Rip It Up and Start Again – Postpunk 1978-1984 – Compiled by
Simon Reynolds
Liverpool & Manchester from Punk to Post-Punk & Beyond
1976-1984 – Compiled By Paul Morley
“Alles werd ooit al eens eerder gedaan”, sprak de beroemde Griekse
wijsgeer Aristoteles, er fijntjes aan toevoegend: “Net zoals deze
uitspraak, trouwens.” Tja, als ze er toén al zo over dachten, wat
zouden wij ons dan nog druk maken in artiesten die hun inspiratie
halen (of meer zelfs, héle songs jatten) uit de oeuvres van de
groten van weleer? Zoals een kat negen levens heeft, kennen ook de
meest uiteenlopende muziekgenres vroeg of laat één of meer
revivals. Dat al wie vandaag de dag hip en trendy is de mosterd
haalde uit de muzikale output van eind ’70s/begin ’80s wisten we
al, maar nu verschijnt ook de ene compilatie na de andere om ons te
laten horen waar precies de jongste lichting postpunkers en new
wavers van afstamt.
Twee lieden die graag hun deskundigheid in deze materie tentoon
spreiden zijn Paul Morley en Simon Reynolds. Die laatste was
naar eigen zeggen net iets te jong om de punkexplosie bewust mee te
maken, maar oud genoeg om in te pikken op de interessantere, meer
avontuurlijke episode uit de rockgeschiedenis die erop volgde.
Vorig schreef Reynolds met ‘Rip It Up and Start Again’ een
uitstekend en overzichtelijk (maar net niet volledig) boek over de
ongemeen boeiende jaren 1978 tot en met 1984, nu is er als
illustratie bij het handboek ook een gelijknamige cd met twintig
tracks die Reynolds onderverdeelt in drie hokjes: postpunk, new pop
en new rock. Honderden bands uit Groot-Brittannië en de Verenigde
Staten passeren de revue in het boek. Voor de cd heeft Reynolds
zich laten leiden door zijn persoonlijke smaken en voorkeuren, toch
is het in de eerste plaats een evenwichtige selectie geworden. Maar
wat we zeker niet uit het oog mogen verliezen is dat een
verzamelaar als deze natuurlijk altijd onvolledig is en vatbaar
voor kritiek. Gebruik hem dus vooral als beginpunt om van hieruit
zelf op zoek te gaan naar verborgen schatten.
Op ‘Rip It Up and Start Again’ vinden we heel wat ‘vroeg werk’
terug van acts die ooit klein, interessant en vernieuwend begonnen
zijn maar gaandeweg in min of meerdere mate opschoven naar de
mainstream (Human League, Siouxsie & the Banshees, B-52’s,
Heaven 17(!), Scritti Politti). Daarnaast selecteerde Reynolds ook
bands die slechts een kort leven beschoren waren, maar de mensheid
niettemin een handvol pareltjes schonken (Young Marble Giants,
Raincoats, Thomas Leer, …), de spreekwoordelijke koppige ezels die
hardnekkig hun eigen weg bleven gaan en een cultstatus verwierven
(Cabaret Voltaire, The Fall, Blue Orchids, Devo, …) en twee van
Reynolds’ all time favourites (The Associates en Josef K,
ofte Franz Ferdinand avant la
lettre).
Paul Morley is een pak ouder dan Simon Reynolds en draagt
dan ook een iets rijker verleden met zich mee. Morley is vooral
bekend als muziekjournalist, maar was in de jaren ’80 niet alleen
medeoprichter maar ook huisideoloog van Trevor Horns ZTT-label (Art
of Noise, Frankie Goes to Hollywood). ‘North By North West:
Liverpool & Manchester from Punk to Post-Punk’ bestrijkt in
grote lijnen hetzelfde tijdvak als de cd van Reynolds, alleen is de
invalshoek van Morley anders en in zekere zin interessanter: hij
vertelt in twee keer veertien tracks het verhaal van de
rivaliserende muzieksteden Manchester en Liverpool van 1976 tot en
met 1983.
Ook hier weer veel usual suspects (Buzzcocks, Fall, Magazine, Joy Division, New Order, Smiths voor
Manchester, OMD, Echo & the Bunnymen, Frankie Goes to
Hollywood, Pale Fountains, Teardrop Explodes voor Liverpool), maar
ook hier zijn het de (op het eerste gezicht) minder bekende namen
die de hele zaak erg boeiend maken. Vooral de Liverpool-selectie is
de moeite: The Spitfire Boys (Liverpools eerste punkband met een
single, hier met Banshee Budgie achter de drums en Paul Rutherford
in zijn pre-Frankie-jaren), Wah! Heat (één van de vele incarnaties
van Pete Wylie, ooit nog met Ian McCullogh en Julian Cope in The Crucial Three), Care
(met Ian Broudy van de Lightnin’ Seeds, Bill Drummond en Bunnyman
Will Sergeant), Dalek I Love You (met latere leden van Teardrop
Explodes, KLF en OMD), …
Aan welke van deze twee (Reynolds of Morley) geven we nu de
voorkeur? Afgaande op de kwaliteit zijn beide even sterk. Wat ons
persoonlijk betreft, hebben we meer gehad aan het huiswerk van Paul
Morley, en dan meerbepaald aan het Liverpool-gedeelte. De
Manchester-cd vertoont dan ook nogal wat overlappingen met het
eveneens recent verschenen Zero: A
Martin Hannett Story. Trouwens, als we één ding geleerd hebben
van dit vergelijkend warenonderzoek dan is het wel dit: het wordt
hoog tijd dat in onze platenkast het evenwicht wordt hersteld
tussen Mancunians en Liverpudlians!
