Het eerste seizoen van Reacher, gebaseerd op de boeken van Lee Child, kreeg hier twee jaar geleden een 7 op 10. Bij nader inzien had dat iets meer mogen zijn. Dit tweede seizoen is meer van hetzelfde, maar toch net iets minder goed. De makers springen van het eerste naar het elfde boek, mogelijk omdat het tegenwoordig moeilijker is commercieel te scoren met een verhaal rond een loner zonder duidelijke morele kadering. Dus is er een familie nodig, ‘het Fast and Furious-effect’. Want eerlijk is eerlijk, Jack – no middle name – Reacher kan gezien worden als een behoorlijk moordzuchtige psychopaat. Met een familie en ‘gegronde’ kadering rond waarom hij rondzwerft en zich nooit settelt, geraak je als makers al verder voor volgende seizoenen.
Verspreid over acht afleveringen volgen we hoe Reacher en de zijnen één voor één zonder genade elke slechterik uit de weg ruimen. Het waren misschien toch beter maar zes of zeven afleveringen geweest. De boeken van Lee Child – nom de plume voor de Britse schrijver James Grant – lenen zich beter voor televisie dan voor film, de twee Tom Cruise-films indachtig. Zeker voor de latere boeken uit de reeks zal die lengte een probleem worden. Ongeveer vanaf het twintigste boek in de reeks (Make Me), merk je dat de schrijver almaar minder plot overhoudt, al blijven de boeken even dik, gemiddeld een vierhonderd pagina’s. De daaropvolgende delen waren met uitzondering van Night School dan ook niet echt meer de hoogvliegers in de reeks. Sinds titel 25 schrijft hij samen met zijn jongere broer Andrew, met de bedoeling dat die de reeks alleen voortzet. Hun eerste samenwerking, The Sentinel, was maar een zeer middelmatige Reacher.
Als je de 28 boeken naast elkaar legt, zijn er eigenlijk drie sleutelboeken die helpen om het personage van Reacher te vatten. Er is het eerste boek (en eerste seizoen), dat Reacher in de schaduw van zijn broer plaatst en vertelt hoe hij zijn eigen persoon wordt. Er is Bad Luck and Trouble dat het tweede seizoen werd, maar de belangrijke functie van de slechterik A.M. wordt in de serie compleet verwaarloosd en dat is een gemiste kans. A.M. is het spiegelbeeld van Reacher op het vlak van psychologisch kriegsspiel en in feite heel belangrijk om te duiden waarom de moorden en brutaliteiten van Reacher gerechtvaardigd zijn. En er is Persuader, waarin Reacher Quin, een oude vijand uit zijn legertijd die hij dood achtte, opnieuw moet trotseren. Een slechterik die het fysieke spiegelbeeld van Reacher vormt (en zelfs nog gespierder is) en inzake vechtstrategieën zijn gelijke.
Bad Luck and Trouble – dit tweede seizoen – verhaalt hoe de vroegere eenheid van de MP waar Reacher baas over was, allemaal samen opduiken. Reacher was een majoor in het leger en het door hem opgerichte team ‘special investigators’ was een eliteteam binnen de militaire politie. Alles begint met de dood van Calvin Franz, een van die leden. Omdat Reacher compleet onder de radar leeft, stuurt Neagley (die ook in seizoen 1 opdook) hem een code via een storting op zijn rekening. Van de negen leden blijven er schijnbaar nog vier over (Lowrey stierf twee jaar voor de gebeurtenissen van dit seizoen in een verkeersongeluk): Reacher, Neagley, Dixon en O’Donnell. Van de overige drie, Swan, Sanchez en Orozco, is er initieel geen enkel spoor. Hun onderzoek leidt hen van New York naar Atlantic City en terug naar New York. Overal worden ze achtervolgd of aangevallen. Gaandeweg ontdekken ze meer en meer sporen die leiden naar een bedrijf dat een miljardendeal heeft met het leger. Enkele van de topmensen van dit bedrijf hebben microchips achterovergedrukt waarmee raketten nooit meer hun doel missen. Ze willen deze technologie doorverkopen aan terroristen. Het derde seizoen dat dit moet verderzetten, wordt een verfilming van het zevende boek Persuader, een logische en verstandige keuze van de makers.
Alan Ritchson keert terug als het titelpersonage en ook al heeft hij het perfecte postuur voor Reacher, Cruise was toch een betere acteur om een zwijgzaam personage neer te zetten. Mocht Reacher in de jaren 1980 zijn gemaakt, het was de perfecte rol voor een Clint Eastwood of Charles Bronson, terwijl Ritchson te veel z’n innerlijke Burt Reynolds laat spreken. Hij voegt vaak een grijns toe die niet altijd hoort. De rest van de cast is zeer degelijk en goed geschikt voor het neerzetten van personages die weinig achtergrond hebben. In een aflevering is er een korte terugkeer van Malcolm Goodwin als Finlay en hier merk je onmiddellijk hoeveel beter een sterke acteur de som van een scène kan maken. Met geen enkele van de andere acteurs in dit seizoen heeft Ritchson dit soort connectie. Vergeleken met het eerste seizoen dus toch een klein dipje, al blijft het degelijk gemaakte actiepulp, de betere ‘Dad tv’, dus laat dat volgende seizoen maar komen. De reeks is al bij al in goede handen bij Nick Santora. Gratis advies aan de geldschieters: geef hem ook eens de Matthew Scudder-boeken, dat zou hem goed afgaan.
Reacher is te bekijken op Amazon Prime Video België
