Een hoop lookalikes die al om vijf uur aan de deuren van de AB te hoop lopen. Een verschrikkelijk voorprogramma dat toch door ongewoon veel volk wordt doorstaan. Devotie ten top. Voor het eerst in tien jaar stond Morrissey weer op Belgische planken en alle ingrediënten waren aanwezig. In een wereldje apart — ver weg van hitlijsten waar zijn singles nog maar binnenkomen op 17 — staat de man nog altijd aan de top.
Morrissey mag dan wel sinds een jaar of twee sterk hebben teruggeslagen na zijn lange verblijf in de woestijn genaamd LA, het lukte maar niet om hem in België te krijgen. Te moe om David Bowie te vervangen op Werchter in 2004, en ook Chokri bood blijkbaar niet genoeg om Mozz dit jaar naar Kiewit te krijgen. Jammer, want dat de man in vorm is, bleek al in april in Amsterdam.
En dan viel er out of the blue een concert in de AB uit de hemel. Een belachelijk kleine zaal voor iemand die de laatste twintig jaar een stevige stempel gedrukt heeft op zowat elk Brits groepje dat sindsdien een gooi richting hitparade deed en daarmee meer succes oogstte dan dat groepje waarmee het allemaal begon. Maar zoals Damon Albarn het ooit treffend verwoordde: "al bij al moet je de invloed van The Smiths niet overroepen. Mijn moeder en mijn zus weten waarschijnlijk niet wie Morrissey is, maar toevallig blijkt elke fan later of rockjournalist of muzikant te zijn geworden". En toch wordt hij ingehaald als een held. Volk genoeg dat ondertussen doorheeft hoe belangrijk die smeden waren.
Wie fan is, is dat geen beetje en dus was die kleine AB op geen tijd uitverkocht. Morrissey van op minder dan een meter zien — een beetje afficionado gaat niet voor minder dan de eerste rij — is een buitenkansje. Als vanouds zijn de voetbalkoren die zijn naam scanderen in de aanloop niet van de lucht. "So here I am, to please the press in Belgium", is het wat gemakkelijke bon mot bij aanvang.
Maar wat heet gemakkelijk, als er ook meer dan waar voor het geld wordt geleverd? Kersverse single "In The Future When All Is Well" mag openen, die toekomst ziet er de volgende tachtig minuten niet slecht uit met meteen erna het onverslijtbare "Panic". In deze tijden van way too many DJ’s klinkt het "Hang the DJ" nog even opruiend én terecht. Waar wordt nog op gewacht? Een derde Dewaelebroer of zo?
Met "Irish Blood, English Heart" en "Don’t Make Fun Of Daddy’s Voice" wordt nog een koppel publieksfavorieten de zaal ingemikt, daarna mag een dramatisch "Life Is A Pigsty" via een pianobruggetje "Auld Lang Syne" overgaan in die overbekende gierende gitaar van "How Soon Is Now". Een kolkende menigte pleit samen met de frontman: "I am human and I need to be loved/just like anybody else does". Ofwel: zet eens een collectie dramaqueens samen.
"At Last I Am Born" galmt, paukt en cimbaalt er op los. Op zijn laatste plaat geeft Morrissey te kennen eindelijk de vleselijke liefde te hebben ontdekt, en dat mag gevierd worden met toeters en bellen. Het meest meefluitbare materiaal van dat recentste Ringleader Of The Tormentors volgt met "You Have Killed Me", "First Of The Gang To Die" is de gerateerde hitsingle die finaal binnenkopt.
Mozz koestert een optreden lang een obsessie voor het volgens hem gladde podium. "Je zult me zien vallen", grapt hij. Even later — is hij een ring kwijt? Een zaklamp wordt er in elk geval bijgehaald — gaat het van "There ’s a spider on stage, and I don’t want to kill it. Although. If it doesn’t move quickly…" Het weerhoudt hem er niet van af te sluiten met een denderend "I Will See You In Far Off Places". Dat blijkt niet eens zo ver te zijn, maar gewoon een lang applaus later in de bissen.
Nog maar eens een Smithsnummer: "Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before". Alweer ontploft de zaal, zoals ook eerder tijdens "Girlfriend In A Coma". De songs die ooit met gitaarheld Johnny Marr werden geschreven, lokken toch altijd maar weer net dat beetje meer enthousiasme uit. En dan is het uit, na een beknopt gehouden set. Morrissey zingt "Now My Heart Is Full" en tegenspreken haalt weer geen zier uit. De diva is een eigenzinnig wezen, en alweer de coulissen in. Zijn Europese tour zit er op, de pers in België is niet ontevreden. Het publiek glijdt de nacht in, daar "in the city of sprouts", Keats and Yeats on their side. De reuzengrote Oscar Wilde die nog steeds het podium domineert, laat er echter geen twijfel over bestaan wie won.
