Zelfs niet-Trekkies weten dat Kirk niet de eerste kapitein was die Gene Roddenberry bedacht. De pilootaflevering van de Original Series (1966-1969) draaide rond Captain Pike. Maar omdat die pilot niet werd aanvaard, werd er opnieuw geprobeerd met een totaal andere cast (op Spock na). Een paar jaar geleden dook Pike al opnieuw op als kapitein van de Enterprise in de serie Star Trek: Discovery (2017-2024), een reeks die draait rond de stiefzus van Spock. De pre-Kirk Enterprise was een instant hit bij de fans, en dus werd er beslist een serie rond deze periode te draaien: ‘the five-year mission’ die voorafgaat aan die van Kirk en de zijnen.
Star Trek is altijd een aparte categorie geweest binnen de sciencefiction. Zoals veel andere sci-fi wil de reeks iets vertellen over de tijd waarin wij nu leven. Maar zoals de echt heel sterke sci-fi probeerden Roddenberry en zijn team er nog de extra laag van speculatie aan toe voegen. De oude reeksen bouwden voort op een combinatie van de tradities die afstammen van Jules Verne (het speculatieve, zaken die ooit mogelijk zijn maar nu nog niet) en H.G. Wells (de sciencefiction, dingen die onmogelijk zijn), met een groter aandeel Wells. Vanaf The Next Generation verschoof de focus meer naar de ‘science’ die plausibel moest zijn en het verhaal ondersteunde, niet omgekeerd. Het maakt dat Star Trek al van bij aanvang altijd optimistisch was. In de voetsporen van de luchtballonen en onderzeeërs van Verne onderzoekt Star Trek de gevolgen van het gebruik of misbruik van technologie, zowel voor mens als maatschappij, zowel moreel als ethisch. Geen enkele serie belichaamt deze traditie zoals Star Trek met de krachtige ‘Prime Directive’ (“The Prime Directive prohibits Starfleet personnel and spacecraft from interfering in the normal development of any society, and mandates that any Starfleet vessel or crew member is expendable to prevent violation of this rule.”). Star Trek: Strange New Worlds plaatst zich opnieuw in deze lijn en is Star Trek Grand Cru geworden.
En dat bleek minder evident dan werd verwacht en te danken aan iets waarvoor elke fan dankbaar mag zijn. De makers zijn blijkbaar in staat te leren van hun voorgaande fouten. Want laat ons eerlijk zijn, de bedenkers hadden niet de beste papieren. Akiva Goldsman, dat is die scenarist van Batman Forever, Batman & Robin, Lost in Space en een hele resem Ron Howardfilms. Maar hij is ook de man die ei zo na Star Trek: Picard om zeep hielp met dat tweede seizoen. Alex Kurtzman komt dan weer uit de J.J. Abrams-stal en is mee verantwoordelijk voor diens ondermaatse Star Trek-rebootfilm uit 2009. Derde naam is die van Jenny Lumet, dochter van Sidney. Zij had ooit het scenario voor indievehikel Rachel Getting Married geschreven en was een van de zes schrijvers van de gênante The Mummy-reboot uit 2017. Wat de makers echter anders deden, of beter gezegd, opnieuw deden, was Star Trek injecteren met de hoofdkern van de franchise: hoop. De films van Abrams zijn slecht gemaakte generische actiefilms waarin hoop werd vervangen door testosteron. Star Trek: Discovery begon sterk maar werd dan heel zwak en is gewoonweg te duister en zwaarbeladen voor Star Trek. De eerste twee seizoenen van Picard hadden hun momenten, maar gingen gebukt onder de seizoenslange verhaallijn. Dat werkt niet altijd even goed voor een serie als deze – dat het derde seizoen desondanks zo sterk werd, was dan eerder uitzondering dan regel. Dus na al deze ervaringen volgde een volledige reset: de crew van de Enterprise onder leiding van Pike, de zeven jaar voordat Kirk het roer overneemt. Verhalen van één aflevering, tien afleveringen per seizoen. En alle oude gezichten komen er druppelsgewijs bij. En of dat werkt. Anson Mount katapulteert zijn Pike naar een niveau dat een sterke evenknie vormt van Kirk en Picard.
Alle afleveringen van de twee seizoenen zijn sterk, en sommige zijn buitengewoon sterk. Zelfs de twee ‘mindere’ afleveringen, blijven ongelooflijk goed. De serie schuwt evenmin de risico’s. Het tweede seizoen gaat van start met enkele afleveringen waarin de kapitein naar de achtergrond verdwijnt en niet aan bod komt, zo sterk zijn al de personages van bij het begin geworteld. De plaatsing van de afleveringen binnen het seizoen is eveneens heel sterk. Ethisch zwaardere momenten worden afgewisseld met pure leut en nonsens (de musicalaflevering is een pareltje – let op de K-Poppende Klingons, a stroke of genius). De volledige cast is voortreffelijk: Anson Mount is een perfecte Pike, Ethan Peck (kleinzoon van) een betere Spock dan zijn voorganger Quinto met opnieuw een betere balans tussen Vulcan en mens (en niet langer dat oppervlakkige, bijna bipolaire slingeren tussen hoge emotie en zero emotie), Celia Rose Gooding een ideale Uhura, Jess Bush als Nurse Chapel interageert sterk met haar Spock, maar ook alle anderen zijn goed gecast. De dokter, de piloot, Number 1, Kirk en zijn broer, Scotty… Star Trek: Strange New Worlds is een van de beste Star Trek-reizen sinds heugenis. We weten, net als Pike, dat hij zal sterven in het zevende jaar van zijn Kapiteinschap. Het beloven zeven prachtige en sterke seizoenen te worden die elke Trekkie en non-Trekkie zullen kunnen bekoren.
Beide seizoenen van Strange New Worlds zijn te zien op Streamz.
