Met een sterke cast en een sympathieke protagonist geraakt een film ook niet zo heel ver. Dat bewijst The Invitation nog maar eens met een voorspelbaar script, onnatuurlijke dialogen en gekunstelde decors. Jessica M. Thompson weet ons met haar tweede langspeelfilm gebaseerd op Bram Stokers Dracula niet te verrassen, maar brengt wel een vaag entertainende en met vampieren gevulde horrorfilm voor liefhebbers van het genre.
The Invitation toont de New Yorkse Evie, gespeeld door Nathalie Emmanuel (Game of Thrones), die na de dood van haar moeder zowel in haar persoonlijk als professioneel leven als kunstenares, de weg kwijt is. Ze gaat op zoek naar nieuwe familiebanden via een online DNA-test en ontdekt dat ze deel uitmaakt van een familie met aanzien binnen de Engelse elite. Zo belandt ze in een grandioos Engels landhuis, na uitgenodigd te zijn geworden op de bruiloft van de eeuw door haar pas gevonden neef, Oliver (Hugh Skinner). Voordat Evie echter kan ontdekken wie het aanstaande echtpaar is, geraakt ze verstrikt in een romance met Walter, de heer des huizes, iets wat al snel uitmondt in een heus gotisch horrorverhaal.
Naast de onloochenbare chemie tussen Nathalie Emmanuel en haar tegenspeler Thomas Doherty (die Walter vertolkt) is er weinig opwindends aan deze lauwe griezelfilm. Het hele opzet is gebouwd rond ‘jump scares’ en noch ritme, noch spanningsboog hebben iets meer te bieden dan dat. Naast die narratieve tekortkomingen, laten de decors dan weer te veel aan de verbeelding over: het landhuis waarin alles zich afspeelt lijkt in de shots van het exterieur vaak eerder op een poppenhuis dan een groots voorbeeld van Victoriaanse architectuur. Lang moet je niet gissen naar waar het budget dan wel is gegaan, wanneer Evie en de andere personages keer op keer in extravagante kostuums verschijnen.
Het enige wat de prent een beetje onderscheidt, zijn de uithalen naar de Engelse high society, en verder het blootleggen van racistische micro-agressies en mannelijke privileges. Zo maakt Thompson van vampirisme een metafoor voor klasse-, gender- en etnische ongelijkheden. De film heeft daarnaast een hoog Get Out-gehalte, waarbij het hele concept van een zwarte vrouw die in het huis van een rijke witte familie belandt zonder te weten wat het grotere narratief is, wel heel erg lijkt op Jordan Peeles meesterwerk. Als kritiek op de Engelse bourgeoisie zou de film dan ook kunnen tellen – als de dialogen en opmerkingen maar niet steeds zo banaal overkwamen.
Wie op zoek is naar een huiveringwekkende, vernieuwende gotische vampierthriller die je op het puntje van je stoel trekt maar toch je ogen doet bedekken is bij The Invitation dus niet echt aan het juiste adres. Wat je wel krijgt is een redelijk entertainende griezelprent met amusante personages (van clichés zoals de arrogante butler tot de hilarisch gevatte beste vriendin die Evie vanop afstand waarschuwt voor alle rode vlaggen, die ze natuurlijk toch gewoon negeert). Dat de film een flinke dosis ‘girlpower’ bevat, zal er dan wel weer een ongetwijfeld geschikte keuze van maken voor talloze ‘sleepovers’ van tienermeisjes.
