We schrijven dit bericht vanuit de brokstukken van wat men ooit de Ancienne Belgique noemde. Wat er precies gebeurd is, weten wij ook niet, alleen dat er een kwikzilveren stuiterbal met Limburgs-Tataarse roots bij betrokken was. Ons zwartgeblakerde notitieboekje leert ons enkel nog het volgende: “Chibi Ichigo kwam, zag en schoot de keet aan flarden.”
Even terugspoelen. Het is kwart voor negen, we staan in een tjokvolle AB Box en een klein legertje Chibaddies houdt naarstig de rijen vooraan in de zaal bezet. Niemand kan op dit moment al vermoeden welk onheil zich hier het komende uur zal afspelen. Chibi Ichigo heeft met Na half 1 een nieuwe plaat uit – de bomma omschreef hem treffend als boenkeboenkemuziek – en die komt ze hier vanavond maar al te graag aan u voorstellen. Een ongeluk komt natuurlijk nooit alleen, en dus heeft de zangeres naast zichzelf ook een batterij muzikanten en dansers meegebracht. Die laatsten verrassen bij aanvang meteen met een Bruce Lee-achtige waterdans op de tonen van het dromerige new age-sprookje “Als Het Kon”. Mindfulness op een Chibi Ichigo-concert, wie had dat gedacht.
Stilte voor de storm natuurlijk, want zodra de intro van het vunzige “Half 1” door de speakers schalt, beseft iedereen dat het vanaf nu menens is. Staalharde beats suizen door de zaal als verdwaalde kogels, terwijl Chibi Ichigo – gehuld in royaal zilver – haar onderdanen overschouwt vanop de reusachtige trap midden op het podium. Theatraal, over the top, maar de zangeres toont zo meteen aan wat voor een retestrakke show zij en haar entourage in elkaar hebben gebokst. Kijk bijvoorbeeld naar de choreografieën tijdens die andere voorhamer-in-het-kruis “Beinvloed”: met militaire precisie bewegen de Bond-slechterik en haar handlangers hun ledematen doorheen een stevig staaltje ronkende techno. De gezichten staan strak, de blikken gericht op oneindig.
Een lieflijk “Avec Moi” en vooral een heerlijk onderkoeld “Anticipeer” blinken uit in dodelijke efficiëntie, maar het duurt nog tot de oudere nummers voor de zilveren ijskoningin zachtjes begint te ontdooien. Vanaf het maniakale “ZWEEF” – stomende 90’s-elektropunk in een Limburgs jasje – is het vuur echter definitief aan de lont en blijkt wederom dat subtiliteit slechts bedoeld is voor watjes. Het rempedaal is nu ver buiten zicht en Chibi Ichigo zal de rest van de avond enkel nog schieten vanuit de heup.
En of er nogal wat raak wordt geschoten in deze tweede helft. Anarchistische dancepunk in “Paranoia”, een bizar Russisch straattoneel in “Sabinception”: het publiek laat zich meer dan gewillig omver maaien door de pletwals die Chibi Ichigo heet. De zangeres springt en stuitert over het hele podium en bevestigt zo haar reputatie als onvermoeibaar Duracell-konijn. Of toch ten dele: tussen al het muzikale geweld door neemt ze ook geregeld de tijd om zich even tot het publiek te richten. Wil ze de ene keer benadrukken hoe belangrijk het is om jezelf graag te zien, dan vertelt ze een andere keer over haar overleden grootmoeder, waarna een even prachtig als slopend “Kleine Warme Kamer” volgt.
Een staakt-het-vuren zouden we het evenwel niet noemen, want de grote verrassing die iedereen had zien aankomen ligt in het verschiet: de lichten kleuren felpaars, de kale synthesizers van “ENERGIE” zwellen aan en – jawel hoor – Sophie Straat bestormt het podium. Het zinderende duet dat volgt brengt de dansvloer finaal tot ontploffing. De twee dames overschouwen hand in hand het kolkende publiek, dat zich naarmate het nummer vordert steeds verder verliest in een collectief delirium.
Van wat hierna nog volgt hebben we enkel warrige getuigenverslagen: de man naast ons maakte gewag van een stelletje losgeslagen drilboren tijdens een oorverdovend “NIKS TE KORT” en bij het driftig gabberende “Grofweg” scheen iemand te denken dat de Sinksenfoor dezer dagen in Brussel was aanbeland. De verschroeiende afsluiter “GRACHT” zou naar verluidt dan weer iedere viespeuk ter plekke in lichterlaaie hebben gezet, maar toen lagen wij al lang uitgeteld in de touwen. Met de broek op de enkels en de witte vlag in de lucht.
De destructieve razernij die Chibi Ichigo vanavond tentoonspreidde in de AB getuigt van grootse klasse. Meer dan een klein uur had de zangeres niet nodig om de zaal in haast onherkenbare staat achter te laten. Voor wie haar in de toekomst nog verwacht, hebben we helaas geen troost: tegen de zegetocht die Chibi Ichigo vanavond ontketende is zelfs het beste kruit niet opgewassen.
