Rough Trade, 2007
De eerste klanken die ‘Ace Of Hearts’ voortbrengt zijn zonder
twijfel hemels te noemen: ‘In Amsterdam’ verglijdt van een Sigur
Ros-echoënde intro naar de feeërieke tonen die we het laatst
hoorden op Caroline’s debuut. Muzikaal klinkt deze song als een
wandeling doorheen een wolkenveld, maar thematisch verbergt het een
tragisch thema. Amsterdam was namelijk een onheilsoord voor
zangeres Rex Garfield (u las dat goed: ‘zangeres’ en ‘Rex’), die er
in de zomer van 2000 een val maakte die haar vanaf de middel
verlamde. Hoe moeilijk dit aanvankelijk ook te geloven valt, toch
was er ook aan deze medaille een glimmende kant, en daarvan getuigt
de minisong ‘Slow Down’. Rex ziet in dat ze naar de toekomst toe
moet leven (“Stop choking on the things that could have
been”) en gaat hierin zelfs zo ver dat ze niet toelaat dat dit
ongeval een drastische impact op haar leven maakt: “It’s not a big
change and somehow I have been prepared”. Op dit moment voelt ze in
zichzelf een drang om te musiceren opborrelen die vroeger nog nooit
zo sterk was. Deze kracht bundelt ze samen met Ste Rasch, haar
vroegere bandmate bij The River Phoenix en huidige partner, in
Green Pitch.
De totstandkoming van deze plaat is alvast een teken van een
ijzersterk karakter en een grote passie voor muziek én het leven,
maar de vraag blijft natuurlijk of ze ook de kritische luistertest
doorstaat. En jawel, ook nadat de eerste twee tracks je even hebben
doen smelten, valt er nog heel wat te ontdekken. Centraal staat het
ingetogen materiaal zoals de bloedmooie titelsong, maar geregeld
wordt een doorbreking ingelast die ervoor zorgt dat het album geen
snooze-modus induikt. De afwisseling die indiepop zoals het
aanstekelijke ‘Reverse’ biedt, doet denken aan de werkwijze van
Devics, die nogmaals zeer effectief blijkt te zijn: deze
temposwitches zijn allesbehalve breukpunten, maar maken de plaat
net veelzijdiger en beter beluisterbaar.
Ook het oog voor detail verdient een pluim, want hoewel dit
materiaal straalt omwille van zijn puurheid en eenvoud, zijn er
vrijwel steeds minutieuze accenten die de songs pas echt afwerken.
Een prachtvoorbeeld is ‘Haunted By The Moon’ waarin de kleine
muzikale variaties het organisch karakter niet aantasten, maar net
van een nog warmere gloed voorzien. Ook elders houdt deze techniek
het interessepeil hoog; luister maar eens naar de ijle pianotikjes
in ‘No Further Notice’, het trompetintermezzo in ‘Liverpool’ of de
zachte stroomversnelling die het prachtige ‘Going South’ neemt.
Enkel op ‘Midnight’ ontbreekt dit beetje meer, waardoor het blijft
steken in het simpele gitaararrangement dat het liefdesduet een wat
melige klank geeft.
Echt origineel klinkt ‘Ace Of Hearts’ niet. Ook songs als
‘Unpredictable, Illogical’ en ‘Annie’s Voice’ deden ons denken aan
Caroline, die op haar beurt al een braver antwoord op Björk gaf. Maar dit
pretentieloze, zachte geluid toont dan ook geen enkele ambitie om
de muziekindustrie op zijn kop te zetten. In plaats daarvan horen
we een duidelijke hartslag kloppen achter elke song, waardoor het
werk alsnog ontegensprekelijk persoonlijk gaat klinken. ‘Ace Of
Hearts’ wordt zo meer dan een teken van doorzettingsvermogen en is
in eerste instantie een sterke plaat die elk gevoelsmens zal
bekoren.
