Dat hiphop zich in ongekende en vaak verrassende vormen blijft manifesteren, wordt door weinig groepen zo goed geïllustreerd als door Shabazz Palaces. Na de wisselvallige Quazars-albums (2017) levert het duo uit Seattle een zomerplaat af die geschikt is voor deze tijden.
De ingrediënten blijven simpel: old skool samplecultuur en een simpele drumcomputer vormen de muzikale basis. Niet toevallig is de helft van Shabazz Palaces oud Digable Planets-lid Ishmael Butler. Wat bovenop die schijnbaar eenvoudige basis wordt gedaan, is wat deze groep onderscheidt. Het is onvoorspelbaar, ongrijpbaar en vooral moeilijk te categoriseren. Eens hoor je een slicke West Coast beat met een AutoTune-refrein (“Fast Learner”), dan weer een collage van rudimentaire klanken met lethargische raps erover heen (“Thanking the Girls”).
Schijt aan conventies heeft het duo dus zeker. Dat is niet altijd eenduidig positief. De spanning missen we soms op nummers als “Wet” en “Chocolate Soufflé”, die weliswaar lekker ongedwongen klinken, maar je ook stiekem in slaap wiegen. Dat ligt niet aan de sound op zich, maar aan de ongelukkig gekozen combinatie tussen de instrumentals en een vrij monotone flow.
“Bad Bitch Walking” brengt ons terug naar de meer vertrouwde Shabazz-sound. De link met funk is duidelijker, de beats zijn scherper en het ritme van de track neemt je mee. Dit is het soort nummer dat je bij dertig graden lekker vanop je balkon kan afspelen en waarmee je de aandacht van de enkelingen op straat wel even kunt trekken.
De hele tweede helft van The Don of Diamond Dreams is van datzelfde niveau, wat het des te onbegrijpelijk maakt -op een album van nota bene tien nummers- dat die eerste helft zo zoekend is. De repetitieve refreinen en diepe synthlagen zorgen voor een immer rijke luisterervaring die op veel manieren geïnterpreteerd kan worden. Eens klinkt het als 70’s retro-futurisme, dan weer als schaamteloos commerciële hiphop.
Maar dat is ook wat Shabazz Palaces is: het is heel moeilijk om je vinger te leggen op wat ze precies doen. The Don of Diamond Dreams klinkt om één of andere reden zomers en dat is wat wij onthouden. Ook is deze plaat de bevestiging dat Shabazz Palaces van alle tegendraadse hiphopformaties (cLOUDDEAD, clipping. of Dälek zijn de andere outsider-coryfeeën) het toegankelijkst is.
Het mooie slot “Reg Walks By The Looking Glass” lijkt compleet los te staan van de rest van de tracklist op The Don of Diamond Dreams. Het is een grotendeels instrumentaal nummer waarin de twee leden (en een zekere Carlos Overall) lekker jammen en je in hogere sferen brengen.
Met name de tweede helft van dit album bevat pareltjes die doen snakken naar zwoele avonden in de buitenlucht. In de eigen buurt, tot nader order. Ach ja, zolang we goeie nieuwe muziek hebben, overleven we het wellicht. Shabazz Palaces brengt met hun nieuwste zowel de ontspanning als de subtiele verkniptheid die we vandaag goed kunnen gebruiken.
