Deadletter :: ”Twintig minuten voor soundcheck, dat is het juiste moment om iets nieuws te schrijven”

Geen band was de afgelopen jaren opwindender op en naast de planken als Deadletter, geen band toerde gretiger en gulziger. Met debuut Hysterical Strength eindelijk in de rugzak klopt de postpunkband vanavond aan de deur van Trix. “Ik denk dat ik geboren ben om op te treden”, zegt frontman Zac Lawrence.

Waar men gaat langs postpunk-wegen komt men Deadletter tegen. Wie al eens een concertkalender in de gaten houdt, ként dit sextet. Sinds de virologen de boeken toesloegen, en vrijheid weer een wankel maar tastbaar concept werd, heeft de groep onophoudelijk getourd. Twee jaar geleden zetten de Britten voor het eerst voet aan Europese wal op Left Of The Dial in Rotterdam, het lijkt alsof ze sindsdien niet meer weg zijn gebleven. Acht keer passeerde de groep al in ons land vooraleer debuutalbum Hysterical Strength eind deze zomer in de winkel belandde.

Geen wonder dus dat frontman Zac Lawrence erg vermoeid lijkt wanneer hij op Werchter in een bedompte container voor mijn microfoon neerzijgt. Geruchten gaan dat de band afgejaagd wordt door management of boekingskantoor, en het schema vandaag liegt daar niet om. Na het – voor één keer zelfs wat teleurstellende – optreden op The Slope wordt de groep meteen doorgestuurd naar het Nederlandse Down The Rabbit Hole. Een eerste vraag dringt zich op.

enola: Zijn jullie Groot-Brittannië snel ontsnapt of hebben jullie er gewoon lang over gedaan om een debuutalbum op te nemen?

Lawrence: “Beetje van beide. We zijn vrij snel op het continent beland. Dat gebeurde vroeg, en ook vrij vanzelf. Elke keer we terugkwamen, raakten we weer wat verder. Zo hebben we recent zelfs in Kroatië gespeeld! Maar in jullie land zijn we inderdaad veel geweest. George (Ullyott – red.), onze bassist, heeft het nageteld en het is effectief acht keer. Wij hadden geen idee.”

“Het helpt ook dat we in dat begin een grote tour als voorprogramma van Placebo mochten spelen. Dat gaf ons meteen grond onder de voet. Want verder stelde die eerste ‘Europese tour’ niet veel voor: we zagen Parijs, er was Left Of The Dial in Nederland, en ik denk ook eentje in België (klopt, in Trix – red.) en één daarvan hebben we nog moeten afzeggen, denk ik.”

enola: Was het na de Brexit dan niet moeilijk geworden voor Britse bands om in Europa te touren?

Lawrence: “We zijn begonnen op het randje van alle verandering. Maar eigenlijk is het niet zo moeilijk. Enfin, op 180 dagen mag je er 90 in Europa doorbrengen zonder visum, dus dat is eigenlijk wel genoeg om lang te touren en elke belangrijke stad in elk land te spelen. Het gaat dus wel, maar dat wil niet zeggen dat ik de Brexit ook maar een beetje verdedig.”

enola: Jullie zijn dan ook moeilijke omstandigheden gewoon. Jullie begonnen net voor de pandemie, toen er nauwelijks iets mogelijk was voor een jong bandje.

Lawrence: “Op een bepaalde manier heeft ons dat toch deugd gedaan. Door die situatie kregen we de kans om eerst even stil te staan, en na te denken over wat we zouden doen, wat we de wereld wilden insturen. En ik herinner me zo één specifieke week waar we in het Noorden samenkwamen, en nummer of zeven, acht schreven. Zonder die stap terug zouden we waarschijnlijk zijn doorgekacheld als we toen bezig waren: twee of drie keer per week in Londen optreden, terwijl er iets te zeggen is voor schaarste, en er niet de hele tijd zijn.”

enola: En ondertussen liet een eerste plaat op zich wachten. Wanneer wisten jullie dat jullie er eindelijk klaar voor waren?

Lawrence: “We wilden daar al lang klaar voor zijn, en het was goed dat er ergens vorig jaar een datum werd geplakt op het moment dat we zouden gaan opnemen. Het was het juiste moment – we zaten tussen twee tours in – en toen we het repetitiehok introkken, wisten we dat we flink wat nummers hadden, en ter plekke schreven we er nog een paar.”

