Enkele weken geleden kwam Floating Points ons ter ore en nauwelijks vermoedend dat Jonathan Callens een ep aan het afronden was, moesten we aan Altertape’s Glasstic Drops denken. Diezelfde jazzy basis, dezelfde mix tussen grootstadchaos en natuurgeluiden, diezelfde liefde voor het ambacht van het instrument temidden het geknip en geplak van de elektronica. ‘Floating Points? Zegt me niets’, zou Callens ons wat later meedelen. Boeiende tijden.
De weinige kritiek die er te leveren viel op Altertape’s puike debuut was dat het allemaal wat vinniger mocht. Niet dat we Altertape meteen richting Fuck Buttons of Oneohtrix Point Never willen sturen, maar de wufte jazzloops misten, hoe sferisch ook, bijwijlen ergens wat dadendrang. Alsof Callens met die commentaar geslapen had, opent “’Part 01”’ – de nummers zijn genoemd naar de volgorde waarin ze tot leven kwamen, maar slechts een derde haalde de ep – als een Keltische storm op zee. Doedelzakken waren niet misplaatst geweest, en hoewel initieel meanderend gidsen de ontregelende drums het nummer al snel richting wat we ons voorstellen bij een vervaarlijk schuimbekkende hellehond. Altijd gelaagd, nooit voor een gat te vangen.
Wie op basis van “’Part 01”’ wil concluderen dat Altertape definitief van koers is veranderd, mag zijn besluit al bij de intro van “’Part 06”’ (het tweede nummer) de vuilbak in kieperen. “’Part 06”’ is het uithijgen na de woestenij, de zondagmorgen na de zaterdagavond. Wat opent als jazz zonder meer dijt uit in Beefheartiaans freestylen. Niet zelden overheerst na het beluisteren het gevoel dat Altertape zich vooral geamuseerd had bij het maken van deze Nandrin Sessions. “’Part 06”’ heeft het directe en de ambachtelijke liefde van Floating Points’ “’Elaenia”’, en zweeft daarmee in goed gezelschap.
”’Part 11”’ (track 3) heeft dan weer goed naar Nils Frahm geluisterd, maar waar die voluit voor loops gaat, komt de jazzy basis waarop Callens componeert hier andermaal bovendrijven. De gitaren gaan een Hendrixiaanse strijd aan met de lome ritmesectie, wat een uitermate boeiende mix tussen ontketende razernij en gecontroleerd musiceren oplevert. “’Part 12”’ tot slot lijkt initieel het meest op Glasstic Drops, maar wanneer de bas, die gouden kerel met stevige inborst, fluks het verhaal binnenfietst, en laag na laag je meer en meer hypnotiseert weet je dat ook de afsluiter je stevig bij het nekvel heeft. “’Part 12”’ is de futuristisch aandoende epiloog die de stad tot leven brengt, en wordt afgesloten met een minutenlange outro die het soort chaos brengt dat je naar heter, harder, lekkerder en langer doet verlangen.
Tijdens gesprekken over moderne elektronica zijn termen als post-apocalyps, grootstadspessimisme en industriële chaos niet van de lucht, maar Altertape legt bovenop die clichés met Nandrin Sessions ondertussen ten tweede male een laag geschiedenis, ambacht en passie. De stad kan zo warm zijn.
