Je hebt bands als Fall Out Boy die het fingerspitzengefühl bezitten van het net genoeg over the top verkrachten van gimmicks en commerciële stroop. De Britten van You Me At Six doen op hun debuutplaat Take Of Your Colours meer dan eens denken aan de huidige poppunkhausse, met alle risico’s van dien.
Als een Mark Cavendish op speed. Zo snel is het de voorbije twaalf maanden gegaan voor You Me At Six. Een uitverkochte UK-tour, een plaats op de affiches van Reading en Leeds en een eerste cd. De vraag is dan of de komeet niet te steil omhoog is geschoten. Punkpop is en blijft een genre dat doorspekt is met hypes, hitwonders en andere gemakkelijk verteerbare woorden. Poppunkbands schieten heden ten dage uit de grond als ware het nachtwinkels. Hoewel het schromelijk bekennen dat zo een perfect uitgebalanceerde single de vinger wel eens naar de repeatknop doet gaan, zorgt de overload voor een armoe aan originaliteit. Even luisteren of You Me At Six daar ook aan ten onder gaat.
De aftrap van Take Of Your Colours krijgt een (te) lange intro in "The Truth Is A Terrible Thing". Dat noopt ons om ook de waarheid te vertellen en het klinkt vreselijk rommelig. Een eigenschap die de hele cd blijft meedragen. Stevige riffs en een Singstarrefrein, dat wel. Maar het kan toch wel wat verfijnder. En jawel hoor, de eerste whoa’s schieten reeds door de lucht en klinken door tot in "Gossip". Waarmee die song al, veelzeggend genoeg, grotendeels ontleed is. "Call That A Comeback" is wel een sterk nummer met een vuile leadgitaar die geslaagd flirt met de melodische zanglijn. Single en beste nummer van de cd is "Save It For The Bedroom". Een rollercoaster die bol staat van tempowisselingen, catchy zanglijnen en gepeperde gitaren. Kortom een nummer om op een podium stevig mee uit te pakken.
Ook titelsong "Take Of Your Colours" begint leuk, om dan te vervallen in een twijfelachtig mja-gevoel. "If You Run" zuigt je aandacht opnieuw naar de muziek door de aanwezige ingrediënten van een klassieke punkrocksong. Niet te veel franjes en gewoon een lekkere gitaar die op stap gaat met de melodie. De vocals van zanger Josh Franceschi bewijzen hier hun talent. Daarna komt de teleurstelling weer bovendrijven als "Tigers And Sharks" een ronduit oersaai nummer blijkt te zijn dat al helemaal verloren loopt als "If I Were In Your Shoes" de snaren aanslaat en het tempo weer wordt aangezwengeld, inclusief een Kirk Hammetmoment. Jammer genoeg is dat het laatste hoogtepunt van de plaat. Zo is "Always Attract" een akoestische overbodigheid die niet kan overtuigen.
Take Of Your Colours blinkt uit in wisselvalligheid, maar heeft zeker en paar leuke songs te bieden. You Me At Six is een ruwe diamant die nog heel wat slijpwerk voor de boeg heeft. Hun debuutplaat kon dit niet beter belichamen. Vlagen van talent en potentieel die toch nog iets te vaak de baan ruimen voor niet-passende puzzelstukjes.
Om terug te komen op de inleiding. You Me At Six valt nog net iets te veel ten prooi aan het grote gevaar van dit genre, overdaad. Soms willen ze ook gewoon te veel. Bij de haren gesleurde gimmicks en productietrucjes worden te pas en te onpas bovengehaald. Take Off Your Colours blijft hangen tussen het nalopen van een commerciële hype en originele muzikanterij. Als de afweging tussen muziek en show nog iets dichter naar het evenwichtspunt evolueert, heeft You Me At Six een toekomst in de blijde wereld van de poppunk. Met Take Off Your Colours blijven ze voorlopig het kleine UK-broertje van lostprophets.
