The Sweet East is zowel voor scenarist Nick Pinkerton – een filmcriticus – als voor regisseur Sean Price Williams – een fotografieleider – een eerste proeve in een nieuwe hoedanigheid, en het moet gezegd dat beiden het er behoorlijk goed vanaf brengen. Het script van Pinkerton is een slimme kijk op de moderne Amerikaanse cultuur die elke vorm van authenticiteit heeft verloren – zowel aan de linker- als rechterzijde – en die enkel nog bestaat uit gerecycleerde mythologie, zeker in het post-Trump tijdperk. Pinkerton, die een zelfverklaarde fan is van de intrigerende docu-fictie The Last Party uit 1993, waarin een pre-Marvel Robert Downey Jr. als een soort nar-figuur de conventies bezoekt van zowel de democratische als de republikeinse partij om er confronterende waarheden te sprokkelen, heeft de vinger sterk aan de pols van de moderne Amerikaanse samenleving. Hij vertaalt dat aanvoelen hier in een naar het absurde neigende droom (misschien wel de enige en beste manier om met die realiteit om te gaan).
Het verhaal is vormgegeven als een modern surrealistisch sprookje (met knipogen naar zowel Snow White als Sleeping Beauty) en toont hoe een tienermeisje tijdens een klasuitstap naar Washington verzeild raakt in een bizarre odyssee doorheen het noordoosten van de VS, een trip waarop ze buitenissige figuren van alle pluimage ontmoet. Die variëren van zelfingenomen linkse artiesten tot paramilitaire rechtse sekteleden en alles wat je daar maar tussenin kan bedenken. Verwacht vooral geen duidelijk afgetekende symboliek of hapklare maatschappelijke inzichten – The Sweet East is speels en meanderend, en de betekenislagen worden verknipt tot losse puzzelstukken die de kijker zelf maar moet in elkaar passen.
Draait de film inzake narratief en betekenis op het werk van Pinkerton, dan zorgt Williams, die zowel regie als cinematografie voor zijn rekening neemt, van zijn kant voor het inzetten van al zijn talent als voormalig DOP (onder andere voor Good Time van de Safdie broers en als cameraman voor de documentaire Ryuichi Sakamoto: Coda). Hij zet het script om in een sterke visuele regiestijl die steunt op efemere schoonheid en de tactiele, korrelige kwaliteit van de 16mm Kodakfilm waarop geschoten werd, alvorens alles in te scannen naar digitale kwaliteit.
In een interview met Filmmaker Magazine vertelden scenarist en cineast hoe ze aanvankelijk alles wilden draaien op een geïmproviseerde manier tijdens de inauguratie van Donald Trump – ongetwijfeld een idee dat op papier leuk moet geleken hebben, maar wellicht geen betere film had opgeleverd.
Kijk uit naar een korte cameo van Nick Pinkerton die zelf heel even in beeld verschijnt als een geestelijke uit een kloosterorde die het pad kruist van de protagoniste.