Toen de nieuwe Bat For Lashes als een conceptalbum werd aangekondigd, betrapten we ons op een kleine zucht. Gelukkig valt het al bij al nog mee en slaagt Natasha Khan erin om een veelgelaagde, filmische plaat te maken die qua geluid gevoelsmatig naar de eerste twee platen van Bat For Lashes teruggrijpt. Het is echter nog altijd een conceptalbum en dat heeft zo zijn gevolgen.
The Bride vertelt een eenvoudig verhaal over een bruid die op haar trouwdag haar toekomstige man in een auto-ongeluk verliest. Akkoord, dat klinkt vrij melodramatisch, maar de uitwerking is interessanter en complexer dan je op het eerste zicht zou denken. Dit is tenslotte een plaat van Bat For Lashes.
De plaat begint met “I do”, dat het verlangen van het hoofdpersonage “The Bride” om te trouwen uitdrukt. Het is een romantische, idyllische opener met niet meer dan wat harp die de luisteraar op het verkeerde been zet. Wat volgt is een dreigend “Joe’s dream” dat over de onheilspellende droom van haar toekomstige man gaat terwijl “In God’s House” het moment beschrijft waarop The Bride op de dag van haar huwelijk terwijl ze voor het altaar staat te wachten te horen krijgt dat haar bruidegom in een auto-ongeluk is omgekomen. Op het einde van dat nummer zingt Khan behoorlijk dramatisch “fire” en dat had ook subtieler gekund.
Wat volgt is de emotionele rollercoaster waarin “the bride” vervolgens belandt. Wat indrukwekkend is aan dit album is dat Khan met dit verhaal concepten als liefde en huwelijk in vraag lijkt te stellen en wat ze na de dood betekenen. In “Honeymooning alone” zingen spookachtige stemmen de fantastische mokerslag van een titel op nerveuze drumbeats terwijl Khan zelf over “the bride” zingt die in haar auto zit en de lege stoel naast haar als een andere soort aanwezigheid van haar “man” ziet: “your empty seat by my side”.
Het idee dat de dood niet per sé de liefde in de weg hoeft te staan, komt ook terug op “Close Encounters” waarin Khan op een prachtig bed van ijskoude strijkers zinnen als “I feel he comes to me in the dead of night / And I go to the other side” en “And I could never forget with time / All our close encounters” zingt. Kippenvel gegarandeerd. Net zoals Khan op haar vorige albums liefde, vrouwelijkheid en identiteit in vraag heeft gesteld, lijkt Khan hier de vraag te willen stellen of de dood überhaupt het einde van een relatie moet betekenen, dan wel of de relatie niet gewoon verder blijft bestaan, maar dan veel dieper en spiritueler dan de relatie misschien wel ooit zou zijn geweest als ze gewoon getrouwd waren.
Dat is allemaal heel interessant, maar de achilleshiel van The Bride is dezelfde als die van zoveel andere conceptalbums: het album loopt van begint tot einde als een film (ook al heb je soms het gevoel dat er wat stappen in het verhaal worden geskipt en is “In your bed” simpelweg te romantisch om dit wat makabere album uitgeleide te doen), maar veel individuele songs heeft Khan met album niet aan haar catalogus van haar allerbeste nummers toegevoegd, anders gezegd, nummers die we zonder dit album nog afzonderlijk zouden beluisteren. Hoewel onze gewaardeerde hoofdredacteur (mvs) “spoken word” passages als “zwaktebod” teniet heeft gedaan, moeten we wel erkennen dat de combinatie van de spookachtige instrumenten en Khan die haar eigen gedicht voorleest op “Widow’s peak” in de context van dit album werkt. Maar: alleen in de context van dit album.
Het ligt niet aan Khans expressieve zangprestaties of de fantastische productie die rijker, voller en gelaagder is dan het kale The Haunted Man. Intuïtief doet het aan de grootsheid van het innemende doorbraakalbum Two Suns denken, met veel synthesizers, echoënde beats en soundscapes die donker, zwaar en dromerig als een David Lynch film zijn.
Dat een conceptalbum van Bat For Lashes eraan zat te komen, hoeft niemand te verwonderen. Niet alleen vertoonden haar vorige albums qua thematiek en geluid een grote, goed uitgedachte samenhang, bovendien heeft Natasha Khan ondertussen al verschillende eigen nummers aan karakterstudies gewijd: Daniel, Marilyn of die prachtige pianoballad “Laura” waar u ongetwijfeld ook uw smartphone voor in de lucht heeft gehouden tijdens een liveconcert.
Er staat, ondertussen naar goede gewoonte, één pianoballad op dit album en het is het beste nummer van de hele plaat: “If I Knew”. Emotioneel, kwetsbaar en misschien wel het enige nummer dat naast het dansbare “Sunday Love” ook zonder het album stevig rechtop blijft staan. Zonder twijfel heeft Khan met dit album een ambitieus werkstuk afgeleverd met een veelgelaagde productie, maar zoals zoveel andere verhalende conceptalbums zijn er te weinig nummers die we los van dit album opnieuw zouden beluisteren. Eenmaal je dat kan aanvaarden, is dit één van de meest filmische platen die je dit jaar zal horen en waarin het een plezier is meegesleept te worden.
