Come With Me And Hide heet de nieuwe van Mooneye, en zo moet ook het maakproces hebben gevoeld. Halverwege het opnameproces besloot Michiel Libberecht om het roer om te gooien, en even te schuilen in het verborgene. Na veel herschaven en nieuwe studiodagen kwam hij daaruit terug met een pracht van een tweede plaat.
enola: Come With Me And Hide kwam dus, zoals dat gaat met tweede albums, niet vanzelf.
Libberecht: “Soms moet je verschillende wegen bewandelen om uit te komen bij wat het meest logisch is, en zo was het ook nodig dat ik opnieuw meer de touwtjes in handen nam. Niet dat het fout liep, maar je kunt met de nummers die ik schrijf vaak veel kanten op, en voor het afwerken daarvan leun ik graag op de input van anderen. Mijn band, bijvoorbeeld, maar ook de reacties die ik op optredens krijg. En zo kwam het dat we de nieuwe nummers met de band flink stevig maakten. Zo zijn we ze ook gaan opnemen bij (producer, red.) Koen Gisen.”
“We speelden alles live in, en dat was fijn, want ik heb een heel goeie groep muzikanten. Na afloop voelde ik echter dat ik iets miste, dat ik iets meer nuance en dynamiek wilde. Dat konden we niet zomaar opnieuw in de opnames brengen. Er was iets van mijn naïviteit en breekbaarheid verloren gegaan dat ik terug wilde. Tel daarbij dat ik met “Another Fool” en “Too Young To Have Regrets” ondertussen een paar nieuwe nummers had geschreven die eerder klein en folky waren, en ik wilde het roer toch om. Ik vond dat er een deeltje van Mooneye, het singer-songwriterige dat belangrijk voor me was, niet genoeg op de plaat aanwezig was.”
enola: En dus trok je opnieuw naar de tekentafel.
Libberecht: “Ja. Eigenlijk dacht ik dat alles al te ver gevorderd was om dat nog te doen. In mijn hoofd was ik al plannen aan het maken om ze later akoestisch uit te kleden, maar toen ik die uitsprak, zei mijn manager dat we deze gerust nog konden wijzigen. Dat was een pak van mijn hart. Ik had het veel groter gemaakt dan het was, want ook de band had er geen problemen mee. ‘Roep ons maar als we nodig zijn, gebruik wie je nodig hebt, ook als het anderen zijn’. En dus heeft Filip Wauters (Het Zesde Metaal, red.) bijvoorbeeld wat pedal steel toegevoegd. Zelf heb ik ook enkele nummers opnieuw ingespeeld met enkel gitaar en microfoon, en uiteindelijk werd het resultaat toch iets dat zowel groot als klein was. “New Skin”, waarmee de plaat opent, was eerst bijvoorbeeld een heel krachtig Black Keysachtig nummer, nu begint het ingetogen, om dan voorzichtig wat op te bouwen. Dat evenwicht vinden was belangrijk.”
enola: Wil dat zeggen dat de grenzen van wat Mooneye is en kan zijn nu heel strak getrokken zijn?
Libberecht: “Eigenlijk niet. Ik heb ze net breder gemaakt, denk ik, door mensen als Filip uit te nodigen om mee in te kleuren. Ik ben ook met Jonas Desmet van PINGPONGCLUB, een goeie vriend van mij, samen dingen gaan maken. Gewoon samen prutsen, zonder na te denken hoe we dat live zouden brengen of dat het wel Mooneye is of zo.”
“Waar ik wel streng in ben geworden, is die minimalistische aanpak op plaat. Daar moet het dichter bij de essentie van de akoestische versies blijven. En als er dan nog een solo moet, dan komt er ook een solo, maar dan niet met daaronder nog een laag synthjes of zo. Dat hebben we wel gedaan op “In Between”, dat we vorig jaar als single uitbrachten, maar niet op de plaat hebben gezet. Ik vind die benadering niet fout, maar het paste nu niet. Misschien dat dat op een volgende plaat wel weer kan, of dat we een War On Drugs-richting opgaan, maar nu hadden we even die vernauwing nodig. Het moest een plaatje worden dat je thuis kunt opleggen terwijl je met mensen aan het praten bent, en dat vond ik zelfs bij Big Enough nog niet het geval.”
enola: Je bent niet blij meer met je debuut?
