Etienne Davodeau trok te voet half Frankrijk door en brengt daar verslag van uit in het meeslepende Het grondrecht. De auteur neemt de lezer niet alleen mee op een trage roadtrip, Davodeau doet eveneens stilstaan bij ons energiebeleid en wat we nalaten aan volgende generaties.
De beste manier om te reizen is te voet, zoveel wist Henry David Thoreau anderhalve eeuw geleden al. Veel keuze had de man in die dagen niet, maar het idee was wel correct en hij schreef er dan ook bevlogen over. Het is een thema dat ook in een immer versnellende cultuur tot de verbeelding blijft spreken, niet in het minst in de wereld van gedrukte verhalen. Carrot Quinn liet zich recent opmerken als een frisse, jonge stem, die zich overigens niet alleen op de kaart zet als hike-schrijver, maar met The Sunset Route een boek uitbracht dat is wat je hoopte dat Kerouacs On the Road zou zijn. Dichter bij huis is Pascal Verbeken een niet te missen stem dan wel pen.
Ook in de categorie geïllustreerde verhalen zijn lustige wandelaars te vinden. Robert en Bertrand, al is de tocht daar vaak meer een achtergrondidee dan een verhaaltechnisch gegeven, zijn een ietwat onderschat voorbeeld en nu komt Davodeau met een indrukwekkend Het grondrecht aanzetten.
Indrukwekkend, niet alleen omwille van zijn omvang, maar net zozeer door de tocht die de man ervoor ondernam, half Frankrijk door, met de benenwagen. Davodeau wandelde van de grot van Pech Merle naar Bure, een tocht van ruim zeshonderd kilometer. Die eerste locatie, zo weten we uit de geschiedenisles, is de plaats waar vele duizenden jaren geleden verre voorvaderen tekeningen op een rotswand achterlieten. Bure is dan weer de plek waar de hedendaagse mens van plan is nucleair afval te begraven, een even historische, maar minder aangename ontdekking voor wie over honderden of duizenden jaren over deze planeet strompelt en besluit een spade in de grond te steken.
Zoals dat gaat, komt Davodeau onderweg de meest uiteenlopende figuren tegen. Sommigen lopen enkel omwille van narratieve redenen met hem mee, een schrijverstrucje dat met verve toegepast wordt. Anderen bieden dan weer een korte blik op een leven dat luttele meters of kilometers verder zijn eigen weg zal volgen.
Hoewel het moeilijk is om in een reisverslag als dit de, welja, platgetreden paden te vermijden, zorgt Davodeau voor een boeiend relaas, eentje dat doet dromen van een minder gedomesticeerd bestaan, al is het dan tijdelijk. “Er zullen op dit moment weinig mensen op aarde zijn, die zich even vrij voelen als ik”, bedenkt Davodeau zich onderweg, er aan toevoegend dat je “zo’n gevoel vooral niet moet verspillen”. Daarmee vat hij zelf de essentie van zijn nieuwe werk. Hop naar de boekhandel! En vervolgens de wijde wereld in!