Het was alweer even geleden, maar deze zomer was België weer helemaal van Therapy?. Na overweldigende optredens op Rock Zottegem en de Lokerse feesten, werd ook de Leuvense Oude Markt vakkundig ingepakt. Therapy? houdt van België en de liefde is nog steeds wederzijds.
In tegenstelling tot P. Diddy onlangs, zegden Therapy? zelf hun platenfirma de wacht aan. Toch gaan ze niet depressief door het leven, want de kleine zomertour die ze door België ondernamen was een ware triomftocht en als er één optreden is dat we van Marktrock 2002 gaan onthouden dan is het wel dat van deze Ieren. Rock ’n roll op de Oude Markt, dat Stijn Meuris het nog mag meemaken. Er werd zelfs enthousiast gecrowdsurft. Gelukkig maar dat Louis Tobback toen net de meisjes van Eden op de vismarkt stond te bewonderen.
Cellist en gitarist Martin McCarrick woont tegenwoordig zelfs in Brussel, maar had ook een leven vóór Therapy?. Zo werkte hij onder andere mee aan de platen van This Mortal Coil. "Ik was toen nog erg jong", vertelt hij, "maar speelde mee op alle drie de albums. Toen ik Ivo Watts, de baas van 4AD-records, ontmoette, vroeg ik hem op de man af of ik mocht meespelen. Dat mocht, en de samenwerking in de studio draaide erg goed uit."
"Het is niet bepaald het genre dat Therapy? speelt, maar mijn filosofie is dat er geen grenzen of beperkingen zijn. Mijn vrouw is ook een muzikant en wij werken samen aan muziek voor films en video. We spelen concerten met projecties. Ook al iets helemaal anders, en dat bevalt me. Ik zou geen 24 uur op 24 rockmuziek kunnen spelen. Rock is een grote liefde, maar de obsessie is muziek in het algemeen."
enola: Wie zou ik in je cd-kast allemaal ontmoeten?
McCarrick: "Het hele gamma: van Motown, over PJ Harvey en Alec Empire, tot Slayer. Als we touren spelen we voortdurend muziek. En dan wordt het erg verscheiden, want we hebben erg verschillende smaken: Andy houdt van punk terwijl Michael into Scandinavische black metal is. Dan zegt hij: ‘luister hiernaar’ en laat hij me iets horen dat voor mij als een hoop lawaai klinkt. Als hij dan echter over de geschiedenis erachter begint te vertellen vind ik het wel interessant."
enola: Over metal gesproken: jullie stonden dit jaar op het Ozzfest, maar metalgod Ozzy zelf kwam niet opdagen.
McCarrick: "Tja, hij was ziek of zo, het was dus geen echt Ozzfest. We overwogen nog om het gebeuren tot Toolfest of System Of A Downfest om te dopen. Therapyfest? Yeah! (grijnst) Een echte ontgoocheling was het wel niet, al vind ik wat Black Sabbath indertijd deed fantastisch. Niets dan respect dus voor Ozzy. We hebben in Amerika nog met hem getourd en hij was erg down to earth. Nochtans: als er ooit één mens in de rockwereld is geweest die de rockster zou kunnen spelen, is hij het wel. Niet dat je hem veel ziet op zo’n tour, hij houdt het stil overdag. Maar hij wordt ouder hé. Hij verdient zijn rust."
enola: Wat vind je van hun Tv-show The Osbournes?
McCarrick: "Het lijkt me een soort real life Simpsons. Al weet ik niet of ik het allemaal moet geloven, het wordt erg slim gemonteerd om het zo slecht te laten lijken. In een interview met Jack — Ozzy’s zoon — las ik dat hij ooit een hele aflevering lang in een militair uniform rondliep, terwijl hij het in het echt slechts vijftien minuten had aangehad. Door telkens die beelden opnieuw te tonen creëerden ze echter een heel ander beeld. Blij dat het niet mijn familie is, maar ik vind het wel extreem grappig. Als je vijftien bent, ja, dan vind je ze de coolste ouders ter wereld. "
enola: Denk je dan nooit: "whatever happened to my rock ’n roll?"
