Groot-Brittannië is zo verscheurd dat het pijn doet om zien, Amerika kijkt verbijsterd naar zichzelf nu Trump aan de macht is en Europa heeft een Turkse dictator nodig om zijn vluchtelingencrisis te bezweren. Maxïmo Park, vinger stevig aan de pols, kletst op zijn zesde album al die heikele thema’s nadrukkelijk op tafel. Omdat ook een popplaat ergens over mag gaan.
“You forgot to tell the truth and now it’s too far away / When the auditors add it up in the books, will you keep them away?” Binnenkomer “What Did We Do To You To Deserve This” snijdt meteen de Brexit aan en Nigel Farage mag ‘em in zijn zak steken. In tijden als deze zal Paul Smith zijn woorden wikken noch wegen, maar de Brummie is te intelligent om te vervallen in sloganeks gedoe. Agit-prop is Risk To Exist niet en het preekgestoelte mag Bono ook houden.
Liever schetst Smith een beeld van deze tijden door in te zoomen op de mensen die de geschiedenis ondergaan. Die van een flexwerker, bijvoorbeeld, in “Work And Then Wait”, waar het woord “dignity” nadrukkelijk terugkeert, maar er is ook de titelsong, waarin Smith even duidelijk de kant van de vluchteling kiest en zijn besluit al klaar heeft aan het einde van de eerste strofe: “How can we not extend a hand into the perilous waters of hell?”. Want uiteindelijk komt het allemaal neer op die ene vraag: “where’s your empathy?”. Geen fistpumping, neen, maar een stevig gezongen tractaat is het wel. Eentje dat nagels met koppen slaat.
Des te jammer dat muzikaal zoveel behoudender wordt gespeeld. Was Too Much Information drie jaar terug een voorzichtige verkenning van nieuwe, meer elektronische terreinen, dan plooit Maxïmo Park zich op deze zesdeling terug op vertrouwde patronen. De nervositeit van debuut Apply Some Pressure is wat geweken, maar ook “Get High (No, I Don’t” is hoekig tot in het diepste van zijn vezels. Als er al sprake is van enige innovatie, dan in de doorgedreven funkyness. De rubberen baslijn van “What Equals Love?” – goeie blazers ook –, het droge “Get High (No I Don’t)”, of “The Hero” dat niet meer dan een pompend orgeltje en wat eenzame percussie van doen heeft,… je voelt erin dat de band deze plaat live heeft ingespeeld; de energie is bijna fysiek aanwezig. Dat Mimi Parker van Low her en der meezingt hebben we echter moeten lezen in de bijgaande perstekst; haar meerwaarde is eerder beperkt.
Maxïmo Park blijft echter vooral een popband en het is in die modus dat wordt gescoord. “I’ll Be Around” is een gemoedelijk liefdesliedje, datzelfde “Work And Then Wait” van daarnet heeft het soort refrein dat blijft rondzingen in het hoofd. Stiekem hoop je dat het in de volgende Britse kiescampagne ergens zal blijven hangen, maar je weet wel beter. Rock-‘n-roll heeft de wereld in geen eeuwen meer veranderd, Paul Smith zal die trend niet keren. Ach, hij heeft op zijn minst geprobeerd, en wij weten één ding: Risk To Exist zal ook na juni 2017 van belang zijn. Dat is meer dan Jeremy Corbyn kan zeggen.
