In de boeken van Lee Child is Jack Reacher een beer van een vent: 1m96 en 110 kg. We zagen hem ook echt voor het eerst dankzij Tom Cruise, die allesbehalve dat postuur heeft. Hij bracht het er, vooral in de eerste film Jack Reacher uit 2012, toch behoorlijk goed vanaf. Deze uitstekende genrefilm viel vooral op door de rol van Werner Herzog als ‘bad guy’ met dat lekker dik cliché Duits accent. De fans van de boeken schreeuwden online uiteraard moord en brand omwille van de casting van Cruise. Na een tweede film werd het project opgedoekt. Nu, de boeken van Lee Child (‘nom de plume’ voor James Grant, een uitgeweken Brit), lenen zich veel beter voor een reeks dan voor een film. Skydance Television, dat ook al de boeken over die andere Jack (Ryan) voor Amazon Prime tot leven had gebracht, voegt dus een nieuwe titel toe aan hun gamma ‘dad shows’.
Een ‘dad show’ is misschien minder gekend aan deze kant van de oceaan. Kort gesteld zijn het verhalen over mannen met mannenproblemen, gemaakt door mannen en bijna exclusief voor mannen. Recente voorbeelden zijn Goliath, Bosch, Yellowstone, Jack Ryan, Ray Donovan, Designated Survivor, 24, House, … Series over mannen van middelbare leeftijd, liefst met een uitzonderlijk beroep, die met de nodige cool zware gevaren trotseren, weinig affiniteit hebben met de moderne wereld en niet altijd graag praten (en al zeker niet met een normale stem, liefst grommend). De plot is nooit moeilijk te volgen. Goed en kwaad zijn duidelijk afgelijnd. De mannen opereren in die grijze zone van de wet waar hun principes ten volle zwart-wit kunnen zijn. Ze worden vertolkt door acteurs met een herkenbare smoel. De titels bevatten nooit meer dan 2 woorden, liefst eigenlijk 1 en als het even kan bij voorkeur de stoere, mannelijk klinkende naam van het mannelijke hoofdpersonage.
Het is opmerkelijk dat een Brit een door en door Amerikaanse concept tot leven roept in een lange reeks boeken (de teller staat ondertussen op 26 titels, de laatste delen schreef Child met zijn jongere broer – Reacher kan dus probleemloos blijven voortgaan mocht hij er niet meer zijn). Verhalen over een dolende ridder zijn uiteraard niet typisch Amerikaans. De western gaf die ook al een andere invulling. Child creëerde met Jack Reacher een personage dat perfect past in een lijn van kwaliteitspulp die zo eigen is aan de VS en die ook vaak verfilmd werd door grote en kleine namen van de cinema. Raymond Chandler, Dashiell Hammett, Donald Westlake (en zijn dozijn pseudoniemen waarvan Richard Stark het bekendst is), Lawrence Block, Clive Cussler, Dennis Lehane, Tom Clancy, … Vlot, vaak toch wel goed geschreven proza over helden die waar nodig het recht in eigen handen nemen zodat hun rechtvaardigheid zegeviert – al betalen ze daar vaak de prijs van een eenzaam bestaan voor.
Reacher is zo’n dolende ridder die liftend, per Greyhound of wandelend, met een beetje cash en een tandenborstel op zak het land doorkruist. Zoals het past in dit genre kruist hij overal waar hij komt problemen. Hij zoekt ze niet op, problemen vinden hem. Al is zijn karakter gericht op confrontatie. Als alle problemen van de baan zijn en dus alle slechteriken dood, trekt hij verder zonder om te kijken. Op weg naar de volgende stad. De volgende ‘diner’ met koffie a volonté, pannenkoeken met siroop of ‘All-American’ pie.
Al deze verhalen zijn al honderdduizend keer verteld en evenveel keer neergeschreven of verfilmd. Lee Child heeft zero pretentie met zijn boeken. Dit is entertainment zonder meer. Elk jaar rond oktober verschijnt klokslag het nieuwe boek met een nieuwe lichte variatie op het gekende thema.