McCarrick: "Het stoort me niet. Er is nog genoeg rock ’n roll out there. Dat is een attitude, geen geluid. Mensen denken soms dat rock ’n roll heavy metal is. Ze kunnen niet fouter zijn: het kan om het even wat zijn. Wie rock ’n roll op dit moment het beste belichaamt? Alec Empire en Atari Teenage Riot vind ik de echte rock’n roll. Ze verleggen zoveel grenzen. 60 Second Wipe-Out, hun laatste album klonk zo ‘tinny’: je denkt eerst dat er iets fout is met je cd-speler. Het is goed dat zoiets gemaakt wordt, tenminste iets dat nooit op één of ander shit radiozender zal worden gedraaid. En live zijn ze helemaal knettergek."
enola: Het afgelopen jaar zou de rock ’n roll al minstens twee keer gered zijn. Eerst door The Strokes en daarna nog eens voor alle zekerheid door de White Stripes.
McCarrick: "Ik vind het jammer voor The Strokes. Ze zijn een goeie groep, hoor, net als de White Stripes, maar ik snap niet waar de hype vandaan komt. Iemand — journalisten of marketeers — vinden altijd iets dat the next big thing moet zijn. Voor die artiesten het goed en wel beseffen brengen ze een album uit. Hoewel ze daar vaak nog niet klaar voor zijn, en misschien zelfs voor ze het echt wilden. Ze hebben een bepaalde ontwikkeling als groep nog niet doorgemaakt en plotseling zijn ze het beste sinds de uitvinding van het bier. En dat lijkt me geen goed idee: ik vrees dat ze uitgeblust zullen zijn tegen dat hun tweede album uitkomt."
"Hype is a very bad thing, het kan een groep vernietigen. At The Drive In is daar een goed voorbeeld van. Die werden ingehaald als de nieuwe Nirvana en voor we het wisten brachten ze hun tweede album uit, waarna ze splitten. Omdat ze het samen toeren en het op elkaars lip zitten niet aankonden."
"Ik snap het wel: je hebt een manager of een platenfirma die je van hier naar daar stuurt voor interviews en televisieoptredens en ergens halfweg schiet het je plots te binnen: ‘Hang on! Dit had leuk moeten zijn.’ Het is een erg onwerkelijke wereld en je moet moeite doen om je realiteitszin erbij te houden. Er is nog een echte wereld daarbuiten ook."
enola: Ooit leek het alsof ook jullie op de rand van een doorbraak stonden. Infernal Love kreeg overal lovende kritieken en "Diane" werd een hit. En toen trokken jullie terug de marge in.
McCarrick: "Die populariteit is vooral een kwestie van perceptie. "Diane" was wel een hitje in België, maar niet in Groot-Brittanië, bijvoorbeeld. Het nummer bevatte het woord ‘rape’ en daarom werd het op niet gedraaid op de radio. In Engeland waren "Loose" en "Stories" de hits."
"Iedereen dacht dat Infernal Love nog meer zou verkopen dan Troublegum, maar dat was niet zo. De mensen wilden opnieuw Troublegum horen en dat was niet wat wij wilden maken. Eén van de grote kritieken op Therapy? is namelijk dat we voortdurend veranderen, maar het is voor de groep net heel belangrijk om nooit twee keer hetzelfde te doen."
enola: Met Semi-Detached ging je terug naar het geluid van Troublegum en verder.
McCarrick: "Misschien. Maar ook dat gebeurt niet bewust: je schrijft wat je schrijft. Het is een kwestie van geluk. Met Infernal Love brachten we de juiste muziek op het juiste moment: grunge was net geen scene meer en de mensen wilden nog wel rock, maar op een andere manier. In plaats van dat neerslachtige en zwartgallige, wilden ze up-tempo rock met veel energie. En dat is net wat wij altijd al hebben willen maken: iets dat energie uitstraalt, in plaats van lieve popdeuntjes die op de radio passen."
