Zaterdag 10 februari
Het nieuwjaarsreceptiegevoel van gisteren is uitgezweet, de kuiten zijn ingesmeerd. Klaar voor Dag Twee van deze marathon. En die begint back to the future.
Want heremejezusnogaantoe. Moeten we nu alwéér ‘What year is this?’ uitroepen? In de wereld van Mojo & The Kitchen Brothers is het immers permanent 1972, is Black Sabbath je-van-het, en houdt Ozzy Osbourne nog héél even steek. Zelfs voor hun haar en moustachen zijn vier vijfden van de band in het kostuumdepartement van de seventies gaan shoppen – we horen die vijfde al: ‘doe maar jongens, ik wil op mijn werk wél nog serieus genomen worden’ – en dus zien we een pasticheband, horen we een pasticheband.
Of niet? Punt is: hier staan vijf muzikanten fucking goed te spelen. De driedubbele gitaaraanval links is een machine, wanneer halverwege een nummer plots een halve draai rechts wordt gemaakt, horen we hoe elastisch Mathijs van Meensel bast. Terecht dus dat deze Sound Tracklaureaat dit jaar Artist in Residence mag zijn in dit muziekcentrum. Laat hen de kansen gebruiken om uit het knellende carcan van de genre-oefening te breken, en dingen te schrijven die minder op de lachspieren werken als (met ernstige gelaatsuitdrukking) ‘Omega Centauri, become one with the red dwarf’.
RORI moet eerst nog soundchecken en doet dat irritant luid, en een beetje dikdoenerig van achter de schermen. Dat is veel te gewichtig voor het showcasefestival dat dit is, maar het duidt op ambitie. Als het van de Luikse zangeres afhangt wordt ze groot. Une Diva? U zegt het maar. Wanneer het concert begint, is het met de al even op opgeblazen loeigitaar van Hadrien Lavogez (The Subs) en drums die knallen op Sportpaleisformaat – da’s een paar kilometer mis gemikt, heren.
En toch werkt het. Van zodra RORI – ze heeft niet graag dat u nog Camille Gemoets zegt – zich in opener “Ma Place” stort, klopt alles. Als Angèle de Franstalige pop opnieuw op de kaart heeft gezet, dan is RORI klaar om op haar slippen mee te surfen. Wat zeggen we? Misschien heeft deze zangeres zelfs wat extra troeven: meer pit, minder gladgestreken plastieken imago, en hooks bij de vleet. Dat ze ook een mooie stem heeft, vooral in het laag? Nog een pré. Er is er een nummer dat “La Vérité” zou kunnen heten en een geheide hit in spe is, maar de echte knaller volgt even later: “Docteur”. Als de verovering van Vlaanderen hier niet mee begonnen is, dan weten wij het ook niet.
Maar dat kan nog even duren, want RORI heeft duidelijk nog niet genoeg materiaal om het haar toebedeelde blok volledig te vullen. Onze winst, zo kunnen we in de grote zaal nog iets meer van ILA meepikken. Met een nieuwe tweede gitarist bereidt de groep de release van debuut Ayna voor, en in het topslot van We Are Open wordt al eens met de spieren gerold.
Valt een beetje tegen, helaas. Aan het decor merk je dat kosten noch moeite zijn gespaard voor deze doorbraak, maar nieuwe songs als “In Reverie” en “Ben Anlaman” lijken te gemakzuchtig te leunen op het indrukwekkende grungegeluid dat het viertal neerzet, en die imposante strot van Ilayda Cicek. We missen songs die even hard overtuigen als wat vooraf kwam, maar dat duurt gelukkig niet lang. Eerst is er nieuwe single “All Again” – “geschreven met mijn papa” – waarna doorbraaksingle “Leave Me Dry” de boel aan stukken rijt; we zijn waar we moeten zijn. Benieuwd of dat debuut onze twijfels van daarnet kan wegnemen.
Een duiveluitdrijving. Volgens het programmaboekje vertaalt Youniss “het ongemak van een zwarte man met Arabische naam te zijn in een overwegend witte westerse wereld, in de nasleep van de moord op George Floyd”. Dat is een heel programma, en zo intens gaat het er ook aan toe in de bar, waar de producer met zijn rug naar het publiek te keer gaat, terwijl drummer Tim Caramin zijn kit afwisselend streelt en verrot slaat. We horen spookachtige flarden Burial-elektronica, maar net zo goed alweer Death Gripsachtig geweld. Bruut en rauw laat het ons lichtjes murw achter.
Daarover gesproken: zou het toeval zijn dat je in de bandnaam Don Kapot zowel een referentie aan Captain Beefhearts Don Van Vliet kunt lezen als een knipoog naar ‘alles kapot’? Het dekt ongeveer het spectrum dat het Brusselse trio bestrijkt. Is dit impro? Ligt alles vast, en klinkt het gewoon alsof alles elk moment Jenga-gewijs kan instorten bij onveilig gebruik? Als dit jazz is, welcome to the club: Don Kapot klinkt spannend en opwindend, maar nooit stuurloos. Immer groovet de muziek, swingt de boel wel ergens op een stiekeme manier, blijven de heupen niet onbewogen. Just niets kapot dus; perfect.
Een laatste glas, een laatste pint in het café, terwijl Ninette en Jonas Alexander achteraan voor de soundtrack zorgen. We Are Open danst zich naar het einde in een gemoedelijke polonaise. Yup, de Belgische muziekscene mag er zijn.