Jack Reacher neemt de bus naar Margrave, Georgia. Hij wil er heen omdat z’n broer Joe hem had verteld over een bekende blueszanger die hier ooit was beland. Reacher is net aangekomen, wil in de plaatselijke eettent een koffie en taart verorberen, maar wordt prompt gearresteerd. Er is in de buurt een brutale moord gepleegd en Reacher is uiteraard verdachte nummer 1. Waar de lokale politie niet op had gerekend is dat Reacher een ex-flik is. Beter nog, hij was een majoor bij de MP, Military Police. Hier leidde hij een gespecialiseerde eenheid om zware criminelen op te sporen en te vatten. Zijn inductief redeneringsvermogen verbluft onmiddellijk de plaatselijke flik. Hij wordt echter niet vrijgelaten, maar belandt in de gevangenis samen met de persoon die (uit angst) de moord heeft bekend. Hier probeert een onbekende partij Reacher uit te schakelen. Maar zoals gezegd, Reacher is een beest van een vent. Hij vecht als een beest. Na deze vechtpartij blijkt dat iemand corrupt hem met opzet in de verkeerde afdeling had geplaatst. Kort hierop wordt hij toch vrijgelaten. Er volgen nog brutale moorden en dan ontdekt hij dat het eerste slachtoffer zijn broer Joe was. Eerst tegen hun zin en dan zeer gewillig accepeert de lokale politie zijn opgedrongen hulp, of toch de twee binnen deze dienst die betrouwbaar zijn. Samen bevechten ze de brutale bende valsmunters waarbij de grenzen van wat wettelijk kan zeer vaag worden. Reacher overwint en trekt verder naar de volgende stad voordat de politie hem verder kan ondervragen. Maar niet voordat hij een stuk taart heeft verorberd in de lokale ‘diner’, die de reputatie heeft de beste taart van de county te serveren. Al beweert Reacher na 1 hap: “I’ve had better.”
Deze samenvatting is van toepassing op bijna alle 26 boeken (enkele titels spelen zich af tijdens z’n legerjaren) en ook voor het volgende seizoen. Want er komt een tweede seizoen en dat is een goede zaak. Het was een slimme zet om 1 boek te herwerken tot 1 seizoen in plaats van een volledige roman in 1 film te proppen. Al is een seizoen van 8 afleveringen te veel van het goede. 6 afleveringen zou ideaal zijn. Nu wordt de wat magere plot toch een beetje uitgerokken.
Reacher is heerlijk luchtig, zij het bloederig, vertier. Het lijkt soms een beetje een realistischere en rauwere versie van klassieke series als The A-Team of Kung Fu. Al is het wel allemaal veel beter gemaakt. De actiechoreografie is zeer treffelijk, de camera volgt de actie wat dus niet leidt tot onoverzichtelijke cuts, maar je behoudt heel de tijd een overzicht. De regie is gewoon functioneel goed. Geen opvallende shots, geen rare filters of hoeken. Rechttoe rechtaan. Het verhaal wordt wel wat dun uitgesmeerd en de cliffhangers waarmee de scenaristen elke aflevering proberen af te ronden zijn nogal onnozel. Gelukkig trekt de cast deze euvels recht. Alan Ritchson heeft de lichaamsbouw mee om een geloofwaardige Reacher neer te zetten. Ritchson is vooral bekend van bijrollen in Smallville, Blue Mountain State en Titans. Hij is geen acteerwonder, maar bezit wel de uitstraling om naturel en overtuigend over te komen. Eigenlijk is niemand in deze cast een grote naam. Het enige echt bekende gezicht is dat van – in een bijrol – Bruce McGill, die eind jaren tachtig enige bekendheid had als Jack Dalton in MacGyver en wiens smoel je sindsdien een paar keer per jaar tegenkomt in de achtergrond van het grote scherm. Wat al deze acteurs wel gemeen hebben is ervaring. Ze spelen heel goed op elkaar in, al gebeurt hier soms iets raar met de drie belangrijkste protagonisten Reacher (Ritchson), Roscoe Conklin (Willa Fitzgerald) en Oscar Finlay (Malcolm Goodwin). In duo komen hun scènes wat vlak over, maar telkens ze met drie een moment delen lijkt het wel alsof ze in een vijfde seizoen bezig zijn en niet het eerste. De interactie zit op een juist ritme, de beeldregie pikt vakkundig in. Het is bijna jammer dat zij (gezien de aard van de verhalen en het genre) niet zullen terugkeren in een volgend seizoen.
Dit is allemaal niet groots en Reacher heeft zero interesse om uit te blinken als beste serie van het jaar. Maar elk onderdeel van de serie straalt ervaring en degelijkheid uit. Het klikt vakkundig waardoor het allemaal zichzelf overstijgt en bij het betere genietbare tv-werk van het jaar kan gerekend worden.
