Lentezon in maart vraagt geen vervormde gitaren en beukdrums. Dan liever een streepje aangename maar daarom niet oppervlakkige popmuziek. Soundtrack van dienst: The Sea and Cake’s One Bedroom.
Naast min of meer gevestigde namen als Tortoise en Shellac telt Chicago nog heel wat bands die eerder in de schaduw lijken te opereren. Waaronder dus ook dit The Sea and Cake, een viertal dat intussen aan hun zesde album toe is. Voorganger Oui(2000) was een uitermate geslaagde plaat waarop de band excelleerde in een zachte popvariant volgens losse jam structuur.
Opener "Four Corners" begroet de luisteraar op vertrouwde wijze: een organisch en subtiel gecontroleerd totaalgeluid dat voldoende ruimte laat aan de individuele muzikanten. De losse gitaarpartijen worden effectief begeleid door hoogstaand baswerk en gedreven drums met zin voor detail. Deze basis wordt afgewerkt met zachte praatzang en ijle synthesizers. Misschien iets rijker gearrangeerd dan op de vorige plaat, maar duidelijk vintage The Sea and Cake.
Opvolger "Left Side Clouded" gaat aanvankelijk op hetzelfde élan door, maar wordt halverwege opgeschrikt door onbeschaamde gitaarnoise. Gedurfd, dat wel, maar een knappe song wordt hier de nek omgewrongen. De luisteraar is nog maar pas van deze verassing bekomen, of bij song nummer drie duikt zowaar elektronica op. Gelukkig wordt de elektronische trukendoos enkel als extra toets aangewend voor een nummer dat eigenlijk niet erg veel om het lijf heeft. Hier klinkt het eerder als vrijblijvend gekabbel, een kritiek die wel eens meer wordt gehoord bij The Sea and Cake. Dat gekabbel klatert ook in de twee volgende songs verder, maar in het titelnummer weet het kwartet zich te herpakken. Gelukkig geen toevalstreffer, want ook de resterende nummers blijven op hoog niveau. "Interiors" kent een licht venijnige finale en op "Mr.f" betrapt men zichzelf erop mee te neuriën met aangenaam vage tekstflarden zoals ‘we come back when you say that. "Try Nothing "is mooi in zijn eenvoud, waarna de David Bowie song "Sound & Vision "de plaat afsluit.
Als geheel is deze nieuwe van The Sea and Cake niet helemaal geslaagd. Negen eigen nummers met een dipje van drie en een half maken dit album goed maar – met spijt in het hart, want we hebben het wel voor deze band – eigenlijk niet goed genoeg, zeker als we het sterke vorige materiaal van de groep indachtig zijn. In elk geval is The Sea and Cake zeker het uitchecken waard voor wie van hoogstaande pop met dat ietsje meer houdt. Is het niet met deze One Bedroom, dan toch met hun andere werk.
