De eerste Paul Stuart die we na een potje googlen tegenkomen is een kakkerige modeontwerper. De nicht heeft zelfs een pyjama van maar liefst 247 dollar in zijn herencollectie. Daar willen we dus verder niets over weten.
De Paul Stuart waar wij het hier over moeten hebben is een 58-jarige Franse poëet, gespecialiseerd in haiku’s (een van oorsprong Japanse dichtvorm waarin het seizoensbeeld, de natuur en de gevoelens van de dichter een belangrijke rol spelen). Dat is misschien niet veel beter. Als uw vader zich in dezelfde leeftijdsklasse bevindt, weet u het wel: mannen van die leeftijd dragen inderdaad een pyjama van hals tot enkels. Hopelijk heeft hij er geen 250 ballen aan uitgegeven.
Er is bovendien ook nog The Sweet Powerpack. Wat dat mag wezen, zullen we zo bondig mogelijk uit de doeken proberen te doen. Manchester, herfst 2004: Emmanuel Mario werkt overdag in de Pop Art bibliotheek; ’s nachts houdt hij zich bezig met een piratenzender die vooral geluidsmontages, integrale filmsoundtracks en gedichten de ether instuurt. In de bib leert hij Julien Barbagallo (op zoek naar een boek over haiku’s) kennen, die een zeldzame opname van een poëzievoorstelling van Stuart uit 1983 bezit, en de dichter graag wil ontmoeten.
Thomas Terrien is een oude, gekke pianist op zoek naar een meisje dat hij enkele maanden eerder heeft ontmoet. In het pension waar hij logeert, ontmoet hij Emmanuel. De drie leren elkaar beter kennen, Julien vertelt zijn twee nieuwe kameraden over Paul Stuart, ze weten de dichter te contacteren en vragen toestemming voor het gebruik van de opname. Stuart is meteen enthousiast en wil zelfs een heel album opnemen. En zo geschiedde.
Talk About Particular Generalities is een 34 minuten durend conceptalbum geworden, geïnspireerd door The Beatles, de haiku’s van Takahama Kyoshi en de poëzie van Stuart, Jimmy Tamborello en Jean-Pierre Léaud. Neen, wij verzinnen dit echt niet allemaal zelf.
Het klinkt allemaal nogal beladen en intellectueel natuurlijk, maar op cd valt dat reuze mee. Er staan maar liefst twintig nummers op dit schijfje dat toch maar een half uur duurt. Maar ze hangen allemaal in dezelfde sfeer, waardoor het album een consistent geheel vormt. En de muziek is zeker niet onaangenaam. Electronica, piano, gitaar en poëzie vinden mekaar zonder al te arty farty over te komen. De heren overdrijven niet in geluidsexperimenten en laten zich niet vangen door pedant geneuzel.
"Dit zou een soundtrack kunnen zijn bij een film van Sofia Coppola", staat in de promotalk. En inderdaad; als dit ons ergens aan doet denken, dan toch wel aan Air, ons favoriete franse duo dat al voor Coppola gewerkt heeft. Op Talk About… heerst dezelfde warme en toch een tikkeltje gespannen, bevreemdende sfeer die we ook vaker terughoren bij de Parisiens. Ook die andere beroemde filmmuzikant, Ennio Morricone, kwam nog eens uit ons geheugen naar boven geglipt. Luister maar eens naar het desolate gefluit in "Party People Having Fun, …"
Op andere momenten schippert dit collectief tussen druilerige regendagmuziek, geluidscollages a la Akufen ("Terence Hill") en een zoekgeraakte Faithless melodie ("Her Voice…"). Soms durven ze ook van het electro-folk-pop vaatje te tappen, waar Spinvis wel eens aan genipt heeft.
Talk About Particular Generalities klinkt in het echt gelukkig veel beter dan op papier. Op hun website komt dit gezelschap niet al te bescheiden uit de hoek. Maar de heren houden het muzikaal lichtvoetig en gaan nergens de al te obscure of hoogmoedige tour op. Over de hele lijn kunnen ze niet tippen aan de bands waaraan ze refereren. Maar als u niet meer kunt wachten tot het herfst is, moet u dit absoluut eens checken.
