Bruisende feestmuziek, een radiostem die over de beats heen stelt dat je deze party niet wil missen. Lachende en drinkende mensen. En dan een knal. En nog één. En nog één. To Catch a Killer trekt je al in de eerste minuten onomwonden mee in de actie. De film zet meteen de toon en creëert een spanning die je lichaam pas verlaat bij het rollen van de credits. Geen prent voor gevoelige kijkers dus.
Politieagente Eleanor (Shailene Woodley) wordt door de FBI-hoofdcommissaris Lammark (Ben Mendelsohn) gerekruteerd om mee te zoeken naar de massamoordenaar verantwoordelijk voor 29 doden op Oudejaarsavond. Ondanks haar ambitie om deel uit te maken van het FBI, heeft Eleanor geen ervaring. Maar door haar eigen (verslavings)verleden lijkt ze de crimineel wel te begrijpen.
En zo begint een klopjacht die langs alle kanten wordt tegengewerkt. Veel keuzes in het onderzoek worden politiek gestuurd en bepaald. Niemand wil zijn carrière laten lijden onder de verschrikkelijke gebeurtenissen en iedereen wil graag de glorie opstrijken als held. Door deze kleine zijsprongetjes uit de film kritiek op de maatschappij op haast dezelfde manier als de gezochte scherpschutter. Maar ook in het onderzoek zelf worden op subtiel en minder subtiele wijze problematieken van de Verenigde Staten aangekaart. Zoals wanneer belangrijk bewijsmateriaal in de vuilnisbak belandt en de agenten ernaar op zoek moeten door te graven in de gigantische afvalberg waarin dit terechtkwam.
Hoewel To Catch a Killer minder stereotiep tracht te zijn in de manier waarop het onderzoek gevoerd wordt met alle hedendaagse fijngevoeligheden en politieke spelletjes, slaagt de film daar niet helemaal in op vlak van karakterisering. Een typische getormenteerde ziel die uit het niets de spilfiguur wordt in het onderzoek en bovendien een ongeloofwaardige groei doorloopt, voelt niet echt verfrissend aan. En dat terwijl regisseur en schrijver Damián Szifron in zijn vorig werk Wild Tales (2014) net toonde hoe goed hij de menselijke psyche begreep en hoe snel we allen vatbaar zijn voor woede en geweld. Toch is dit niet de gebruikelijke Amerikaanse actiethriller, waarschijnlijk juist omdat Szifron geen Amerikaan maar een Argentijn is.
De film begint met drums die het tempo van je hartslag lijken in te zetten. Die spanning en druk blijft gedurende de volledige twee uur aanwezig. Geen enkele seconde lost het verhaal de volgehouden spanning die in stand wordt gehouden door het onvoorspelbare karakter van de dader. To Catch a Killer zuigt je mee in het gebeuren en doet je, net als de fictieve personages, uitkijken naar de eindelijke ontlading. Maar door de reflectie over het systeem en de mensheid is de film net iets meer, en ook iets beter, dan de standaard actiethriller.