Libberecht: “Jawel hoor, maar bij elk album moet je een paar keuzes maken. Voor Come Hide With Me zijn dat andere dan voor Big Enough, maar dat wil niet zeggen dat ik toen fout zat. Nu was het criterium dat ik hem zelf moest willen opleggen, en het idee dat er radiosingles bij moesten zitten was dan weer helemaal niet van belang. Die zijn nogal in your face, wat ingaat tegen het voornemen dat je er nog bij moet kunnen praten. Maar nu de plaat er ligt, voel ik dat het de volgende keer weer anders mag zijn. Dat ik terugkeer naar een groter geluid.”
enola: Je zei in het begin dat je de touwtjes hebt moeten terugnemen. Zou je zeggen dat je je door de band wat op sleeptouw hebt laten nemen bij die eerste opnames?
Libberecht: “Dat is misschien wel een goeie uitdrukking, op sleeptouw, want het was echt puur uit enthousiasme, ook bij mij, dat we ons in de opnames zo lieten gaan. Na die eerste sessies waren we zelfs vrij euforisch; het was pas later dat ik besefte dat ik me er toch niet goed bij voelde, dat ik ging twijfelen of een nummer als “New Skin” wel de juiste versie hadden gekregen. En toen vond ik het wel moeilijk om te vragen of we alles konden overdoen. Ik was dus opgelucht dat de band dat helemaal niet erg vond. ‘Het is jouw project’, vonden ze.”
“Ik heb er altijd een band van willen maken, en net op het moment dat het echt zo voelde, voelde ik dat dat misschien toch niet helemaal werkt voor mij. Want het is dan wel een band, ik ben het die de songs moet aanleveren. En ik voelde daar toch iets wegglippen uit mijn handen. Het was nodig dat ik dat opnieuw even beetpakte. Nu hebben we een goeie balans gevonden, denk ik, ook bij optredens.”
enola: Je bent iemand die muzikale fases heeft, van een Nick Cave-periode tot Townes van Zandt. Waar zat je bij het schrijven van Come With Me And Hide?
Libberecht: “Nog altijd bij Townes (lacht), maar er was ook veel Wilco, Cruel Country, dan vooral. Ik heb weinig nieuwe muziek geluisterd. Ik heb me verder verdiept in americana, zoals John Prine, of heel minimalistisch met Bonnie ‘Prince’ Billy. Die ben ik twee jaar terug gaan zien in De Roma: hij alleen met zijn gitaar, supergoed. En dat is ook wel in de plaat geslopen, het besef dat je het niet altijd groots moet maken om impact te hebben.”
enola: En is de berg Bob Dylan al beklommen?
Libberecht: “Een beetje wel, toch. Koen heeft me The Basement Tapes leren kennen, en die heb ik wel omarmd. Ik hou van de spontaniteit die je hoort, hoe die bende daar staat te spelen.”
Snakken naar de pauzeknop
enola: De titel Come With Me And Hide haalde je uit een nummer dat niet op de plaat is beland. Waarom bleef die zin plakken?
Libberecht: “Het nummer zelf was nooit in de running om op de plaat te belanden, maar in de zoektocht naar een goeie titel kwam het nog eens voorbij, en plots klopte het. Ik had beslist dat de titel van het album een zin moest zin, niets iets schreeuwerigs maar iets kleins. ‘Come with me and hide’ heeft iets mysterieus en filmisch voor me, en het klinkt ook introvert, wat past bij de nummers. Want ik voel dat ik met ouder te worden ook stiller word. Ook op het podium heb ik meer de neiging me wat te verstoppen. In die titel schuilt dan de geruststelling dat dat ok is.”
enola: Zie jij inhoudelijk een thema dat deze negen songs bij elkaar houdt?
