Het derde seizoen van The White Lotus was moeilijk te missen. Na drie jaar, mede door de staking van de Writer’s Guild in Amerika, verschenen eindelijk nieuwe afleveringen van deze satirische, sociaalkritische anthologieserie. Het nieuwe seizoen ging gepaard met veel (online) media-aandacht, zowel van kranten en tijdschriften die berichten over on-set ruzies, strubbelingen achter de schermen en het loon van alle acteurs, maar ook met kijkers die memes maakten, zochten naar clues en de boeken van de personages aan het zwembad analyseerden. En daarin liep het waarschijnlijk ook al wat mis. The White Lotus is geen mystery of thriller, maar een sociale karakterstudie van al wie het zich financieel kan veroorloven te verblijven in een luxeresort.
Het concept blijft hetzelfde: een nieuwe set superrijke hotelgasten arriveert in een White Lotus Resort, ditmaal in Thailand. Gasten van dienst zijn de Ratliff familie, businessman Timothy (Jason Isaacs) met zijn zuiderse medicijnslikkende vrouw Victoria (Parker Posey) en hun volwassen kinderen Saxon (Patrick Schwarzenegger), Piper (Sarah Catherine Hook) en Lochlan (Sam Nivola). Ook een vrouwenvriendengroep bestaande uit actrice Jaclyn (Michelle Monaghan), succesvolle advocate en pas gescheiden Laurie (Carrie Coon) en huisvrouw Kate (Leslie Bibb), die voor het eerst in jaren opnieuw samen tijd doorbrengen tekenen present, evenals het eigenaardige koppel Rick (Walton Goggings) en Chelsea (Aimee Lou Wood) dat opvalt vanwege het leeftijdsverschil. Daarnaast zijn er ook verhaallijnen die focussen op het hotelpersoneel, zoals de ontluikende liefde tussen wachtpostbewaker Gaitok (Tayme Thapthimthong) en gezondheidsadviseur Mook (Lalisa Manobal). Spa-manager Belinda en ex-gast Greg Hunt, bekend van eerdere seizoenen, maken ook een comeback.
Gedurende een week volgen we de levens van zowel de gasten als het personeel, wetende dat op het einde van het verblijf minstens één iemand dood teruggevonden zal worden. Wie uiteindelijk sterft, doet er niet zo heel veel toe en dient eerder om de kijker te lokken en de aandacht te grijpen om daarna urenlang te wijden aan de kleine kantjes van de überrich. In seizoen drie lijkt de moordplot echter een prominentere plaats in te nemen en kampen de personages ook meer met donkere geheimen, waardoor het thrillergehalte verhoogt. Als macht in seizoen één en seks in seizoen twee de onderliggende thema’s vormden, kan in seizoen drie religie en zingeving in het algemeen beschouwd worden als de drijfveer van meerdere personages. Tegelijk leest dit ook als een commentaar op de manier waarop het Westen enerzijds omgaat met oosterse geloofsovertuigingen en anderzijds betekenis geeft aan het leven.
Schrijver en bedenker Mike White bewijst dat hij nog steeds een meester is in het schrijven van dialogen die realistisch en gelaagd aanvoelen – niet zozeer door hun inhoud, maar wel door de manier waarop de boodschap verwoord wordt en hoe de personages met elkaar omgaan. Daarin ligt meteen de sterkte van The White Lotus en dat is ook opnieuw in seizoen drie het beste onderdeel van de serie – denk maar aan de monologen van Laurie en gastpersonage Frank. Maar waar de plot in de eerste twee seizoenen voornamelijk focuste op onderliggende spanningen en de problemen die ontstaan door het hebben van geld, bevat seizoen drie ook meer onrust door grootse onthullingen en de aanwezigheid van wapens. De toon is hierdoor toch enigszins anders, wat de serie doet baden in een soort van onheilspellende duisternis. Eerdere seizoenen vonden steeds een evenwicht tussen jaloezie en afgunst, tussen kritiek en humor. Die balans lijkt zoek, waardoor de personages en hun conflicten ook minder aanspreken. Het seizoen komt bijgevolg traag op gang en hoewel het nooit de bedoeling is dat de hotelgasten als herkenbaar of bewonderenswaardig gezien worden, moeten ze wel een zekere interesse opwekken.
Na acht afleveringen eindigt de reeks uiteindelijk in tragedie. Closure of happy endings horen niet noodzakelijk bij The White Lotus, maar waar de voorbij jaren na een week vol onthutsende gebeurtenissen op het einde steeds werd teruggekeerd naar een zekere status quo, zijn deze keer meerdere levens permanent veranderd na het bezoek aan een White Lotus. De vraag rijst waar Mike White naartoe wil met zijn nog steeds goedwerkend concept. Want dat het goed werkt, staat nog steeds buiten kijf. De ongewone werksfeer (de acteurs verblijven allen gedurende enkele maanden in het effectieve resort dat dienstdoet als decor) en de als steeds uitstekende ensemblecast, in combinatie met een sterk karaktergedreven script levert nog altijd goede televisie op. Een vierde seizoen werd alvast bevestigd. Uitkijken maar welk vakantieoord we binnenkort indirect kunnen ontdekken en zo de komende jaren een instroom aan toeristen mag verwachten.