“”Mere Mortal” en “Relieved” hadden we op tour geschreven, en “Deus Ex Machina” ook. Meestal was dat net voor de soundchecks. Er is iets aan de energie van dat moment dat helpt bij het schrijven, omdat je weet dat er elk moment een gast de kleedkamer kan binnenkomen en zeggen ‘Oké, het podium op, jullie’. Je moét je dus wel haasten, want het is ook het enige moment dat je de kans krijgt iets te spelen dat niet in je vaste set zit. En zo’n tour is ideaal om te schrijven, want je zit anderhalve maand samen, in dezelfde mindset. We hebben het in het verleden al gezegd hoe er een urgentie is als we samenkomen om te repeteren of te schrijven, aangezien we allemaal ook nog jobs hebben, en ik denk dat die soundchecks daar een verlengde van zijn. We hebben niet de eeuwigheid om iets te maken, dus zo’n moment van maximum twintig minuten geeft een plezante opwinding, een drive om iéts te doen.”

enola: Had je ergens een idee waar je met je teksten heen wilde? Een overkoepelend thema?

Lawrence: “Daar denk ik vaak over na, die vraag, maar neen. Ik ga er nooit eens goed voor zitten om dan teksten te schrijven die met elkaar verwant zijn. Het enige dat ze met elkaar linkt, is dat ik ze heb geschreven. En dat zorgt ervoor dat er van song tot song gelijkaardige themata aan bod komen, er al eens een kruisbestuiving gebeurt, en een bepaald adjectief al eens wat vaker opduikt. Maar dat heeft dus meer te maken met hun auteur dan dat er een bewust plan van aanpak is.”

“Ik snap wel dat mensen de plaat zien als een politiek commentaar op het huidige Engeland. Het zou een snapshot kunnen zijn van hoe we eraan toe waren net voor de Tories buitengekickt zijn. Misschien is de plaat in dat opzicht net te laat uitgekomen. Maar verder vind ik ons eigenlijk niet echt een politieke band. Ik zie er rond ons die dat veel explicieter zijn. Wij zijn meer van de observationele soort, en dat maakt ons niet politiek, want dat impliceert dat je een bepaald bewustzijn wil vergroten, of mensen hun meningen wil beïnvloeden. En om eerlijk te zijn is bekeringsdrang me volledig vreemd. Ik bekijk het gewoon, en je beslist zelf maar wat je vindt.”

enola: De tekst van “Deus Ex Machina” doet me heel erg denken aan je held John Cooper Clarke.

Lawrence: “Dat heb ik er niet om gedaan, maar hij is een grote invloed. Ik heb dat nummer geschreven toen we opstonden in Italië en plots ontdekten dat we out of the blue een nieuwe eerste minister hadden: Liz Truss. En weer een paar weken later, nog altijd op tour, was er alweer een andere. Ik vond dat hilarisch. Het benadrukte gewoon in wat voor vreselijke staat onze politiek was op dat moment, misschien nu zelfs nog is.”

enola: Ik herinner me van ons vorig gesprek dat je nu ook niet enthousiast werd van het idee dat Keir Starmer premier zou worden.

Lawrence: “Dat ben ik nog altijd niet. Ik voelde veel meer politieke passie toen ik zestien, zeventien was, nu voel ik gewoon wanhoop. Ik wil geen energie meer verspillen door erover na te denken, zelfs al ben ik gaan stemmen. Ik vind het wel belangrijk om te zorgen dat mijn stem gehoord wordt. Ik heb veel respect voor mensen die actie voeren, maar persoonlijk? Ik vrees dat mijn kijk nihilistischer is.”

enola: Muzikaal was het doel om de energie van jullie concerten op plaat te vatten. Was dat een uitdaging?

Lawrence: “Eerlijk? Neen! Toen we de studio introkken, hadden we een tour van 66 dagen achter de rug, en beslisten we de hele plaat eerst live in te spelen, maar wel met elk onderdeel geïsoleerd, zodat we nog konden aanpassen. En dat draaide heel goed uit, vind ik. We hebben zoveel als kon behouden – zestig tot tachtig procent, laat ons zeggen – van die eerste livetake. Zo hadden we meteen die juiste energie.”

enola: Als je zoveel optreedt als jullie, is het dan eigenlijk gemakkelijker om los te laten als een concert tegenviel?

