Wij weten niets van Cat Power, maar dat geeft niet. Hoe minder we van haar weten, hoe beter. Cat Power’s You Are Free is zo’n plaatje dat een beetje mysterie wel kan hebben en er zelfs beter van wordt. Nòg beter, want nu al is het één van de platen van het jaar.
Dat we haar leerden kennen, hebben we te danken aan Ayco, de Chantal Pattyn van onze generatie. Maar nu zijn we verliefd. Verliefd op die stem, die simpele liedjes die je toch dagenlang blijven achtervolgen. Ze komen van nergens aangezweefd om zich onherroepelijk in je oor te nestelen en laten zich dan ook het best beluisteren in het duister, bij een klein lichtje.
Cat Power heeft iets onweerstaanbaars over zich dat ons doet denken aan P.J. Harvey. Meermaals dwalen onze gedachten tijdens You Are Free dan ook af naar haar Is This Desire?. Toevallig onze favoriete incarnatie van de dame uit Dorset, dus dat treft.
“I Don’t Blame You” heeft dezelfde wijde en open wind-op-de-eenzame-heide-klank die ook dat P.J. Harvey-album zo desolaat maakte: een sound vol eenzaamheid. Verlaten. Kaal. Clichébeelden van meisjes in eenzame hutjes ver van de mensheid doemen in ons op. Meisjes die met zingen tijdens het weven of spinnen de tijd verdrijven. Of zoiets. Onze kennis van de middeleeuwen is ook maar beperkt.
Power zing er over een rockster die zwoegt in de tredmolen van de industrie: “You were swinging your guitar around/cuz they wanted to hear that sound/that you didn’t want to play.” Iemand heeft ons in het oor gefluisterd — voor we konden zeggen dat we het niet wilden weten — dat het wel eens over haarzelf zou kunnen gaan, dat ze een grillige live-reputatie heeft. We willen dat dus niet weten. Want veel artiesten hebben zogezegd een live-reputatie, hoewel ze live nooit iets aparts blijken te doen.
“Free” is bizar, bevreemdend en ronduit briljant. Het zijn niet meer dan een paar spaarzame akkoorden die Power aanslaat, begeleid door een droge basdrum en wat minieme versieringen. Het is één van de zeldzame tracks die niet het tempo van een dodenmars aanhoudt, maar waar Power een meeslepend ritme uit haar gitaar ramt. Compleet het tegenovergestelde is het funeraire “Werewolf” dat met zijn zigeunerstrijkers een dronken ondertoon krijgt.
Er zijn de bekende vriendjes die meedoen, want Power is hip. Ze heten E.V. en D.G. en zijn zanger en drummer in redelijk bekende groepjes uit Seattle. Het maakt niet uit, al past de stem van V. mooi in de statige afsluiter “Evolution”. Er doet overigens ook een T.H. mee op drums in “He War”. Volgens ons kan dat maar één iemand zijn en heeft Cat Power Tom Helsen tot een plotse carrièremove bewogen.
Absoluut hoogtepunt is het prachtige “Maybe Not”. Voor de tweede keer op de plaat snijdt Power het onderwerp vrijheid aan. Luidt de albumtitel affirmatief “You Are Free”, in “Maybe not” wordt dat “We could all be free”. Onzekerheid past haar dan ook beter dan grote waarheden, zo klinkt ook “Names” wat vreemd: Power somt een aantal personages uit haar jeugd en hun trieste lot op, maar het klinkt geforceerd. Het lijkt meer een concept dan recht uit Powers verleden, en dat is jammer.
You Are Free is fantastisch, ondanks dat schoonheidsvlekje. Power klinkt veraf en toch verwelkom je haar als een oude bekende. Ze is koel als die onbereikbare beauty queen waar je met de hele klas collectief verliefd op bent, maar je bent je tegelijk bewust van haar kwetsbaarheid. Wat haar er alleen nog maar aantrekkelijker op maakt. Wacht tot u haar plaatje gehoord hebt en u weet waar wij het over hebben. We kijken er al naar uit u als rivaal te ontmoeten wanneer ze op 14 mei in de Botanique speelt.
