Van een vaste waarde in de underground tot een nieuwe hype: na jarenlang de lakens in het rock-‘n-rollwereldje te hebben uitgedeeld, moest Black Lips vroeg of laat wel eens in een grote zaal terechtkomen. Een nieuw begin.
Black Lips’ voorprogramma was waarschijnlijk wel even slikken voor de groep: in plaats van een bevriende groep mocht het Parijse Le Club Des Chats het avondje met zijn flauwe plezante herrie openen. De komische noisegroep past echter net zo min als het Japanse psychedelische Yura Yura Teikoku in zijn winkel, wat meteen duidelijk maakte wat voor een tijdperk er nu is aangebroken: de tijd van kleine optredens met bevriende groepen voor vijf man en een paardenkop in cafés als The Pit’s en Lintfabriek is definitief achter de rug. De band kiest zijn voorprogramma’s niet meer zelf, wat zich bijvoorbeeld laat voelen in de sfeer.
Dat Black Lips nu — in tegenstelling tot vroeger — verplicht is om zijn publiek vanop een hoger podium te overtuigen, maakte het er voor de groep eveneens niet gemakkelijker op. Waar de band een jaar geleden nog gezellig gitaar kon spelen in het midden van het publiek en hun toeschouwers zo tot een dansje kon verplichten, daar is de groep nu verplicht om het publiek te imponeren in plaats van het te infiltreren. Dat een dergelijke stijlwijziging niet met een sisser hoeft af te lopen, dankt de groep aan de onwetendheid van het publiek dat er zich niet van bewust is wat het in de voorbije jaren heeft gemist, en dat gewoon een goede groep met fijne rock-‘n-roll te zien krijgt.
Nochtans valt er voor de aandachtige garageliefhebber eveneens muzikaal wat kritiek te uiten: Black Lips had voor zijn optreden in de Ancienne Belgique maar liefst een heel uur om vol te spelen en bijgevolg nam de groep iets meer zijn tijd tussen de nummers in. Een fatale keuze echter, want met een iets korter op de bal rammende sessie had Black Lips zijn publiek harder kunnen laten zweten. In plaats van hevig rock-‘n-roll te dansen werd er nu in de menigte gemosht en dat duidt vooral op een nieuw publiek dat Black Lips’ muziek heel anders interpreteert dan de trouwe aanhang.
Dat de groep het tegenwoordig liever bij het nieuwere songmateriaal houdt, is voor trouwe fans even betreurenswaardig, maar voor Black Lips’ nieuwe aanhang een minder grote zorg: het publiek lust wel pap van licht ontvlambare nummers als “Bad Kids” en “Cold Hands”. Dat succes viel bijvoorbeeld aan de diameter van de moshpit af te meten. Bij Black Lips zelf leek er echter minder enthousiasme aanwezig dan in vroegere tijden: er werd niet in het rond geplast, niet gespuugd en de groep hield het zelfs bij een beleefde bisronde van maar drie nummers.
Dat Black Lips in de finale nog even een cover van The King Khan & BBQ Show uit de kast haalde, is uiteraard een knipoog naar de echte fans: het jonge volkje danste erop alsof het een furieus nummer van Black Lips was, maar het was uiteraard — meer nog dan een eerbetoon — een blijk van heimwee naar vervlogen tijden. De cynici met de prangende vraag “Is this it?” kunnen wij bijgevolg gerust antwoorden dat ze gewoon een paar jaar te laat zijn.
Toch hoeft het nieuwe begin van Black Lips niet per definitie een einde te betekenen: hun nummers zijn immers nog altijd meer dan uitstekend en is het niet zo dat The Rolling Stones na hun beginperiode tijdens de jaren zestig eveneens een paar minder fortuinlijke platen uitbrachten om later toch nog met grotere klassiekers af te komen? De groep moet mogelijk eerst nog een beetje gewend geraken aan zijn nieuwe positie om later opnieuw te verrassen. Wij zijn na het optreden in de Ancienne Belgique in ieder geval even angstig als nieuwsgierig naar hoe Black Lips nu nog verder zal evolueren.
