“J’ai vu mon rêve mais ça m’a brûlé”; het klinkt dramatisch, maar ook op zijn tweede plaat klinkt Témé Tan nog altijd even lichtvoetig. De mallemolen die na zijn debuut aansloeg, is gaan liggen en Tanguy Haesevoets staat er nog steeds. Ook op Quand il est seul schiet hij niettemin nét iets te kort.
Ooit, daar zijn we zeker van, komt de tijd dat die vermaledijde pandemie tot het verleden behoort. Dat we er niet meer over praten of hoogstens op een toontje van ‘gohgoh, wat was dát?’ Maar vandaag zijn we zover nog niet. Je voelt het immers al aan de titel van de tweede Témé Tan dat ook die nog een late nageboorte van die kutjaren vol virussen is. Vooruit dan maar; hoe was Tanguy Haesevoets eraan toe?
Bezig. Toch tot de lockdowns van kracht werden. Op de rug van zijn debuut uit 2017 trok hij de wereld rond, en en passant werden samenwerkingen opgezet met volk zo divers als Milky Chance, Roméo Elvis, Suzane en Marco Mengoni. Zeg dus niet dat hij zijn tijd heeft genomen; de mens was min of meer blij dat hij begin 2020 op verplichte rust werd gestuurd. Of niet: hij bouwde dan maar een studio, waarin deze plaat tot stand kwam.
Dat er dus adempauze nodig was. Je hoort het aan opener en eerste single “TNMCP” ofwel “Tu ne me connais pas”. “Ouais c’est vrai, j’en ai bavé / la promo, la tournée m’ont cabossé”, zucht hij. En dus zijn er besluiten en tijd genomen. Twee platen werden geschreven en weer weggeworpen: te veel herhaling, vervolgens te donker. We zijn ondertussen zes jaar na dat debuut en nu pas is er een opvolger. Hij weet dat dat kansen verspelen is – maakt niet uit. “Tu te demandes: c’est qui ça déjà?” en hij haalt de schouders op: “Je ne mets pas ma vie sur les réseaux / Mais parfois je passe à la radio”.
“Ik heb twee passies in het leven: muziek maken en nieuwe dingen ontdekken of het nu mensen zijn, andere culturen, of verre plekken”, liet Haesevoets optekenen en dus was het bij “Un grand plat de riz” in Mali dat hij thuiskwam: alleen was maar alleen. Na jaren eenzaamheid, solo rondtrekken, vinden we op Quand il est seul samenwerkingen.
Er is het funky “Pancake” en we hebben geen idee waar Pierre Kwenders vandaan komt, maar hij moet de Prince van ergens zijn. In “Douleur” zingt Domi een moppie mee. En in afsluiter “O.Y.” horen we Inuk Elisapie uit Quebec in haar moedertaal Inuktitut zingen. En toch wordt het op dat dansende “Un grand plat de riz” na geen uitbundige bedoening. “Een intieme Stromae” werd Témé Tan ergens genoemd en dat is ook vandaag nog waar.
Nog steeds is dit slim gemonteerde knutselmuziek die zijn invloeden uit alle hoeken van de wereld haalt. In “Took It Wrong” wordt er zelfs geflirt met gladde autotune-R&B. Hij gaat van falset naar laag, even fluks schakelt hij tussen Engels, Frans en Lingala om het in “Douceur” over eco-angst te hebben zonder een moment zijn humeur te laten zakken: “Je fais comme tout le monde / J’augmente l’effet de serre”.
Het klinkt als een plaat van extremen, maar het gekke is: dat is het niet. Quand il est seul is desondanks een album met een beperkte bandbreedte, dat al te vaak wat lijkt voort te kabbelen; gezellig — en als er volgende zomer een barbecue in de buurt is: niet twijfelen — maar het laat ons allemaal toch wat op onze honger. Te weinig springt een nummer naar voor, eist Haesevoets de aandacht op; hij is blij met dat spelen op de achtergrond en dat is misschien toch net niet voldoende.