De Zwitserse auteur Martin Panchaud had het aanvankelijk moeilijk om zijn idee voor een strip verkocht te krijgen. Meer dan tien jaar leurde hij met zijn originele aanpak vooraleer de Duitse uitgeverij Edition Moderne toehapte, zelfs al bekende de uitgever er zelf niet in te geloven. Dit jaar won de De kleur van dingen de Fauve d’or voor beste album op het stripfestival van Angoulême, zijn de filmrechten verkocht en heeft het album al ruim de kaap van 500.000 verkochte exemplaren overschreden. Niet slecht voor een strip die veel Franse uitgevers als te experimenteel beschouwden.
Nochtans is De kleur van dingen een relatief rechttoe-rechtaan verhaal. De dikke en wat sullige jonge tiener Simon Hope leeft samen met zijn vader en moeder in een Britse voorstad. Het is geen gelukkig huwelijk, zijn vader zit liever in de kroeg en bij de paardenrennen, en lijkt een groeiende afkeer van zijn zoon te hebben. Zijn moeder verwent hem daarentegen op allerlei manieren – wat tot nog meer ergernis bij zijn vader leidt. Wanneer Simon van een waarzegster de uitslag van de volgende paardenrace voorspeld krijgt, ‘leent’ hij £100 van zijn vader en trekt er mee naar het wedkantoor. Zijn vader beschuldigt echter zijn moeder ervan het geld gestolen te hebben en jaagt Simon het huis uit voor die kan vertellen dat hij het geld heeft. Wanneer de voorspelling uitkomt en hij plotsklaps £16.253.469,50 rijker is, gelooft Simon dat al zijn problemen opgelost zijn.
In het wedkantoor maken ze hem evenwel duidelijk dat ze niet alleen niet zoveel geld in huis hebben, maar dat hij als minderjarige ook het lot niet zelf kan indienen: een meerderjarige moet het ondertekenen. Uiteraard zijn er meteen kapers op de kust, maar Simon bereikt veilig het ouderlijke huis waar hem een tragedie wacht: zijn vader is nergens te bekennen en zijn moeder ligt zwaar toegetakeld in een coma. Simon wordt daarop tijdelijk in een kindertehuis ondergebracht. Bij een van zijn bezoeken aan zijn moeder in het ziekenhuis ontmoet hij een onbekende die beweert zijn ouders te kennen. Wanneer kort erna nationaal bekend wordt dat Simon de houder is van het winnende biljet trekt hij er samen met de onbekende op uit om Simons vader terug te vinden in een poging alles recht te trekken.
Vernieuwend of verrassend is het verhaal niet en naar het einde toe lijkt Panchaud zelf de fut wat te verliezen. Met ruim 200 pagina’s neemt hij iets te uitgebreid de tijd om zijn verhaal te vertellen, waardoor de emotionele draagkracht die het verhaal in zich heeft te lang wordt uitgesponnen. Bovendien is het moeilijk om echt met Simon of een van de andere personages mee te leven. Ondanks alle tegenslag blijft Simon vooral een vervelend kind/tiener terwijl de andere personages nauwelijks uitgewerkt zijn. Bovendien is het verhaal ook onevenwichtig uitgewerkt en blijft Panchaud bij sommige zaken te lang stilstaan terwijl hij andere verhaallijnen of interessante pistes nauwelijks uitwerkt. Het experimentele aspect ligt dan ook niet in het verhaal zelf, maar in de beeldtaal die Panchaud ontwikkelde en het werk een heel eigen dynamiek geeft.
Liever dan alles gedetailleerd uit te tekenen, werkt hij met eenvoudige symbolen en een consequent vogelperspectief. De personages zijn niet meer dan kleine kleurbollen terwijl de rest van de omgeving iets weg heeft van ingekleurde architectuurplannen. Verder werkt hij enkel met dialogen die naast de afbeeldingen weergegeven zijn en via eenvoudige lijnen gekoppeld worden aan de personages. Dat deze gedurfde set werkte, bewees Panchaud eerder al toen hij Star Wars: A New Hope eenzelfde invulling gaf. Lucasfilm verleende hem hiervoor goedkeuring op voorwaarde dat hij er geen geld uit zou slaan. Zijn bewerking is online terug te vinden en geeft een mooi beeld van hoe krachtig zijn beeldtaal kan zijn, mits het verhaal zelf sterk is. Het succes van die bewerking leverde hem jammer genoeg niet de kans om De kleur van dingen uit te brengen, maar het was wel een goede stijloefening. Toen Panchaud Star Wars uitwerkte, bestond De kleur van dingen namelijk nog maar uit enkele storyboards.
De Star Wars-bewerking toont samen met zijn eigen strip treffend aan dat zijn unieke kijk en stijl geen hinderpaal vormen en dat ondanks een mate van grafische abstractie het nog steeds mogelijk is met personages mee te leven. Het grote bezwaar dat aan De kleur van dingen kleeft, is dan ook dat het verhaal niet sterk genoeg is, waardoor het vooral op de beeldtaal steunt. Maar van geen debuut mag perfectie verwacht worden. Panchaud heeft bewezen dat zijn stijl werkt; het is nu uitkijken naar een verhaal dat voldoende dramatische kracht heeft om het potentieel ervan ten volle te verwezenlijken.