"Dat we met Suicide Pact nog meer lo-fi gingen was een bewuste beslissing. We voelden dat het geen zin had om in competitie te treden met de muziek die je hoort op de radio. En dus maakten we een album dat klonk zoals wij wilden dat het klonk en niet zoals de radio vond dat het moest. Eigenlijk zou iedereen dat moeten doen. Af en toe moet je vechten en schoppen tegen MTV of andere grote firma’s in plaats van ze te geven wat ze willen horen."
enola: Waar staat Therapy? nu?
McCarrick: "We hebben geen platenfirma meer, maar dat is goed. A&M — ons vorige label — hield bij een herstructurering van de hele Polygram-groep plots op te bestaan zodat we zonder contract kwamen te zitten. En Arc21, waar we daarna bij zaten hebben wij zelf verlaten. Het was geen rocklabel en ze wisten er bij God niet hoe ze met een rockgroep om moesten gaan. Ze wilden wel alternatief zijn, maar wisten hoegenaamd niet hoe ze dat moesten aanpakken."
"Nu praten we met enkele andere — betere — labels, we schrijven nieuwe songs en doen heel wat festivals deze zomer. Eigenlijk zijn we best wel gelukkig op dit moment: still playing, still busy. Het is leuk om even uit het oog te verdwijnen en toch terug in België te kunnen spelen voor een groot publiek. We zijn nu eenmaal veel meer een live-band dan een groep die platen maakt."
enola: Zijn er al concrete ideeën voor een nieuw album?
McCarrick: We hebben al heel wat songs geschreven en hebben wat demo’s opgenomen voor de platenfirma’s waar we gesprekken mee voeren. We zitten op dit moment voornamelijk in het schrijfproces en de invloeden zijn nog steeds dezelfde: de muziek waar we van houden. We zijn niet het soort groep dat plots gaat beslissen hiphopinvloeden te gaan gebruiken omdat Ice-T een fantastisch nieuw album uitheeft."
"Zoals het nu gaat, ziet het er naar uit dat het volgende album heel wat meer melodieën zal hebben dan Suicide Pact, ons minst meeneuriebaar album. Sindsdien zijn we langzamerhand terug melodischer geworden. Het blijft erg heavy, maar met meer tunes: ergens tussen Troublegum en Shameless in. Maar om eerlijk te zijn: zolang we niet begonnen zijn aan de opnames, zolang we niet weten met wie we gaan werken, is het moeilijk te voorspellen welke richting het zal uitgaan. Ook voor ons is het vaak een verrassing, zelfs al hebben we meestal wel een idee van wat we willen. En dat idee is nu die meer melodische richting, maar toch proberen we de energie te bewaren. Misschien gaan we ook de cello wat meer gebruiken. Het is echt moeilijk te voorspellen, we gaan de studio niet in met een plan. De songs ontplooien zichzelf."
enola: Op internet vond ik het verhaal dat een bepaalde lading cd’s niet de muziek van Shameless bevatte maar dance-muziek. Waar gebeurd?
McCarrick: "Toch wel. Weet je meteen waarom we wegwilden bij Arc21. Niet dat het de echte aanleiding was, maar het is één van de dingen die de emmer deed overlopen. Meer dan gênant was dat, het had nooit mogen gebeuren. Normaal verkopen we immers geen platen op optredens, maar omdat Shameless zo slecht verdeeld werd hebben we de cd in onze merchandise opgenomen. Bijna duizend exemplaren hadden muziek van een dance-compilatie in plaats van de onze op de cd staan. Het enige wat we konden doen was ze gratis vervangen. Het was belachelijk, ik had nog nooit gehoord van een platenfirma die het zo verknoeide. Hopelijk zijn die platen allemaal vervangen, stel je voor dat hier mensen staan te wachten op Therapy?-The dance act, omdat ze die Shameless-cd zo goed vonden."
enola: Misschien was het een truc van Arc21 om de Therapy?-fans een brede muzikale smaak aan te praten?
McCarrick: "Misschien wel ja. Eén of andere marketinglullo die dat een goed idee vond." (grijnst).
