In deze rubriek verkennen we de kleine festivals in ons nabije buitenland, op zoek naar nieuwe geluiden.
Vijftien jaar bestaat Misty Fields in het Nederlandse Heusden bij Eindhoven, en al die tijd was dat dus in onze blinde hoek. Tot het daar dit jaar voor onze neus stond te zwaaien met een affiche om u tegen te zeggen. U kent ons, eeuwig hongerig naar nieuwe bandjes, het leven leidend alsof het één lang festival is: wij dus naar daar.
Terecht. ‘Voelt als een dorpsfeest, maar dan met grote namen’, vatte een lokaal dagblad het ooit samen, en daar is iets van aan. Bij drie podia en op één camping, gelegen op een voorschoot die ze bij Best Kept Secret ‘een kleine parking-uitbreiding’ noemen, ontvangt Misty Fields zo’n tweeduizend man – dat is net iets meer dan de Ancienne Belgique – in een stemmig decor.
Drie opties: het Veld op, het Bos in, of de Mist in. Dat eerste is het nieuwste podium, dat tweede een houten constructie onder de bomen, het derde is het grootste podium in een tent die nog het meest F.E.S.T.I.V.A.L. spelt. De inkleding is sfeervol, ademt veel handwerk uit met bijvoorbeeld flessen wijn die ‘Wine’ vormen. Natuurlijk is er een speciaalbierstand. Vanzelfsprekend is het eten verzorgd en gevarieerd: dit is een modern festival.
Headliners als Gilla Band, Protomartyr, High Hi, en daaronder een plejade aan jong nieuw geweld uit het Verenigd Koninkrijk dat met hoogdringendheid aan de poort staat te kloppen; ziedaar die line-up die de ogen uitsteekt. Dat programmator Marco Verbenne de vinger daarbij flink aan de pols van de tijdsgeest heeft, blijkt. Postpunk is het woord dat Misty Fields hier hoog in het vaandel draagt, en al op vrijdag roept dat de vraag op wat dit meest achteloos rondgesmeten woord van het moment nu precies definieert. Bij TV Priest krabbelen we iets als: “een zanger die wat doorlult, een drummer die rechtdoorzee mept en een tot twee gitaristen die links en/of rechts hun stinkende goesting doen.”
TV Priest laat vooral zien hoe zoiets ook slecht uitgevoerd kan worden, zonder veel zin voor song en melodie. Charlie Drinkwater ziet er met zijn jasje uit als een leraar Engels met een gezagsprobleem, en het kleeft allemaal niet; postpunk is snel een lui cliché, genre “Dit is een song over een man met blond, warrig haar.” Waw, rebels. Neen, dan was Talk Show eerder op hetzelfde podium indrukwekkender. Aangedreven door frontbeest Harisson Swan joeg de groep het publiek op met razende baslijnen en echo’s van dance, zoals Yard Act had geklonken als het zich niet door een stel maatpakken had laten stroomlijnen: met een zanger die zich oprecht opwindt, een band die van toegankelijkheid geen spaander heel laat.
Gilla Band zal die sfeer op vrijdagavond tot zijn ultieme consequentie doortrekken. Vier muzikanten rukken elk een andere richting uit, en wij worden gevierendeeld. Het voelt alsof elk bandlid om beurten even mag wringen. Eerst zanger Dara Kiely met zijn permanent sarcastische, monotoon absurdistische aforismen afvurende hoge stem, dan drummer Adam Faulkner die ofwel bijna niets doet – beetje tikken op de hi-hat of zo – ofwel voor beukende interventies zorgt. En uiteindelijk ook gitarist Alan Duggan en bassist Daniel Fox, die het vooral doen lijken alsof ze hun instrument het liefst van al de nek zouden omwringen.
Het is een fascinerende trip door een auditief spookhuis. Je weet dat het afzichtelijk is, maar je kunt je blik niet afwenden; dit is dwingend. Is het dat schelle scanderen? Dat ook, maar het is vooral dat Gilla Band weet hoe ritme werkt. Hoe atonaal het schuurt, hoe hard het klinkt en botst, steevast snokt en trekt het in een soort van groove die onstuitbaar doorkachelt. Het eindigt met de dansbare beats van Blawancover “Why They Hide Their Bodies Under My Garage”; een laatste stuk waanzin voor het nog heel even dansen wordt in Café Entree; want waarom zou je in je inkomtent geen bus kunnen parkeren waar men vinylplaatjes draait, en waar je ook de toog terugvindt? Misty Fields is klein, maar maakt van elke centimeter het juiste gebruik.
Een jazzgeluidje of twee
Misty Fields is vanzelfsprekend slim genoeg om niet al zijn geld op één genre in te zetten. Al op vrijdag was Holiday Ghosts een aardige ontdekking. In aanstekelijke nummers als “Off Grid” en “Credit Note” paarden ze het rammelende van Velvet Underground en Violent Femmes aan sixties girl group-meerstemmigheid. In “Mr Herandi” namen ze een inhalige huurbaas op de korrel. Hun ”ooh, he’s a wealthy man” werd een refrein verder al even zoetgevooisd ”ooh, he’s a filthy man”; daar heeft ie niet van terug.
