Er wordt wel vaker een feestje gebouwd in de AB; we mochten het
eerder op Domino al enkele malen aanschouwen, onde rmeer ook
tijdens het dubstepfestijn. Toch kan dhr. Overbergh niet volledig
voorspeld hebben hoe godslasterend het Dominopubliek zich op
zondagavond zou gedragen, gedragen door positieve vibes en bier van
€2,20. Een combinatie die we wel vaker zien, dat wel, maar dat het
tot zwevende bierwolken zou leiden, daar hadden we nooit van durven
dromen.
Uiteraard gaan we ook ditmaal chronologisch tewerk, en dan moet een
mens beginnen bij de twee gekkerds van Le Club des
Chats. Guillaume en Maia waren blijkbaar van plan het
beste van zichzelf te geven, wat in hun geval betekent dat de
avant-punk gestaag in het rond vliegt. Ja, avant-punk, wat critici
hebben complexe termen nodig om het enig simpele concept te
verklaren: men begeve zich op een podium, herschikke het drumstel
en spele incoherente, gestoorde composities zonder toonvastheid en
vooral met spontane overschakelingen. Het is bovenal een geinige
gimmick, maar na een slordige dertig nummers blijft er nog maar
weinig van de toverformule over.
Eigenlijk best jammer, want sympathiek was deze band hoegenaamd
wel. Sympathiek onder mekaar ook; Guillaume heeft ogenschijnlijk de
neiging zijn metgezel te feliciteren na het ‘succesvol’ beëindigen
van elk nummmer. Dit gaat dan gepaard met hevige ademhaling en (zo
vermoeden we) ongezonde hoeveelheden lichaamsvocht. Erg talrijk was
het publiek nog niet, maar we hebben er met z’n allen toch goed mee
kunnen lachen. Binnenkort te bewonderen in een museum voor schone
kunsten in uw buurt.
De glimlach verdween echter al snel toen de doodserieuze gozers van
Yura Yura Teikoku op het toneel verschenen. Een
geliefde formatie bij het Japanse publiek, zo horen we, maar laat
dat vooral geeen leidraad zijn: dit was 45 minuten schreien, ja,
bleiten van miserie. Een satanisch brein had blijkbaar uitgedacht
dat Dave Grohl en Mark Mothersbaugh, wanneer je de mindere
elementen combineert, een hilarische frontman zouden vormen,
bijgestaan door de effectendoos van Electric Light Orchestra. De
Japanners hadden blijkbaar ook besloten dat er vandaag schertsend
luid gespeeld zou worden, wat geen positief punt is als je gitarist
vier minuten per nummmer wenst te soleren. Over de teksten kunnen
we u helaas weinig vertellen, maar de band haalde wel andere,
universele trucjes uit de podiumkunstendoos. Zo werd er enkele
malen een nummer onderbroken, kwestie van applaus en gejoel uit te
lokken (want wij wisten niet beter), om dan loeihard door te
spelen. Dat er heel wat variatie zat in de nummers zelf, was dan
weer een positief punt, maar erg begeesterend was het allemaal
niet. Dan maar bier halen.
Hoogvliegers uit de ‘flower-punk’, ze komen niet iedere dag langs.
Dat is ongeveer de enige logische verklaring voor de totale
transformatie binnen het AB-publiek van een enthousiast doch dociel
hoopje tijdens Yura Yura Teikoku tot een brassende, suïcidale
verzameling hormonen. Een moshpit vormde zich, het rookverbod werd
straal genegeerd, en bier, dat traditioneel pokkeduur is in
concertzalen, vloog in het rond en bracht ons een stapje dichter
bij de Ganges. Enkele malen moesten we een losse elleboog
ontwijken, meestal gevolgd door een springende (of beter:
tuimelende) persoonlijkheid, al dan niet met zijn rits wagenwijd
open. Dit alles speelde zich af terwijl er vooraan kleine
vechtpartijtjes leken uit te breken, waar de band nu en dan in
betrokken raakte. Black Lips waren in Brussel, en
dat zal de Ancienne Belgique geweten hebben.
Het was overigens erg leuk, dat optreden. Er werd, mede dankzij de
erg speciale sfeer, zonder problemen een schitterend garagerockvibe
gecreëerd, compleet met flesssen wijn, orale acrobatie en vliegende
objecten met het podium als doelwit. Het enige wat ontbrak was een
luid meeschallende massa, maar een mens moet niet te veel willen op
zo’n decadent gebeuren. Single ‘Oh Katrina!’ galmde als een
splinterbomexplosie door de Box; niet meebewegen was fysisch
onmogelijk. Meer nog, naargelang het concert vorderde, bleek dansen
bijna een must. ‘Cold Hands’ werd als duivels zaad in menselijke
schedels geplant, iets wat er, naast de gehoorstoornissen, niet
makkelijk weer uit te krijgen was. Een fijne avond met fijne muziek
en, voor het eerst in lange tijd (denken we), een écht loosgaand
publiek. Wij benijden de kuisploeg.
