’This album is dedicated to metal’, vermelden de liner notes, en fucking hell, we hadden niets anders verwacht. Het gaat hier namelijk om het soort plaat waar onze ouders ons voor waarschuwden; een plaat die ons definitief van het rechte pad brengt.
Maar kijk, dat rechte pad heeft ons — ondanks die job, een braaf burgerlijk bestaan en een knoert van een lening die afbetaald moet worden — eigenlijk nooit zo aangetrokken, en we zijn er steeds goed in geslaagd onszelf voor te houden dat we beschikken over een onaangeraakte kern die altijd voldoening heeft gevonden in Satans favoriete kunstvorm: rock-’n-roll. Dat gevoel delen we ook met de drie primaten van Lair Of The Minotaur: een zootje ongeregeld dat op hun tweede album tekeer gaat alsof het werd opgevoed met éénlettergrepige klanken, 24/7 rondhost zoals de mannen van Manowar (zwaarden, six packs, berenhuiden) en aan eten geraakt via het lokale vilbeluik. Kortom, metalmannen zoals we ze graag hebben: gevaarlijke carnivoren met cojones als galiameloenen.
We beweren niet dat bassist Donald James Barrara, drummer Larry Herweg (op weekdagen en voor middernacht iets verfijnder bezig bij het excellente instrumentale combo Pelican) en zanger/gitarist Steven Rathbone zomaar iets doen — hier wordt wel degelijk gemusiceerd door bekwaam volk — maar laat het duidelijk zijn dat Lair Of The Minotaur een uitlaatklep is. Op een label als Southern Lord (eveneens thuisbasis van vrolijke Jannen als Goatsnake, SunnO))) en Khanate) zijn watjes niet welkom en het trio heeft qua zware metalen dan ook heel wat te bieden. The Ultimate Destroyer koppelt de uitzinnige rot-’n-roll van Entombed aan de pompende doom van Crowbar, de gemeenheid van Slayer en de seismische attack van High On Fire. Voeg daar nog wat death metal-accenten aan toe, en we hebben te maken met een ranzige cocktail die aardig wat shock-potentiëel kan voorleggen.
Net zoals ellenlange, betekenisarme titels vaak al een indicatie zijn van de postrock die je te wachten staat, zo zijn ook de veelzeggende woordencombinaties hier een mooie weerspiegeling van het sonische verhaal: "Juggernaut Of Metal" ("I’ll bash your brains out / Eat your entrails / Impale your torso") is verschroeiend, alles-op-z’n-weg-vermorzelend kabaal, "Cannibal Massacre" beweegt van hortende doom naar mid-tempo Slayer-groove. De titeltrack maakt bijna haar naam waar, en de krappe minuut van "Lord Of Butchery" is de soundtrack bij een rituele slachtpartij waar enkel sommige geïnterneerden over dromen. Er is wel wat variatie terug te vinden, maar deze wordt tenietgedaan door de loeiharde en smerige productie, die het geheel naar een bijzonder extreem niveau tilt: terwijl de drumslagen een onophoudelijke oorlogsritme als fond creëren, strijden vuile, vervormde bas en gitaar zij aan zij om dominantie.
Een jaar geleden kwam High On Fire op de proppen met het vergelijkbare bosjesmannenfestijn Blessed Black Wings, een monsteralbum dat ons — mede door de fabuleuze productie van Steve Albini — tot goedkeurend gegrom wist te bewegen. Dit album is iets te eendimensionaal om evenveel indruk te maken, maar het werkt wel perfèct als adrenalinestoot. De voornaamste minpunten (naast de monotonie) zijn de soms storende zang (met het lullige black metal-gekrijs van "Engorged With Unborn Gore" als voornaamste schuldige), en de lachwekkende teksten, die toch een beetje afbreuk doen aan de vaak angstaanjagende wall of sound. Natuurlijk kan je deze punten ook naast je neerleggen, want het gaat niet om een album dat zal scoren in academische kringen.
The Ultimate Destroyer past eigenlijk perfect in een traditie die al meer dan twee decennia bestaat. Net als Venom, Hellhammer en Celtic Frost destijds, bezorgt Lair Of The Minotaur de échte metalfan van nu immers primitieve lappen lawaai die het bestaan reduceren tot wat het idealiter is: een woest slagveld waar het gezellig bloedvergieten, schedels verbrijzelen en ontbenen is. Niet?
