Opener “Into The Sea” bijvoorbeeld: we horen meteen pianodreunen en de karakteristieke stem van Tom Darcy, die op deze plaat wel meer diepgang en variatie vertoont. Ought zoekt en vindt op overtuigende wijze iets rustigere oorden. De postpunk klinkt ook iets toegankelijker, maar nog altijd veel te complex voor de massa.
Er is echter één uitzondering: die veelbelovende eerste single. “These 3 Things” is de grootste stijlbreuk op de plaat, en meteen ook het meest luchtige (op muzikaal vlak toch) en catchy materiaal dat op de plaat te vinden is. De gitaaruitbarstingen maken voor een keer opvallend veel plaats voor synths en digitale drums. Toch zijn er weer die ingehouden woede en poëtische kronkels. Ought blijft Ought dus.
Niet dat er op de rest van de plaat geen bijna-popsongs staan. “Disgraced In America” neemt eerst een zachtere, mijmerende start, maar groeit dankzij een meeslepend refrein uit tot een imperfecte oorworm. Waarom imperfect? Omdat de song ook weerbarstige gitaren, complexe wendingen en defaitistische teksten (“I was like a dentist rooting for pain” hoor je Darcy zingen) in petto heeft.
In “Disaffectation” waart de geest van The Cure rond, en opnieuw worden keyboarddreunen met sprekend gemak gecombineerd met vlijmscherp riffwerk. En Ought doet nóg beter: “Take Everything” is de beste song van de plaat. Niet zozeer door een genreswitch, integendeel. Het is een adembenemend krachtige song met een Sonic Youth-toets; daardoor vertoont dit nummer het meeste overeenkomsten met ouder Ought-werk.
Er zijn ook nummers waarin de ommezwaai iets minder geslaagd klinkt. In “Desire”, een break-upsong die opent met wel heel wollige keys, gaat de opdringere, theatrale zang van Darcy soms irriteren. (Wij hebben Darcy het liefst als hij klinkt als een perfecte mix tussen David Byrne en Mark E. Smith.) Daarnaast klinkt de toevoeging van een zeventigkoppig koor compleet over the top. Ook in “Brief Shield” gaat de geluidsstorm van weleer liggen, maar wat we te horen krijgen is meer geneuzel dan iets anders. De song is te koppig en heeft te weinig bezieling. Afsluiter “Alice” bewijst wél dat Ought zich tegelijk in het ijle kan bewegen en intens kan klinken.
Ought is en blijft een band voor goed geoefende, alternatieve oren. De beste songs op Room Inside The World zijn twee uitersten: het ene is verschroeiende postpunk, het andere is verfijndere new wave. Ook deze plaat bewijst dat Ought een van de spannendste bands in het alternatieve circuit blijft. De muziek is ook nog altijd moeilijk te catalogiseren, en dat is tegelijk een zegen en vloek.
