De overblijvers brengt een originele kijk op kinderen die verdwijnen. Josep Busquet en Alex Xöul laten niet alleen de angsten zien die ouders doorstaan, ze scheppen een fantasiescenario waarin de kinderen niks ergs overkomt, maar ze in tegendeel de meest geweldige avonturen beleven.
Kinderen die ’s nachts uit hun kamer verdwijnen en waanzinnige avonturen beleven: het is een klassiek gegeven, eentje dat in Peter Pan wellicht zijn definitieve invulling vond. De Spaanse scenarist Josep Busquet ging met het idee aan de slag en geeft een andere kijk op de verdwenen kinderen: eens ze weg zijn, wordt de blik gericht op de ouders. Wat de kinderen ondertussen meemaken, vernemen we pas veel later, uit hun eigen enthousiaste vertellingen. We krijgen voornamelijk de ouders te zien. De doodsangsten die ze uitstaan, de politie, die zich verbaasd in het haar krabt bij de schijnbaar perfecte misdaad en we krijgen Alan Lesstone, een radiopresentator wiens naam niet toevallig aan Alex Jones doet denken en die ongefundeerde verdachtmakingen in het rond strooit.
Wanneer de achtjarige Ben Hawkins met Wumple naar onbekende werelden verdwijnt, begint voor zijn ouders een nachtmerrie die pas eindigt wanneer Ben enkele weken later opgewekt en ongeschonden opnieuw verschijnt, dolenthousiast vertellend over de geweldige avonturen die hij beleefd heeft. Het hele land, dat ondertussen gretig de verdwijningszaak volgde, slaakt een zucht van opluchting. Iedereen lijkt in de eerste plaats tevreden dat de jongeling ongedeerd opnieuw opgedoken is en als hij wat vreemde verhalen vertelt over draken, ach, dan is dat maar zo. Behalve voor een psychiater, die vermoedt dat Ben de verhaaltjes opdist om een trauma te verdringen. En voor Arthur en Estela, een ouder echtpaar, waarvan de man voorzitter is van de Vereniging van Ouders van Avontuurlijke Kinderen (VOAK).
Het is bij die zelfhulpgroep dat de Hawkins zicht krijgen op wat echt gebeurt: her en der verdwijnen kinderen voor een geruime tijd, om vervolgens terug op te duiken, verhalen vertellend die geen zinnig mens gelooft. Het bizarre is dat volgens de kinderen zelf ze slechts enkele dagen weg geweest zijn, terwijl hun ouders hen lange tijd verdwenen wisten. Alsof dat nog niet vreemd genoeg is, blijft het zelden bij een enkele verdwijning: na een poosje verdwijnen de avontuurlijke kinderen opnieuw met de noorderzon.
Dat klinkt fascinerend en is het absoluut ook. De overblijvers is een verhaal dat je onwillekeurig doet meeleven met de kinderen en hun drang tot uitbreken, maar net zo goed laat het boek je meeleven met de ouders. De overblijvers is niet enkel een boek over weirde verdwijningszaken, maar net zo goed een knap werk over voldoen aan verwachtingen, leven volgens voorgeschreven regels en ongeschreven wetten, terwijl ergens anders het avontuur lonkt. Bij terugkeer is het moeilijk opnieuw aan te passen aan de gewone wereld en diens verwachtingen en ja, probeer dan maar eens te weerstaan aan de lokroep, wanneer die opnieuw weerklinkt. Wat de gevolgen ook zijn.