De tijden veranderen. De Roma, een grote, oude cinema in Borgerhout, mag dan in het verleden een aantal legendarische muziekgrootheden hebben verwelkomd (Iggy Pop! Lou Reed! Nana Mouskouri!), vandaag wordt meer de voorkeur gegeven aan wat meer entertainment voor bruggepensioneerden (Axelle Red, Bettye Lavette, Laïs), en is rockmuziek naar het tweede plan verschoven. Waarom? Ja, waarom eigenlijk?
The Ex eerst? Tiens, we waren er zeker van dat deze Nederlandse legendes de hoofdact van de avond zouden zijn. Niet dus: de Limburgs-Pools-Italiaanse cultheld Mauro Pawlowski speelt hoofdentertainer met zijn laatste incarnatie. We waren heel erg opgezet met Neutral Village Massacre, de eersteling van Gruppo Di Pawlowski, dus echt een ramp is dit zeker niet, maar het doet toch een beetje raar. Passons. De grote zaal van de Roma heeft nog niks van zijn statigheid verloren. Integendeel zelfs, de gigantische cinemazaal ziet er in zijn verweerde staat grandiozer uit dan ooit. Jammer dus dat er een gigantisch doek in het midden van de zaal staat opgesteld. Maar bij het begin van de set van The Ex is het meteen duidelijk waarom dat ding er hangt. De Roma is namelijk een galmbak om U (u-u-u-u-u) tegen te zeggen.
Als we ons helemaal vooraan het podium hebben gewurmd om het schabauwelijke geluid van de PA te ontwijken, herkennen we eindelijk weer het sympathiek-rammelende geluid van The Ex dat nog steeds klinkt alsof het een paar keer van de trap gedonderd is. Strak in de pas gehouden door de ingenieus rond botsende ritmepatronen van drumster Katherina Bornefeld denderen de gitaren van Terrie Hessels, Arnold De Boer en Andy Moor als vanouds tegendraads de zaal in. Vooral Hessels is een aparte verschijning: veel te brede én te korte kampeerbroek, op en neer skanken als Bob Mortimer in “Shooting Stars” en gitaar in af-schu-we-lijke staat. En al snel wordt duidelijk hoe dat arme beestje in die toestand is verzeild geraakt.
Maar wat een performer! Hessels geeft het concept ‘snaren plukken’ een geheel nieuwe invulling, staat te fingertappen met een drumstok, en schudt verder nog een half dozijn trucen uit zijn flapperende broekspijpen. Daar tegenover staat het stuggere gitaarwerk (op een baritongitaar met bassnaren) van de stuurse Schot Andy Moor en het speelse getokkel van De Boer, maar de mayo pakt perfect, en het kwartet voelt elkaar duidelijk moeiteloos aan, ondanks de belabberde geluidsmix. Er wordt zonder veel moeite gespeeld met dynamiek, en wanneer het trio gitaristen enkele keren stevig uithaalt, ontaardt het concert in het heerlijk avantgardistisch anarchofeestje dat we van The Ex verwachtten. De knappe set wordt beloond met een open doekje van het publiek, en de band mag zelfs een bisnummer spelen. Niet slecht voor een voorprogramma.
De hoofdvogel van de avond is voor thuisspeler Mauro Pawlowski, die met zijn nieuwe project Gruppo di Pawlowski eindelijk nog eens ongegeneerd compromisloos en gevaarlijk mag zijn. Nog steeds onze meest geliefde incarnatie van onze favoriete vaderlandse duivelskunstenaar. Hij wordt dan ook omringd door een stevige band, met onder meer powerhouse Jeroen Stevens op drums, Pascal Deweze op keyboard en percussie en supertalent Elko Blijweert op gitaar. Maar het is het eerste optreden van de band dit jaar, en de machine rodeert duidelijk niet op volle toeren. Komt daar nog eens bij dat ook hier de geluidsmix de haren ten berge doet rijzen (hallo? gitaar?). Later in de set komt daar gelukkig verbetering in, maar het laat duidelijk sporen na op het hele concert. Mauro zelf vliegt er aanvankelijk eerst met zijn gekende bravoure vol in: twee nummers ver en hij is al meermaals tegen de grond gekwakt, de theatercoulissen ingedonderd, heeft een microstatief er al flink van langs gegeven en een paar maracas gepromoveerd tot slingerobject.
Maar we merken al gauw dat er ook wat ergernis de kop opduikt. In “Phonecall From A Ruin” wordt dat pijnlijk duidelijk wanneer Pawlowski halverwege het nummer even stillegt, en doorheen het eerste deel van de set wat laconieke opmerkingen de zaal in lanceert (“We zijn te goed bezig”). En dat begint stilaan behoorlijk op de zenuwen te werken, ook omdat het stevig de vaart uit de set haalt. Gelukkig wordt er herpakt met een degelijke uitvoering van “Jonge Helden” van Arbeid Adelt. Maar het is het finale nummer “Back From The Woods” (Good evening assholes!!) waarin we eindelijk het ware gelaat van Gruppo Di Pawlowski zien, en een glimps opvangen van hoe deze band kan klinken als ze écht in topvorm zijn. Het repetitieve droneritme van het nummer wordt een vette climax, met blikvanger van de avond Elko Blijweert die op zijn eigen houterige manier de meest waanzinnige geluiden uit zijn gitaar haalt. Het wordt dus toch een knap einde van een optreden waar meer in zat. Geen miskleun, maar volgende keer gaan we pas terug kijken als er wat meer livekilometers op de teller staan. Zoals bij The Ex, bijvoorbeeld.
