Hoge verwachtingen, en hoe ermee om te gaan. Na de fascinerende verrassing die An Overview On Phenomenal Nature was in 2021, keek pers en publiek met bovengemiddeld enthousiasme uit naar de derde van singer-songwriter Cassandra Jenkins. My Light, My Destroyer bevestigt zonder arrogantie dat die anticipatie grotendeels terecht was.
Wie Jenkins’ vorige poging al een openbaring vond, zal zich snel in de zevende hemel vinden met haar nieuwste: My Light, My Destroyer doet nog een schepje bovenop An Overview On Phenomenal Nature. Opnieuw eloquent uitgedrukte observaties en contemplaties in een sfeervolle, rijk geïnstrumenteerde dreamfolkverpakking dus, maar tegelijk ook meer dan gewoon een vervolg. Jenkins heeft goed ingeschat wat eerder werkte, en weet dat op My Light, My Destroyer te versterken door nog meer invloeden in haar muziek te verweven.
Zo hoeft het niet te storen dat Jenkins schippert tussen stijlen, vormen en perspectieven. Er zit gedreven indierock in (hunkerend in “Petco”, waarin ze verdwaalt in de ogen van een hagedis in de hoop zich even wat minder alleen te voelen, of ook het vlotte “Clams Casino”), rustig kabbelende folk (opener “Devotion”) en dromerige spacepop (“Delphinium Blue”, “Omakase”). Hier en daar horen we zelfs een streepje lichte jazz in strakke composities (“Tape And Tissue”). Dan is er met “Attente Téléphonique” nog een écht vreemde eend in de bijt: een stuk spoken word, gebracht door een Franse mannenstem over een filmische instrumental. Nee, het is allemaal niet té, maar veel scheelt het nu ook weer niet.
In “Aurora, IL” contrasteert ze haar eigen covidquarantaine in een hotel “a thousand miles from home” met hoe ontroerd William Shatner, “the oldest man in space”, zich voelde na diens ruimtetrip (“He couldn’t stop talking about the color blue / It’s a thin line over the planet / Just a thin line between us and nothingness”). Nog meer kosmische nietigheid zonder zweven vinden we in “Betelgeuse”, een veldopname van een conversatie met haar moeder (een prof wetenschap) terwijl de twee de hemel afturen met een verrekijker. Er zit een leuke clou in, die ook nog eens knap benadrukt wordt door de compositie in de achtergrond. Luister vooral zelf.
Via een vernufte omweg zit dat kosmische thema al verscholen in de albumtitel. “My light, my destroyer”, uit het refrein van “Omakase” gegrepen, verwijst naar Apollo, Griekse god van onder meer het licht, wiens naam een etymologische oorsprong zou hebben in het Griekse woord voor “vernietigen”. Cassandra uit de Griekse mythologie was dan weer een priesteres die haar leven wijdde aan Apollo. Vandaar “My lover / My light / My destroyer / My meteorite”: de cirkel is rond.
Klinkt allemaal nodeloos ingewikkeld? Dat is het in feite niet: het werkt, omdat Jenkins nooit haar doel uit het oog verliest. Met de bedwelmende, fascinerende trip die haar My Light, My Destroyer is, staat ze zonder schroom schouder aan schouder met de betere singer-songwriters van haar generatie.
