Hun airplay is quasi onbestaande. De grote pers schrijft nauwelijks over hen. En toch breidt het publiek van The Slow Show als een olievlek uit. Vijf platen ver in zijn carrière stond de min-of-meer Britse groep eindelijk in de AB. Dat er meteen ook iets te veel op spierballen werd gespeeld, was echter een minpunt.
“Ik weet dat hier gisteren iets vreselijks is gebeurd, en dat sommigen van jullie twijfelden om te komen. Bedankt dat jullie hier toch zijn”, zegt Rob Goodwin krap vier nummers ver in de set. En onwillekeurig denk je terug aan die dertigste november 2015, toen de groep in de Botanique een einde mocht maken aan twee weken Brusselse lockdown na de aanslagen in de Bataclan. The Slow Show en terreur; het is een dingetje.
Maar hier staan we dus, acht jaar en maar liefst vier albums later. Toen hadden de Britten-één-Noord-Ier-en-één-Belg nauwelijks hun debuut uit, vandaag stellen ze vijfde plaat Subtle Love voor, en dat mag in een zaal die toch al drie keer zo groot is als die Rotonde van toen. Je hoort aan de groep dat het wat hen betreft hier niet moet stoppen; de blik is op groot-groter-grootst gericht, en dat zal soms wringen.
Terug naar het begin, eerst. Dat was immers wel sterk, met een groep die “Strangers Now” ingetogen inzet. “Who’s calling? Who’s breaking your heart tonight?”, croont Goodwin, en voorzichtig zingt de cello van Zarah Fleming met hem mee. Sterk hoe The Slow Show met zo’n ingetogen nummer meteen controle neemt, en toont dat deze grotere zaal voor hen geen probleem is. Daarvoor is deze band na jaren touren te gerodeerd. “Dresden” kennen we zo al van voor dat debuut White Water, ook nu klinkt dat openend koor mooi. Jammer echter dat ook de blazers vandaag van een bandje komen. Als je geluid daar zo op leunt, kun je dat eigenlijk niet maken. Zeker niet als je wel budget voor een celliste hebt; ook mooi, maar minder bepalend.
Zo gaat dat echter als je kostendelend reist met je voorprogramma. Naast Fleming is ook Dan Byrne-McCullough meegekomen van Joshua Burnside, en hij mag de songs wat meer vlees geven op gitaar of bas. Het zorgt ervoor dat broer Joel Byrne-McCullough, de echte snarenman van The Slow Show, in “Mountbatten” een pracht van een solo kan spelen.
Maar die hang naar het grote, dus. Naar het brede. We zijn nog maar een half uur ver, of de groep bouwt “Ordinary Lives” op als een epische setsluiter. “Dankjewel”, glimlacht de immer op het randje van te glad dansende Goodwin, en de groep zet een instrumentale overgang in die wel moet leiden naar een herneming van het refrein. Het is een trucje waar The Slow Show al te vlot naar grijpt, en zelfs al werkt het, het voelt ook wat gemakkelijk.
Ook aan de misplaatste popsong “Vagabond” – Coldplay die zich aan iets van The National waagt – merk je dat dit een groep is die in spreidstand is geraakt. Er is het mooie americana-geluid waar The Slow Show in grossiert, de Tindersticks-achtige tristesse, maar tegelijk voel je de hang naar meer succes, naar een doorbraak. Het draait ook het nieuwe, met Burnside samen gezongen, “Builder Boy” – nochtans een van de sterkhouders van Subtle Love – de nek om. Waar de opbouw op plaat geleidelijk gebeurt, voelt het hier alsof de muzikanten bij het refrein van eerste naar vijfde versnelling schakelen. Het vraagt niet veel om er de witte confetti zelf al bij te denken.
Dat het mooier kan, bleek nochtans. In “Brother” hing eerder de stilte zwaarder dan de noten ertussen, de begrafenisroffels van Chris Hough hakken er in. En dan moest die samenzang op het einde nog komen: mooi. Ook “Breaks Today” is vandaag opnieuw ontroerend; hartzeer dat schrijnt als een open vleeswond, een finale die aan de goeie kant van smaakvol blijft. Het contrasteert sterk met “Flowers To Burn”, dat flirt met de bombast. Al te gretig grijpt het gezelschap hier weer naar een crescendo, een ziekte waar ook “Hopeless Town” met zijn getelefoneerde ‘klap maar mee’-uitbarsting op het einde aan lijdt.
Het publiek laat het niettemin gewillig over zich komen. “This is the last time, the last time I’ll call” blijft het zingen na de gewoonlijke afsluiter “Bloodline” terwijl de band al lang af is. Wanneer de muzikanten terugkomen, zijn ze met drie, voor een uitgekleed “Lucky Me, Lucky You”. En dan is het tijd om een laatste keer vol op het orgel te gaan. “Learning To Dance” bouwt en bouwt, met een band die meer dan ooit op power speelt. Of we willen meezingen, vraagt Goodwin. Natuurlijk. En terwijl dat zo gebeurt, maakt The Slow Show vooraan een buiging.
“Can you see it getting better?”, liet Goodwin ons meezingen. Het antwoord? Op geopolitiek vlak niet echt. Maar bombast of niet, The Slow Show timmert nog altijd heel traag aan iets moois.
