Van alle Phoebes die zich ophouden met begeesterende indiefolk, geniet Alice Phoebe Lou vooralsnog de geringste bekendheid. Dat dit een tikkeltje onterecht is, bewees de Zuid-Afrikaanse afgelopen zondag in La Madeleine in Brussel: hoewel ze een tamelijk lange aanloop nodig had, wipte ook zij uiteindelijk moeiteloos over de lat.
Klein van gestalte is ze, maar gróóts van stem. Alice Phoebe Lou mag zondag voor de tweede maal aantreden op de planken van La Madeleine, en getuige het kinderlijk enthousiasme waarmee ze het publiek voor aanvang toespreekt, heeft ze er bijzonder veel zin in. Haar vorige passage dateert alweer van 2019, en toen had ze – zo zou ze later op de avond optekenen – een volledig andere set mee. Voor haar is het een teken van haar groei als artieste; voor ons illustreert het toch vooral wat voor een werkpaard Lou is: in amper zeven jaar tijd bracht ze vijf langspelers uit. De laatste heet Shelter overigens, en die komt ze vanavond, tot haar grote blijdschap, integraal voorstellen.
Opener “Angel” valt nog zachtjes met de deur naar binnen: dromerige huiskamerpop van het type waar Weyes Blood al menig hart mee wist te veroveren. Het botergeile “Touch”, dat brándt van het onvervulde verlangen, doet hierna het kwik in de zaal al snel flink stijgen – we wensen haar natuurlijk enkel het beste toe, maar als eenzaamheid resulteert in dit soort wulpse elektronica, dan hopen we dat Lou’s bed nog even leeg blijft.
Toch lijkt Lou het eerste uur van het concert vooral nodig te hebben om de motor warm te draaien. De songs worden voornamelijk geplukt uit het in breekbaarheid grossierende Shelter, en die blijken live maar al te vaak te dobberen op datzelfde kabbelende beekje. We noteren echter nog meer dan genoeg hoogtepunten: op het zwoele “Only When I” is Alice Phoebe Lou opnieuw hoogzwanger van begeerte en publieksfavoriet “Glow” stuwt met zijn stuurse gitaarriff het tempo andermaal de hoogte in. “Shelter” – het nummer, niet de plaat – blijkt dan weer een voortreffelijke popsong: klinkt als iets van Coldplay ten tijde van Parachutes, maar de donkere rafelrandjes mochten hier wél blijven plakken.
Net omdat de eerste helft van de show toch wat van de slepende soort is, voelt het verplichte rustpunt halverwege – Lou speelt enkele nummers solo op de akoestische gitaar – eerder overbodig, al zal het innig-in-elkaars-armen-wiegende koppeltje ons hierin wellicht tegenspreken. Wel knap: het zelden gespeelde “My Girl’, gebracht door Lou solo achter de piano, was een hoopvolle doch vurige brief aan de jonge vrouwelijke generatie. “Learn to love your flaws, my girl / Don’t listen to the laws that make you feel small / You’re a waterfall and we fall and we fall and we fall / But I’d rather fall than never try at all”, aan het uitzinnige applaus te horen was dit exact de boodschap die u vanavond nodig had.
Na de rust komt komt er langzaam wat meer schwung in de set. Opwarmen doen we nog met het betoverende tweeluik “Lover // Over The Moon” en “Heavy // Light as Air” – verandert eerstgenoemde uw hart nog in een broos glaswerk, dan slaat het tweede het vakkundig aan diggelen. In het laatste halfuur gaat de bal evenwel pas echt aan het rollen: het flitsende “Underworld” schurkt nog het meest aan tegen gabberpop en op het morsige “Child’s Play” komt Patti Smith even om de hoek kijken. De onversneden indiepop van wereldhit(je) “Witches” steekt hierna het vuur finaal aan de lont, en krijgt eindelijk de volledige zaal aan het dansen. Afsluiter “Dirty Mouth” komt tot slot aandraven in een opvallend punky jasje, en schopt het publiek met een welgemikte trap strompelend naar huis.
Alice Phoebe Lou bracht in La Madeleine een doodeerlijk concert, zonder enige scrupules. Ze toonde zich vooral bijzonder dankbaar – Lou strooide de hele avond kwistiger met “thank-yous” dan Conner Rousseau met bedenkelijke uitspraken – dat ze hier voor u mocht spelen, en dat siert haar. Het concert miste her en der wat vaart, maar met een iets kortere, gebaldere set speelt ze komende zomer zonder twijfel de sterren van de festivalhemel.
