Tuurlijk, dat andere feestje met een zekere purperen hoogheid zal ook wel in orde zijn geweest, maar toch: onze kop eraf als het meest stomende optreden van dinsdag 5 juli niet op naam komt te staan van Fat Freddy’s Drop. Met hun eerste zaalshow op Belgische bodem bliezen de Nieuw-Zeelanders haast het dak van de AB.
Doorgaans is het zelden lang wachten op een doortocht te lande van een groep die je eens live aan het werk wilt zien, maar in het geval van Fat Freddy’s Drop bleek een haast Olympische oefening in geduld tot nog toe raadzaam. De unieke mix van soul, dub en reggae die we in 2005 op hun fabelachtige studiodebuut Based On A True Story hoorden, wilden we maar al te graag eens live beleven. De zevenkoppige band wegplukken uit way down under bleek echter niet voor de hand liggend. Met een gesmaakte passage op Pukkelpop vorig jaar werd de ban evenwel gebroken en lag de weg eindelijk vrij voor het eerste Belgische zaaloptreden.
Er blijkt geen livedrummer mee te zijn overgekomen, maar dat mag de pret niet drukken: met een dj, toetsenist, trompettist, saxofonist, trombonist, zanger/gitarist en rapper is de getalsterkte groot genoeg om meteen een massieve sound over het publiek te draperen. Ongelooflijk overigens hoe je al vanaf de eerste noot aan alles kan voelen dat er wat geweldigs te gebeuren staat. En dat voelen mag behoorlijk letterlijk worden genomen: de moddervette bassen van opener “Wild Wind” zoeken zich instant een weg naar het middenrif. Een uitgesponnen jam waarin de groovende dublijn steeds harder komt opzetten, is nog maar een voorproefje van het kolkende feestje dat op uitbarsten staat.
Al blijkt opwarming van het publiek nauwelijks nodig. We hebben het nog niet vaak gezien dat al vanaf het tweede nummer de vlam onhoudbaar in de pan slaat, om vervolgens ruim twee uur lang te blijven woekeren. De combinatie van pompende dub met gloedvolle soul in een modern reggaejasje blijkt dan ook een schot in de roos, en daarvoor deert het niet eens dat het gros van de nummers in hun maxiversies voor de meeste aanwezigen allicht fors hertimmerd, dan wel nog onbekend in de oren klinkt. Het is typisch zo’n nog te ontdekken band die het moet hebben van mond-tot-mondreclame of de loftuitingen in de radioshows van Gilles Peterson en Lefto, en je na de eerste kennismaking vervolgens ongenadig over de streep trekt.
Uit de nog hevigere reacties valt wel af te leiden dat de songs uit het glorieuze debuut iets meer de gemoederen beroeren dan het recente en nochtans ook puike Dr. Boondigga & The Big BW. Met “The Nod” uit dat tweede studio-album wordt inderdaad even teruggeschakeld naar een wat gezapiger tempo, maar dat is slechts temporiseren voor een opbouw die uiteindelijk uitmondt in wat haast een technotrack wordt, onweerstaanbaar door de subtiele dub die eronder geschoven wordt. Live blijkt ook nog maar eens hoe bepalend de inbreng van zanger Joe Dukie in deze groep is: ‘s mans ravissante gloed in de stem is pas echt de rode strik rond deze ‘seven-headed soul’.
Een glansrol voor Dukie is weggelegd in een van de prijsbeesten uit het debuut. “Flashback” zorgt inderdaad voor “something mystic in the soul connection”: op kousenvoeten aanzettend op een lome beat om finaal verleidelijk uitgeleide te worden gedaan door de blazers — om in te kaderen. De temperatuur stijgt vervolgens naar het kookpunt wanneer in “Roady” nog eens wordt gecelebreerd op welk gevoel deze avond drijft: “we do it for the love of music!” Heel wat zieltjes gewonnen, voor zover dat nog nodig was.
Het mag dan ook niet verbazen dat zelfs na twee uur het publiek onverzadigbaar blijkt. Duidelijk niet meer de bedoeling, maar omdat het publiek werkelijk niet van ophouden wil weten, toch nog een ultieme uitsmijter: “Midnight Marauders”, dat eerste singletje waarmee het allemaal begon.
Ook voor de groep was dit zaaloptreden hopelijk pas het begin van een Europese triomftocht. Ook hier verdienen ze immers de stadions waar ze in hun thuisland in spelen. En tot spijt van wie het benijdt, hét feestje was dus echt wel in Brussel te vinden.
