Het was enigszins een verrassing, de vorige van The Mountain Goats: een themaplaat over showworstelen vol nostalgie in een handvol fascinerende verhalen. Na die Beat The Champ, twee jaar terug, doet John Darnielle en co dat kunstje nog eens koud over, deze keer met Goths als titel en thema. Haal die lange zwarte jassen maar al van de zolder!
Sinds Beat The Champ lijkt het er wat op dat de Darnielle zijn ei kwijtraakt in themaplaten, zoals dat nu ook het geval is. De rauwe impact is zo natuurlijk wel een stuk minder dan op stukken persoonlijker albums als The Sunset Tree (2005) of We Shall All Be Healed (2006). Ook de pure lo-fi-esthetiek die Darnielle in zijn beginjaren hanteerde, is nog altijd ver te zoeken. Wie die Mountain Goats wil, moet maar een manier vinden om terug te keren naar het vorige millennium. Enfin, niet dat er te klagen is, want zelfs een gemiddeld album van The Mountain Goats kan nog altijd moeiteloos meedraaien naast het betere werk van andere artiesten.
Dé grote afwezige op Goths is alvast de gitaar, nochtans het oerinstrument van The Mountain Goats waarrond de band op eerdere platen bijna alles bouwde. Die plaats is deze keer ingevuld door veel jazzy piano’s en blazers. Laat het aan Darnielle om uitgerekend een album over goths te maken dat soms uit een sjieke lounge lijkt komen te waaien. Maar dat nonchalante maatpakgeluid went wel, getuige mooi voorbeeld “Wear Black”, waarin Darnielle de originele eighties gothesthetiek met kennis van zake bezingt, geruggesteund door een soulvol achtergrondkoor. Uiteindelijk blijven de verhalen overeind, en Goths bevat goeie verhalen aan een gemiddelde van één per song.
“Andrew Eldritch Is Moving Back To Leeds”, bijvoorbeeld, ver de vertwijfelde maar in Darnielles hoofd onvermijdelijke terugkeer van de Sisters Of Mercy-leider naar zijn heimat. Of hoogtepunt “Shelved”, over een niet nader genoemde ex-gothgrootheid die twijfelt tussen een comeback onder belachelijke omstandigheden (“Not gonna tour with Trent Reznor/Third of three, bottom of the bill/You can’t pay me to make that kind of music/Not gonna swallow that pill”) of toch maar helemaal opgeven en werk zoeken (“Maybe dad is right, I’m still young/And I can write C++ as good as anyone/I know this guy at Lucasarts, he says they’re looking for hands/In fifteen years I’ll be throwing back beers with my feet in the sand”). De rake gothpastiche met over de helft een van de meest onverwacht geslaagde new waveriffs deze kant van de jaren tachtig herbergt een interessant unicum in het oeuvre van The Mountain Goats: niet Darnielle zelf, maar bassist Peter Hughes soleert op stem in die laatste strofe, als het ware om het dilemma kracht bij te zetten.
Ook mooi is hoe The Mountain Goats enkele “bands who had to leave the darkness for the light” terug in de kijker plaatst. ’t Moet al lang geleden zijn dat iemand Gene Loves Jezebel, The March Violets, The Bolshoi en Red Lorry Yellow Lorry nog erkenning gaf. En zo’n geven van erkenning werkt aanstekelijk, dus bij deze: doe uzelf een klein (schuldig) plezier en zoek die bands eens op. The Mountain Goats heeft wat obscure eightiesbands betreft dus in elk geval zijn huiswerk gedaan. Of zouden Darnielle en kornuiten stiekem goths geweest zijn? Het maakt niet uit, want Darnielles inlevingsvermogen is nog altijd van die grootteorde dat hij uiterst sympathieke songs zou kunnen schrijven over de dingen des levens van de meest onuitstaanbare klieren denkbaar.
Nu: Goths is niet het beste album dat The Mountain Goats al maakte, en pretendeert zelfs niet meer dan gemiddeld te zijn. ’t Is net als de vorige gewoon een themaplaatje geworden, deze keer door muzikanten over muzikanten voor muzikanten. Aardig, nooit onaangenaam, maar gewoon eentje in de rij. Wel benieuwd welk thema de band de volgende keer kiest!
