Samen met The La’s waren ze als vroedvrouwen verantwoordelijk voor de komst van Britpop. In De Roma liet The House Of Love echter horen in de geboortekamer van wel meer genres te hebben gestaan.
Natuurlijk was The Jesus And Mary Chain de groep die Guy Chadwick midden jaren tachtig zin gaf om een bandje te beginnen. Je hoort het vanavond ook in de gruizige gitaarsound, maar The House Of Love is zoveel meer. Zelfs in dit warrige, doffe geluid – wat was er mis met de geluidsman? – kun je vanavond de lijntjes trekken naar wat de tien jaar nadien zou gebeuren in de Britse popmuziek.
Was The House Of Love een voorloper van Britpop? Natuurlijk. Je moet maar “Shine On” horen – jawel, u ként dat ‘she-she-she shine on’ wel van op de radio – om te weten dat een generatie Britse indie-muzikanten slechts een paar jaar later opnieuw zou ontdekken dat popmuziek cool was. Het iconische nummer passeert vandaag in een rommelige versie waarin Keith Osbournes lead gitaar hopeloos verloren gaat. Dat is jammer, maar zelfs dan blijft de melodie krachtig genoeg om overeind te blijven. Wereldhit? Ja, toch wel, zelfs al keek de wereld even de andere kant op.
“Christine”, nog zo’n te weinig naar waarde geschatte parel die kwansuis in tweede positie wordt verloren gelegd. Deze keer wijzen de gitaren richting shoegaze, een genre dat in 1986 nog diende uitgevonden, maar Chadwick en toenmalig partner in crime Terry Bickers zagen de bui al hangen. Ze hadden die Jesus And Mary Chain gezien, ze wisten dat een gitaar het stofzuigen kon doen. Om zeker te zijn, schreven ze er een dot van een popmelodie onder.
De erfenis is dan ook duidelijk. “The Beatles and The Stones, sucking the marrow out of both”, zingt Chadwick, en dat was zo al helder. De backing vocals uit “Light Of The Morning”, een nummer van comebackplaat A State Of Grace die vorig jaar verscheen, laten zich niet anders omschrijven dan Beatlesesque. De gitaren suizen beleefd; shoegaze light.
Want zo braaf het allemaal klinkt, zonder kracht en helderheid, zo is ook klaar waarom The House Of Love altijd op de rand van de doorbraak is blijven steken. Zesenzestig jaar oud heeft Chadwick nog altijd geen star quality, eerder de uitstraling van een Britse gentleman. Je snapt plots waarom de komst van Stone Roses, nauwelijks twee jaar na hun debuut, The House Of Love volledig in de schaduw zette. Zonder King Monkey als uithangbord is het een pak moeilijker om je popsongs te verkopen.
Nochtans had de groep die. “The Girl With The Loneliest Eyes” is protobritpop op zijn La’s, wat wil zeggen: Beatles voor Oasis et al er die broodnodige scheut Pistols aan toevoegden. Chadwick had nooit die intenties, maar koos al te vaak voor traag en bluesy. Ook op A State Of Grace was dat de overheersende stemming, zo blijkt vandaag nog maar eens uit “Sweet Loser”. In de tweede helft van dit concert zal Chadwick al te vaak voor dat stapvoetse tempo kiezen, wat van “Burn Down The World” een lang en slepend, psychedelisch nummer maakt dat in deze geluidsmix helaas niet tot zijn recht komt.
Het is gek hoe de geluidsman in de eindspurt eindelijk wakker wordt. Met “A State Of Grace” trapt Chadwick het gaspedaal dan toch opnieuw in, de gitaren klinken plots kraakhelder. In “I Don’t Know Why I Love You” hoor je waar Noel Gallagher zijn hele klank vandaan heeft gehaald. Supersonisch, dat is er een mooie omschrijving voor.
Afsluiter “Love In A Car” bouwt met Slowdivegitaren op naar een flinke climax; het voelt als een voorzichtige versie van Mogwai; ook dat kon er nog wel bij. Niettemin is het jammer dat The House Of Love zo laat pas tot ontbranding kwam. Ergens in deze geluidssoep zat een topgroep verborgen, maar hij kwam er niet helemaal uit.
