Dr. Dre heeft na meer dan tien jaar nog eens een plaat uit. En dat is verdomd goed nieuws, want ook al is het dan niet het langverwachte en beloofde Detox, met Compton laat de befaamde dokter nog eens horen waar zijn ware talent ligt: de vinger aan de pols houden van het hedendaagse gebeuren en vooral anderen aan het woord laten.
Eerlijk is eerlijk: André Young, beter gekend als Dr. Dre, is zeker niet het grootste raptalent dat ooit is opgestaan. Bovendien is het aantal nummers dat hij draagt als MC spreekwoordelijk op de vingers van één hand te tellen. Of het nu de platen betreft van de groep waarmee hij voorgoed faam bereikte (N.W.A. ofte Niggaz With Attitudes) dan wel zijn soloalbums, het zijn de gast-mc’s of kompanen die de plaat (helpen) dragen. Of het nu om N.W.A., zijn debuut annex doorbraakalbum The Chronic (1992) of het in 1999 verschenen 2001 betreft, het zijn de anderen die met de beste, meest memorabele raps gaan lopen. En dat is op Compton niet anders.
Naast oudgedienden Snoop Dogg, X-zibit en Eminem laat Dré ook ditmaal een horde jonge (en iets oudere) veulens opdraven waaronder King Mez, Justus, The Game en uiteraard Kendrick Lamarr. Toch is het niet die laatste maar wel The Game en John Connor die beiden een hele song dragen. “ One Shot One Kill” laat John Connor schitteren met Snoop Dogg in bijrol terwijl The Game op “Just Another Day” de hoofdrol voor zich neemt. Dat Dré zelf een hele song aan zijn protegés overlaat, is op zich niet zo vreemd (ook op zijn eerder werk liet hij graag het spotlicht aan anderen over); wel opvallend is dat niet alleen de productie maar ook de aflevering van de mc’s een pak grimmiger klinkt dan voorheen.
Wie de laid-back van Snoop Dogg gewend is, zal aanvankelijk vreemd opkijken bij de rasperige bijklank die zijn stem gekregen heeft, en niet alleen zijn stem krijgt een rauwer geluid aangemeten want ook de goede dokter zelf klinkt opvallend ruw en grofkorrelig. Zelfs Eminem die uit zichzelf al als een angry young man klinkt, krijgt op “Medicine Man” een extra injectie adrenaline toegediend. Jammer genoeg werkt het in het geval van Eminem niet zoals het voor pakweg Snoop of oude maat Ice Cube werkt. Die laatste klinkt op “Issues” zo mogelijk nog kwader dan ten tijde van N.W.A., al mag de productionele rol van Dré daar niet in onderschat worden. Per slot staat de man als producer bekend om zijn meedogenloze houding in de studio die het beste uit zijn gasten haalt maar daarbij weinig rekening houdt met hun gevoelens (ten tijde van de opnames van “Let Me Blow Your Mind” zou hij Eve zelfs tot tranen gebracht hebben). /p>
De productie is finaal dan ook nog steeds de ster van de plaat. Maar waar Dré met The Chronic een genre definieerde en het op 2001 update, kiest hij op Compton voor een andere aanpak. De muzikale (en tekstuele) verwijzingen naar zowel zijn soloalbums als de N.W.A.-hoogdagen zijn niet te tellen waardoor het album soms als een hommage als een terugblik klinkt maar tezelfdertijd ook opvallend hedendaags dankzij de loepzuivere productie. Dré is niet langer geïnteresseerd om de stroom te bepalen maar laat zich er net zo min door beïnvloeden. Compton is een plaat die zoals het in hiphop betaamt, steunt op beats terwijl alle keyboards en andere muzikale toevoegingen niet meer zijn dan dat: toevoegingen.
Uiteraard zijn er kleine smetjes te horen op de plaat, zo is de misogyne skit die “Loose Cannons” afsluit zonder meer gênant en zou de verwijzing naar de dood van Eric Gardner (de beruchte “I can’t breath” terwijl hij door de politie in een dodelijke wurggreep gehouden wordt) krachtiger geweest als ze gebalder gehouden was. De voormelde insteek van Eminem laat ook te wensen over (moet echt nog eens bevestigd worden dat hij “vrouwonvriendelijk” uit de hoek kan komen met een tenenkrullende verkrachtingsverwijzing), maar het zijn niet meer dan ongemakjes die finaal weinig afbreuk doen aan het geheel en geenszins afbreuk doen aan Compton. Want hoeveel er ook neergepend mag worden (en werd) over het feit dat Dr. Dré na meer tien jaar zijn op til staande plaat dumpte in ruil voor deze, over de vraag in hoeverre anderen niet alleen zijn pen vasthielden (een publiek geheim) maar zelfs de productie voor zich namen, op het einde kan alleen besloten wordt dat Dré met zijn soloalbums een hattrick afleverde en zo zijn plek in het pantheon van de hiphop verzilverde.
