129 min. / USA
Amerikanen zijn gek op verhalen over underdogs die hun
beperkingen overwinnen en er glorieus uit tevoorschijn komen. Ze
zijn er gek op indien dat gegeven uitvergroot wordt tot op het
niveau van hun hele land, zoals dat onlangs nog gedaan werd in het
walgelijke ‘Pearl Harbor’, en ze
zijn er dol op indien het gewoon over individu’s gaat – het
zogenaamde ‘Rocky’-principe.
‘Men Of Honor’ springt op dezelfde wagen: een zwarte marinier (Cuba
Gooding Jr) wordt in de jaren vijftig tegen alle verwachtingen en
racisme in een duiker bij de marine, onder het niet helemaal
kwaadwillend oog van drilinstructeur Robert DeNiro. DeNiro zelf
wordt gedegradeerd wegens een amoureus treffen in een café, maar
Gooding gaat het voor de wind: hij mag naar wrakken en bommen
duiken zoveel als hij wilt, tot hij een been verliest bij een
ongeluk. Dan zou je denken dat zijn duikersdagen geteld zijn, maar
néé! Driewerf nee!! Nog steeds wilt die aanhoudende rakker de zee
in! Er kwam een punt dat ik naar het scherm wilde schreeuwen: ‘Als
hij nu ook nog homo is, dan ben ik weg!’
Het schijnt allemaal waargebeurd te zijn, hoewel het maar de vraag
is in welke mate Hollywoodiaanse romantisering hier een rol speelt.
Gelet op het aantal clichés dat hier te rapen valt, zou ik zeggen:
in heel grote mate. In giganteske mate.
Clichés dus… Laten we eens kijken. Daar hebben we bijvoorbeeld de
vader van Gooding, een trotse zwarte die zijn hele leven andermans
veld heeft bewerkt en zijn zoon op het hart drukt om het verder te
schoppen dan hij. Gooding heeft een foto van z’n vader op z’n
nachtkastje staan en wil er wel eens stiekem naar gluren wanneer
hij het moeilijk heeft. Clichés… Het hele idee van de zwarte die
alle regels aan z’n laars lapt en alle sociale conventies erbij
door toch de beste te worden. De harde drilinstructeur mét een
hart, die we nog kennen uit ‘An Officer and a Gentleman’, de
obligatoire confrontatie tussen de twee en de climactische
rechtbankscène… Het lijkt allemaal uit het één of ander boekje te
komen: Hoe regisseer ik een Hollywooddrama? Met al dat kwam deze
film mij geen moment geloofwaardig over.
Over de obligatoire confrontatie tussen DeNiro en Gooding wil ik
trouwens dit nog kwijt: het gaat hier over een wedstrijdje “wie kan
z’n adem het langste inhouden”, en om dat te testen steken ze
beiden hun hoofd in een duikershelm die daar in dat café waar ze
zijn gewoon hangen te hangen. Ze vullen de helmen met water en weg
zijn ze. Oké, goed, prima… Maar dan stel ik mij de vraag welk
café er in godsnaam duikershelmen aan het plafond heeft hangen,
zelfs indien het een café is dat bezocht wordt door marinejongens.
’t Is maar een vraag…
Ook structureel is ‘Men Of Honor’ een bende: zowat heel de film is
opgebouwd als een lange flashback van DeNiro. Mij goed, maar wil je
mij dan eens vertellen hoe die vent in staat is om zich de jeugd
van Gooding te herinneren, waar hij zelf langs geen kanten iets mee
te maken had? Ook heeft regisseur George Tillman Jr totaal geen
benul hoe je een scène opbouwt in de functie van de hele film: de
climaxen volgen elkaar op zonder enige zichtbare logica, waardoor
je toestanden krijgt zoals een autocrash die letterlijk op de
hielen volgt van de confrontatie in de bar, terwijl één van beide
meer dan genoeg was geweest om de scène te beëindigen.
En dan is er nog Charlize Theron, normaal gezien altijd een
aanwinst, maar hier heeft ze niet zoveel te doen, behalve af en toe
eens op te duiken en mooi te wezen. Ze is een meubelstuk bij
uitstek, versiering van het celluloid. Maar met al dat laat ze –
heel uitzonderlijk – niet eens haar tieten zien. Waarvoor zou je
het dan nog doen?
‘Men Of Honor’ verzuipt letterlijk in z’n goede bedoelingen; het is
entertainment zoals het al sinds de jaren zestig niet meer werd
gemaakt in Hollywood, en voor een goede reden. Oubollig en
voorspelbaar – u zult zitten bidden dat het gedaan mag zijn nog
voor u halverwege bent, dat kan ik wel zo’n beetje
garanderen.
http://www.menofhonor.com/
