En de MIA voor Beste Staalharde Stomp In De Maag gaat ook dit jaar naar Chibi Ichigo. Met het daverende vervolg op haar debuut geeft ze een antwoord op de vraag wat er gebeurt eens de klok half één heeft geslagen. Een plaat over zelfliefde, jezelf kwijtraken en vooral weer terugvinden.
Een krappe vijf jaar is ze bezig, maar de Limburgs-Tataarse zangeres heeft er intussen al een heus parcours opzitten. Na een kort avontuurtje in de marge van de Belgische hiphopscene leek Chibi Ichigo op debuut SABINA eindelijk haar eigen stem gevonden te hebben in de vorm van snoeiharde dansmuziek. Met haar vriend UMI – tevens beatmaker van Zwangere Guy – als knoppenkunstenaar van dienst maakte ze muziek die smeekt om in een plakkerige rave cave van de betonnen muren te druipen. Die lijn trekt ze op kersverse opvolger Na half 1 onverminderd door, met een bonte mix van house, techno, en zelfs een streepje gabberpop tot gevolg. Schaamteloos over the top, dat ook, maar verdorie: het werkt.
Toch krijgen we op Na half 1 ook een andere Chibi Ichigo te horen. Viel haar debuutplaat nog het best te vergelijken met een blik verf die met één welgemikte worp tegen het canvas werd gepleurd, dan lijkt de zangeres nu wat vaker de fijnere penselen te hanteren. De muziek is gelaagder, melodieuzer ook, maar laat u zich niet van de wijs brengen: Chibi Ichigo serveert nog steeds beats als sloopkogels.
Tekstueel is Na half 1 een duik in de krochten van Chibi Ichigo’s geest. Het album laat zich lezen als een nachtelijke reis doorheen de innerlijke spelonken waarin de zangeres verdwaalt als de dj zijn laatste dreun van de avond heeft uitgedeeld. Die plek waar het licht slechts spaarzaam schijnt en je al eens een onfris figuur tegen het lijf loopt. De smerige titeltrack “Half 1” bijvoorbeeld: een zompige oefening in het genre “Born Slippy. NUXX” van Underworld, waarin Chibi Ichigo haar diepste zielenroerselen blootlegt. “Ik heb me zo hard gemist”, zingt ze aan het eind. Ergens onderweg was ze zichzelf even kwijtgespeeld, maar wat zijn wij blij dat zij en zichzelf elkaar inmiddels weer hebben teruggevonden.
Het is het voortdurende steekspel tussen hyperpersoonlijke teksten en mokerende beats dat Na half 1 zo sterk maakt. Neem bijvoorbeeld de schizofrene kermismuziek van “Grofweg”. Een innig gesprek bij de therapeut wordt hier gevoerd tegen de achtergrond van de plaatselijke chirofuif. “Nuttig of niet / van pijn komt verdriet / ik verschiet hoe weinig ik nog geniet”, klinkt het, terwijl de bonkende hardcore steeds verder ontspoort. Je hart uitknijpen op een gabberbeat: alleen Chibi Ichigo komt er zo moeiteloos mee weg.
En dan moet de pièce de résistance nog komen: het dampende “ENERGIE” – een even absurd als geniaal huwelijk met protestzangeres Sophie Straat. Het is de samenwerking waarvan we niet wisten dat we erop zaten te wachten. Het blijkt evenwel het recept voor een wereldnummer. Ook de moeite: het aan The Prodigy schatplichtige “NIKS TE KORT”, waarop de Chibi Ichigo ten tijde van haar debuut nog even mag komen aankloppen. Het zou ons daarnaast allerminst verbazen mocht de hamerende techno van “Beïnvloed” binnenkort uit de handel worden gehaald wegens maar al te schadelijk voor de vruchtbaarheid (voor alle duidelijkheid: dat is een compliment).
Pauzes last Chibi Ichigo gelukkig steeds in op een gepast tijdstip. Het intermezzo “Als het kon” is met zijn zwierige klanktapijten een meer dan welkom rustpunt halverwege, en ook het dromerige “Avec moi” – ontsproten aan een jaren geleden voor de grap opgenomen zanglijntje – is kolder van de beste soort. Een even hypnotiserend als beukend “Anticipeer” bezingt tot slot op bloedmooie wijze de lichamelijke liefde die het einde van de nacht niet overleven moet.
Op Na half 1 laat Chibi Ichigo zelfs de koudste tegel van de club aanvoelen als een warm deken. Het is nog steeds pretentieloos vertier, maar de acht songs op de plaat snijden allen een stuk dieper dan voorheen. Met krap 27 minuten is de reis van het album misschien veeleer een daguitstap, maar wel één waarvoor wij met alle plezier op de bus springen.
Chibi Ichigo speelt op 29 februari in de Ancienne Belgique in Brussel en op 15 maart in de Cactusclub in Brugge.