Libberecht: “Ik begon het pas nadien te zien, maar ook daar was die titel belangrijk. Het gaat over omgaan met veranderingen, rouw, relaties zowel amoureus als vriendschappelijk. Daar gaat “Changing” over, en ook “Out Of Place” een beetje. Mensen verhuizen al eens, en zonder het goed te beseffen zijn er zo vrienden die je plots niet meer kent, of met wie je een heel andere band hebt gekregen, zonder dat daar een breuk of iets hevigs aan vooraf ging. Een toevalligheid heeft je band veranderd, en dat vind ik soms wel jammer, ook de snelheid waarmee die dingen kunnen gaan. Bij momenten snak ik naar een pauzeknop, om ook even van een moment te kunnen genieten. Ik kan terugkijken op iets van tien of vijftien jaar geleden, en me afvragen of ik dat toen wel genoeg heb beleefd.”
enola: In “Changing” zing je ook ”They keep on asking things I didn’t sign up for”. Je wordt geleefd?
Libberecht: “Dat gevoel kan ik wel eens hebben, op veel vlakken. Maar inderdaad: ook in de muziekindustrie heb je al snel verplichte nummertjes, dingen die moeten. Er worden plannetjes gemaakt, alles wordt vooraf bepaald. En dat begint dan met ik die voor nieuwe muziek moet zorgen. De vraag om die radiovriendelijk te maken, of geschikt voor festivals is er niet expliciet, maar je voelt toch wel een soort verwachting. Vandaar ook dat ik heel ver ben meegegaan in dat eerste opnameproces: omdat ik echt het gevoel had dat het te laat was om iets anders te doen.”
“En als de songs er dan zijn, moet ik die gaan promoten. En wat is het plan daarvoor dan? Ik herkende wel wat Bram Vanparys, The Bony King Of Nowhere, over social media zei, en waarom hij er mee gestopt is om dat zelf te onderhouden. Dat is ook niet iets waar ik voor getekend heb, maar als ik dat uitspreek tegen de mensen rond me, dan merk ik dat het toch wordt verondersteld dat ik dat gewoon er even bij pak. Ik ben daar nochtans niet echt voor geknipt, maar ik doe mijn best. Het is niet waar ik mijn tijd het liefst aan besteed, schrijven of op zijn minst mijn hoofd daarvoor leegmaken.”
enola: Ben jij dan niet van de generatie die is opgegroeid met Instagram?
Libberecht: “Ik ben dertig, en ik merk toch dat er heel wat leeftijdsgenoten daar ook totaal niet mee bezig zijn. Ook tien jaar geleden kon dat me allemaal niet zo schelen. Ik was daar niet zo mee bezig. Op dat vlak ben ik een oude ziel. Als Mooneye er niet zou zijn, ik postte misschien twee keer per jaar een foto. Nu moet ik, zeker in een periode van release, echt aanwezig proberen te zijn. En ik voel dat ik dan zelf ook veel meer ga scrollen terwijl ik dat absoluut niet interessant vind. Ik verlang alweer tot er weer even niets van me verwacht wordt op dat vlak.”
enola: Tot slot: ik kan me voorstellen dat je al wel eens gevraagd bent voor Liefde voor muziek?
Libberecht: “Toch nog niet. Af en toe vraagt iemand me wel of ik het in dat geval zou doen, en op dit moment denk ik eerlijk gezegd niet dat ik zou toezeggen. Dat is voor mij niet de essentie. Ik zou het alleen kunnen doen als ik het als een persoonlijke reis kon zien, niet als een stapje in mijn carrière. Als ik iets te bewijzen heb, dan graag zonder de hulp van een tv-programma.”
Come With Me And Hide is nu uit op Mayway. Tourdata: www.mooneye.be