Lawrence: “Dat hangt af van waarom het tegenviel. Een slecht concert is voor mij eentje waar wij slecht speelden, en hangt niet per se af van hoe het publiek reageerde. Maar om eerlijk te zijn, denk ik graag dat we de laatste jaren niet echt zulke concerten hebben gegeven. Ik vond elk optreden plezant om zijn eigen reden. Als de massa groot is en erin opgaat, is dat geweldig, maar het kan ook fun zijn als er niet veel volk is, en dat ook nog niet eens zeker is of ze je wel mogen. Dan is het een uitdaging om ze toch te overtuigen.”

“Ik herinner me zo een optreden in Mallorca, waar we allemaal tegen een gigantisch slaaptekort vochten. Er was niet veel publiek, maar ze waren wel heel erg verbeten en open voor onze muziek – je moet echt eens een optreden meemaken in een oud klooster op Mallorca. Ik had het nochtans lastig om de energie te vinden om op het punt te raken waar ik wilde zijn. Dus ja, moeilijk is een beter woord dan tegenvallen.”

enola: Hoe vind jij doorgaans het nucleaire energieniveau waarmee je on stage tekeer gaat?

Lawrence: “Ik krijg er gewoon een kick van om daar te staan en muziek te mogen maken voor mensen. Neem nu vandaag. Ik ben eigenlijk weer afgepeigerd, maar wanneer ik binnen een half uur op dat podium sta, wordt het weer gashendel open. Ik leef om op te treden. Ik schrik er zelf soms van hoe ik, zelfs als ik zo moe ben dat ik nauwelijks nog een zin gevormd krijg, toch die energie vind. Noem het Hysterical Strength: het komt van ergens. Dit is een passie, niet gewoon een job. En het is ook een verplichting, tegenover het publiek, maar die ik kan inlossen dankzij adrenaline, vermoed ik.”

enola: bedankt voor het bruggetje: wat moest ik me bij die albumtitel ook weer voorstellen?

Lawrence: “Het slaat op die momenten dat je fysieke kracht verandert door een soort mentale storm. Ik heb het idee gevonden in een verhaal over een moeder die de auto, waar haar kind onder gekneld zat, gewoon optilde, om zijn beentje te bevrijden. Het is een shot adrenaline op steroïden die loskomt in je hoofd, een level-up naar een andere staat. ”

enola: Nog een laatste. Hoe vaak struikel je in “Fit For Work” zelf nog over de tongbreker (probeert drie keer voor het juist is) “Shirley says she’s serious / She surely can’t be serious”?

Lawrence: (grijnst) “Voor ons is dat eigenlijk niet zo moeilijk hoor. We spelen het nummer ondertussen zes jaar, het zit er wel ingebakken.”

SO Recordings
Beeld:
Daniel Delikatnyi
Zac Lawrence

recent

Captain America: Brave New World

Na de vette jaren van de Avengers-cyclus, volgden voor...

Frank Westerman :: Zeven dieren bijten terug

Tot in den treure is de achterflap al verketterd...

Inhaler :: Open Wide

Open Wide, de derde van Inhaler, voelt zich vast...

Rabia

Cineaste Mareike Engelhardt heeft eigenlijk een achtergrond in dans...

Pothamus :: “Een publiek dat mee in trance gaat, dat is pure spiritualiteit”

Als er een Belgische metalband is die de laatste...

verwant

Eindejaarslijstje 2024 van Matthieu Van Steenkiste

Als de inleiding van dit soort lijstjes één constante...

Eindejaarslijstje 2024 van Maarten van Meer

Fontaines D.C. :: Romance Een dwarse liefdesverklaring aan...

Deadletter

30 oktober 2024Trix, Antwerpen

Een wervelwind in Antwerpen. Deadletter kwam van Keulen, scheurt...

Deadletter :: Hysterical Strength

Eindelijk: een plaat. Na elvendertig passages in dit land...

Werchter 2024 :: Een polokraag met een stadionverbod

"Na regen komt Rock Werchter",  zo wil toch het...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in