In 2023 oogstte de Zuid-Koreaans-Canadese filmmaakster Celine Song met haar regiedebuut Past Lives zoveel lof dat ze sindsdien wereldwijd op handen wordt gedragen. Dat de cineaste nu op de proppen komt met een op het eerste gezicht doorsnee romantische komedie, doet misschien wel wat vragen rijzen, maar er zijn minstens toch een paar overeenkomsten te vinden tussen Songs eerste wapenfeit en Materialists. Net als het autobiografisch getinte Past Lives is haar nieuwste prent immers vaag geïnspireerd door de persoonlijke ervaringen van de regisseur en wederom handelt de film over drie mensen die – zij het op een totaal andere manier – door liefde en toeval worden verbonden met elkaar.
In Materialists maken we kennis met Lucy (Dakota Johnson), een voormalige actrice die zich binnen een luxebedrijf heeft ontpopt tot professioneel koppelaarster. Met negen succesvolle huwelijken op haar naam hoeft niemand er nog aan te twijfelen dat de consulente een kei is in haar vak. Niettegenstaande ze blaakt van zelfvertrouwen is Lucy zelf nog steeds single en heeft ze van haar eigen romantische leven een potje gemaakt. Maar dan weet de vrouw de aandacht te trekken van een attente miljonair (Pedro Pascal) die ze op de peperdure bruiloft van een cliënt ontmoet, en komt ze plots oog in oog te staan met haar ex (Chris Evans in een rol die mijlenver verwijderd ligt van Captain America), een ober die bijna volledig aan de grond zit.
De vraag waar het natuurlijk om draait is of de vrijgevochten protagoniste, die heen en weer geslingerd wordt tussen deze twee tegenpolen, haar financiële toekomst hoort veilig te stellen, of haar hart moet volgen. Met zijn herkenbaar kader en fraai belichte shots van een dromerig New York (met dank aan cameraman Shabier Kirchner) is Materialists het type film dat perfect in het verlengde zou kunnen liggen van de HBO-reeks Sex and the City. Celine Song probeert zich daar echter niet te veel aan te spiegelen en de meest voor de hand liggende clichés te omzeilen. Ze laat ruimte om ook serieuze onderwerpen aan te snijden en hoopt daarmee het verschil te kunnen maken, maar precies daardoor raakt de film helaas volledig uit evenwicht.
Je moet het de cineaste nageven dat ze haar personages overwegend helder geschreven dialogen in de mond weet te leggen en er heel open over gevoelens gepraat wordt. Toch mist de film vooral schwung, spontaniteit en humor. Nu komt het allemaal veel te serieus en berekend over, waardoor Materialist blijft steken in een glossy pose. Als de film al eens opleeft en de toon wel goed zit (er vallen dus ook wel enkele mooie momenten te rapen) is dit meestal van korte duur. Verder is Materialists nogal doorzichtig en zelfs een tikkeltje pretentieus. Het grootste probleem ligt duidelijk bij het scenario waaraan thematisch zo hard getrokken en gesleurd wordt dat dit de film blokkeert, en dat laat zich uiteraard ook voelen in het ritme van de prent. De rol van gedreven matchmaker is Dakota Johnson wel op het lijf geschreven.
