Volgende week vrijdag pas komt het vierde album van Algiers uit, maar nu al stelde de groep dat Shook aan het publiek voor. Op de planken van de Botanique toonde de groep zich vinniger en grimmiger dan ooit.
Het is nochtans geen gemakkelijke plaat, dat Shook. We leven er hier al twee weken mee, en vraag ons nog altijd niet wat we er aan hebben, aan die vierde Algiers die niet zozeer plaat is dan wel auditief tijdsdocument, een collage van klank, muziek, veldopnames en spoken word. Eentje met veel gastbijdragen ook, zo blijkt woensdagavond meteen als frontman Franklin James Fischer al in opener “Irreversible Damage” stram in de houding gaat staan wanneer Zack de la Rocha’s stem van op band weerklinkt.
Het was ook zonder de Rage Against The Machinefrontman al een scherp nummer, met Fisher die in mitrailleurtempo loosgaat over een spervuur van beats en klanken. Meer dan op zijn voorgangers is hij op Shook rapper eerder dan zanger. Soms wordt het zelfs razende postpunkparlando over dito razernij, want Algiers is er de laatste jaren niet zachter op geworden – wel integendeel. “They’re talking about nuclear war” gaat de band unisono, en Fisher duikt in “Out Of Style Tragedy”, dat hier herwerkt wordt tot razende tirade.
Dit is zo’n groep waar geen afgelijnde rollen bestaan. Je ziet het aan toetsenman-bassist Ryan Mahan die loosgaat naast de zanger, als een schaduwfrontman het publiek mee opjut. Het podium is een kluwen van kabels, een opeenstapeling van toetsen, samplers en pedalen met her en der een gitaar of bas, en iedereen speelt zowat van alles. En als dat wil zeggen dat Lee Teshe – laten we hem voor het gemak ‘gitarist’ noemen – ook al eens een strijkstok over een cimbaal moet halen, zoals in “Cold World”, dan is dat maar zo.
Naast en achter hen zitten drummers Matt Tong en Dante Foley die samen zowat elk ritme aankunnen. Tong was de octopus achter de kit bij het goeie Bloc Party, vandaag houdt hij het verbazend rustig, maar steeds woelig en eigenzinnig. Nooit loopt hij in de weg van de frontman, die met zijn soulvolle strot alle aandacht opeist. Of hij nu brult als in de aanval die “Walk Like A Panther” is, of achter de piano gezeten rustpunt “Losing Is Ours” brengt; Fisher is een zanger, en één met een klok van een stem. In “I Can’t Stand It” klinkt hij meer als een soulzanger dan ooit. Dansen? Fisher zijgt op de knieën, werpt zichzelf weer recht, gooit zich van bocht naar bocht. En ondertussen bedient hij zich in deze zaal van een vlekkeloos Frans dat respect afdwingt.
Het zijn de nummers van op The Underside Of Power die nog altijd het meest de brug met het publiek slaan. Negen jaar na de dood van Tamir Rice blijft politiegeweld tegen zwarten aan de orde van de dag, en dus klinkt dat “We’re coming back” van “Cleveland” relevanter dan ooit. “Cry Of The Martyrs” is opzwepend als gospel, maar dan met revolutionaire tendenzen. En dan moet “The Underside Of Power” zelf nog komen, een razende aanval op alles wat deze wereld zo verschrikkelijk onleefbaar maakt, maar ook een staaltje soulrock dat verder gaat waar voorgangers terugdeinsden.
“We eisen een terugmatch”, schreven we nadat Algiers hier op deze zelfde plek bijna dag op dag drie jaar geleden kopje onder ging in een zompig geluid. Vandaag stond de groep er terug, met een taaiere plaat maar een betere geluidsman, en betaalde met klinkende munt. Wat we van Shook vinden, daar gaan we nog eens flink over nadenken tegen volgende week, maar live blijft Algiers een sensatie.
