Shabazz Palaces lijkt met zijn laatste releases door een creatieve woestijn te gaan – evenwel zonder de spectaculaire resultaten als in Dune. Exotic Birds of Prey voelt vooral overbodig aan.
Het laatste album Robed in Rareness is amper vijf maanden uit en Ishmael Butler en zijn Shabazz Palaces komen alweer met nieuw werk. De meeste kometen doen er langer over om de aarde met een nieuwe lading sterrenstof te besprenkelen. Daarom had spaarzaamheid deze Exotic Birds of Prey deugd gedaan – alles went immers en de magie ebt snel weg. Robed in Rareness was bovendien ook al niet het sterkste werk van Butler. Als dit mini-album dat manco zou rechtgetrokken hebben had u ons anders horen piepen, maar nu blijven we weerom eerder steken in ‘bwoah’.
Shabazz Palaces charmeerde ons in 2011 door dapper nieuwe gronden te betreden en vooral weg te blijven van hiphopclichés. De vervreemding die deze groep kan teweegbrengen prikkelt op haar best de nieuwsgierigheid en trekt je zodoende hun universum binnen, maar op Exotic Birds of Prey komen ze van zo far out dat de close encounter uitblijft. De stemmen verdrinken in de supernova’s van beats die in reverb, stemeffecten en synths gedrenkt zijn – wat natuurlijk alleen maar jammer is wanneer je je aan een echt rapalbum verwacht, iets waarin Shabazz Palaces nooit heeft gegrossierd. Wat nu echter overblijft, is op zijn best vaak alleen maar een vibeke te noemen, en daar moet je mee oppassen, want voor je het weet zit je in het zog van Drakes vaarwater. Ergens waar je niet wil zijn dus, wegens een gebrek aan diepgang. Zo klinkt “Synth Dirt” met enkele random ingeduwde synthtoetsen met daarover een hoop moeilijk verstaanbaar gepraat als een skit die zelfs een regulier album niet zou halen (en ook daar zijn skits al verwaarloosbaar). “Angela” leunt tegen de psychedelische funk van Parliament aan, maar het grote verschil is dat we ons er niet meteen op zien dansen – daar is het simpelweg té weird voor.
Vrijblijvendheid en oppervlakkigheid zijn niet iets wat we associëren met deze groep die op zijn best is wanneer hij zwart activisme op abstracte wijze met afrofuturisme verbindt. “Well Known Nobody” klinkt met die drum-‘n-bass-met-rockgitaren als een Neptunesproductie uit begin jaren 2000. Alleen is er hier geen song uit voortgekomen – na amper een minuut is het voorbij en heeft het zijn effect van politieke kritiek gemist.
Niet dat het allemaal kommer en kwel is. “Exotic BOP” is even vuil als meeslepend en bezwerend, terwijl “Take Me to Your Leader” een monster van een nummer is dat alle kanten op schiet, het mysterie intact weet te houden en dankzij die op eighties drumcomputers geprogrammeerde beat wel tot bewegen aanzet, zij het dan op redelijk freaky wijze.
Geen idee waar deze exotische roofvogels op aasden met dit album, maar hier zit toch niet al te veel vlees aan.
