Blue Jean toont een innemend verhaal uit een donkere periode in de Britse geschiedenis voor de LGBTQ-gemeenschap. De jaren 1980 staan namelijk niet enkel bekend voor de populariteit van hippe blauwe jeansbroeken, maar ook voor de introductie van discriminerende wetten tegen homoseksualiteit, zoals Sectie 28 in Engeland. Binnen deze context speelt het schrijf- en regiedebuut van Georgia Oakley zich af, waarmee ze zichzelf meteen neerzet als doordachte en sensibele regisseur. Vergezeld door het geluid van synthesizers en de klassieke deuntjes van de eighties-popmuziek volgen we Jean, een jonge LO-lerares die haar geaardheid verborgen probeert te houden voor haar leerlingen en de andere leerkrachten terwijl ze zelf haar weg zoekt in haar individualiteit en romantische relaties.
Via het hoofdpersonage Jean (gespeeld door Rosie McEwen) wordt een beeld geschetst van de worstelingen van een vrouw die trouw wil blijven aan zichzelf terwijl ze probeert zich te integreren binnen een heteronormatieve wereld die haar tot “de andere” maakt door de uiting van haar seksualiteit te criminaliseren. Tegelijkertijd tracht ze haar integriteit als leerkracht te behouden en een positieve invloed te zijn op haar leerlingen, een uitdaging waarin ze niet steeds slaagt en waarbij ze keer op keer haar eigen misstappen en de oneerlijke behandeling van Lois (Lucy Halliday), een queer meisje in haar netbalteam, moet rechtzetten. Ook in haar persoonlijke relatie met Viv (gespeeld door Kerrie Hayes) zorgen de neerbuigende attitude van de mensen rondom haar en de constante bedreiging dat haar seksualiteit ontdekt zou worden op school, ervoor dat ze zich nooit ontspannen durft over te geven aan de liefde die ze voelt voor haar vriendin.
Rosy McEwen (gekend voor haar rollen in de televisieseries The Alienist en Close to Me) kreeg een British Independent Film Award voor haar acteerprestatie in Blue Jean en niet onterecht, want ze maakte van Jean een geloofwaardig, complex en diepgegrond personage. Haar veelzijdige acteerstijl komt in elke scène tot zijn recht. Van de innige manier waarop ze zorgvuldig haar korte kapsel onderhoudt, haar assertieve en gecontroleerde houding wanneer ze lesgeeft, de liefde die ze uit naar haar kleine neefje, de teleurstelling veroorzaakt door het begrip dat ze niet terugkrijgt van de rest van haar familie … tot de intense, tegenstrijdige gevoelens die je constant in haar ziet woelen wanneer ze met haar vriendin of Lois omgaat.
De kleur blauw is alomtegenwoordig in de film. Jean rijdt met een blauwe Volkswagen Golf, draagt een blauwe jas, bleekt haar haar in een blauwe badkamer en probeert hopeloos Viv te bereiken met haar blauwe telefoon wanneer hun relatie misloopt. Georgia Oakleys zorgvuldige gebruik van de melancholische, koude kleur weerspiegelt de eenzaamheid en het isolement waar Jean onder lijdt doorheen de film. Het benadrukt de passiviteit van haar personage wanneer ze keer op keer kiest zichzelf te verbergen in plaats van haar ware identiteit te omarmen. Ze is steeds op haar hoede, zoals een hert dat angstig in de koplichten van een auto kijkt. De gymzaal waarin ze lesgeeft kan gezien worden als een metafoor voor de arena waarin ze haar strijd voert met de verwachtingen die de samenleving haar oplegt. Een belangrijk punt in de film is de droomscène waarin Lois diezelfde strijd aangaat met haar klasgenoten in de gymzaal, een scène die je gegarandeerd kippenvel bezorgt.
De film zit boordevol betekenisvolle contrasten. Aan de ene kant toont Blue Jean de bruisende lesbische gemeenschap die vocht voor de vrije uiting van liefde en tegelijk sterk stond in individualistisch karakter. Zo heb je Viv, die niet bang is haar seksualiteit te uiten in haar stijl en die zich niet laat doen door de beoordelende blikken die de samenleving haar toewerpt. Zij begeeft zich in een hechte gemeenschap die niet alleen vreugdevolle dansfeestjes organiseert of gezellige avonden besteedt rond de pooltafel in het stamcafé, maar ook geld inzamelt om vrouwen te helpen die vanwege hun seksualiteit geen thuis of werk vinden.
Aan de andere kant wordt de kille Britse gemeenschap geplaatst die homoseksualiteit veroordeelt. Samen met haar collega’s luistert Jean naar de BBC-radioverslagen over de introductie van Sectie 28. Deze reeks wetten, die in 1988 onder Margaret Thatchers regering werd doorgevoerd, verbood de “promotie van homoseksualiteit” door lokale autoriteiten. Hierdoor moesten tal van LGBTQ-organisaties, zoals verenigingen voor queer-studenten, de deuren sluiten of hun activiteiten limiteren. Ook toont de film nieuwsbeelden van Britse parlementsleden die raaskallen over de superioriteit van het heteroseksuele gezin. Naast het documentaire-achtige gevoel dat het gebruik van 16mm-film opwekt, maken de authentieke geluidsopnames en beelden deze scènes nog realistischer en doordringender, een gevoel dat versterkt word als je weet dat de Sectie 28-wetten in Engeland nog tot 2003 golden. Zo lijken de jaren ’80 tegelijk heel ver weg en verontrustend dichtbij.
Blue Jean toont een verhaal dat echt aanvoelt – een reflectie van hoe bepaalde groepen in de samenleving moesten leven en dat voor een groot deel nog steeds moeten doen. Met excellente acteerprestaties, een bijzondere mise-en-scène en een einde dat zowel hoopvol als hartverscheurend is, beroert Blue Jean het publiek. Daarbovenop speelt een film als die van Georgia Oakley een belangrijke rol in het rechtzetten van de onder- en misrepresentatie van queer-vrouwen op het scherm. Haar langspeeldebuut is een sterke aanrader en belooft de rest van dit filmjaar een spraakmakende speler te zijn die blijft nazinderen in en buiten de bioscoopzaal.