Op zaterdag imponeert het Australische Party Dozen een halve set lang. Het is een plezier om te zien hoe Kirsty Tickle haar sax mismeestert, al springend bespeelt, terwijl achter haar maat Jonathan Boulet zijn drums en sampler geselt: it’s jazz, Jim, but not as we know it. In “Fat Hans Gone Mad” – goéie titel! – klinkt de sax als een brandweersirene en gaandeweg bouwt het duo hier een vroeg feestje. En dan hebben we het langzamerhand gehad. Met zo’n beperkt arsenaal gaat alles onvermijdelijk hetzelfde klinken en verslapt de aandacht. Zouden Tickle en Boulet nu echt geen potentiële bandmaten in hun adresboekje hebben zitten om verder mee te fuiven? Stuur ons in elk geval een flyer.
Ook op het lijstje ‘blijven we in de gaten houden’: Elephant, een Nederlands viertal dat op zijn best wat aan de meerstemmige americana van Midlake doet denken, maar de bal iets te vaak ook laat vallen. De belofte is er in elk geval, zoals ook Just Mustard de indruk blijft geven ooit meer killersongs als “Frank” te kunnen schrijven, maar dat voorlopig nog altijd niet doet. Op Misty Fields blazen ze hun publiek de tent uit met een volume dat zelfs Kevin Shields een beetje schandelijk zou vinden, en dat is jammer.
Het geluid in die Mist-tent is sowieso een puntje om aan te werken. Was alles bij Gilla Band kraakhelder gemixt, dan ging ook het ondermaatse Chappaqua Wrestling – Oasis goes full My Bloody Valentine maar vergeet “Supersonic” te schrijven – te veel voor een oerend hard geluid. Hebben ze daar in Brabant geen Joke Schauvliege of zo?
Zoals dat gaat op festivals in een kleine gemeenschap is zondag ‘familiedag’. Misty Fields vult dat in door in het stemmige bos country-artieste Whitney Rose en de Nederlandse rootspastiche Dawn Brothers te programmeren. Elders bouwt het postpunkfeestje op naar zijn hoogtepunt. Het Schotse Memes slaagt er vroeg op de dag in flinke moshpits te creëren, en gebruikt daarvoor geen drummer maar een drumcomputer. “Dat is misschien wat strakker”, grijnsde de lokale presentator. Het duo knalt het publiek de vernieling in met inderdaad stevige ritmes, baslijnen die opjagen, en een zanger/gitarist die zijn slogans liever van uit het publiek dan op het podium brengt. “Cheer up!” beveelt hij in het slotnummer: “everyone dies”. Niet geheel onwaar.
Het nog piepjonge The Lounge Society zijn dan weer alumni van The Windmillscene in Londen. Dat wil zeggen dat producer Dan Carey – hij die Black Midi, Squid, Wet Leg en Kae Tempest van hun geluid voorzag – hen onder de vleugels heeft genomen op zijn Speedy Wundergroundlabel. Je hoort het aan het vele bochtenwerk dat de invloed van Black Country, New Road verraadt: dit is een groep die al eens van tempowisselingen houdt en niet vies is van een jazzgeluidje of twee. Toch mikt het allemaal veel meer op de dansbenen, met gitaren die al eens een funky momentje durven hebben, maar vooral ook veel liefde voor Sonic Youth uitademen. Frontman Herbie May lijkt ondertussen zijn lijf elk moment te willen opentrekken; blaft meer dan hij zingt. “Boredom is a drug” klinkt het, maar in zijn leven lijkt die op dit moment onbeschikbaar.
De grootste revelatie van Misty Fields staat echter gewoon in het Bos en speelt de boel kapot. Opus Kink is lomp en intelligent tegelijk. Er hangt een zweem van foute mannelijkheid rond dit zestal, dat speelt met het mes tussen de tanden. De witte marcellekes en moustachen van de muzikanten ademen een seventies pornolook, frontman Angus Rogers parkeert zich daar met zijn dunne lange lijf dwars op met een outfit die aan vroege nineties raves doet denken; de ogen net geen schoteltjes. Maar mijn God, wat kunnen deze mannen spelen; onder alle anarchie heerst hier onversneden muzikantschap.
Ja, ook dit is postpunk, geloven we, maar dan de volgende fase. Net als Peeping Drexels wil Opus Kink eerder dansbaar zijn en de blazers verraden invloeden uit jazz. “The Unrepentant Soldier” drijft op een galopperend mariachiritme, het epische “St. Paul Of The Tarantulas” krijgt een flard traditionele Italiaanse Tarantella-dans mee als outro; gewoon omdat het kan. De waanzin op het podium is dan compleet. Een song wordt stilgelegd, drummer Fin Abbo smijt zich op zijn kit voor een solo en de rest gaat er wat bij zitten terwijl toetsenist Jazz Pope ondertussen een cowbell de vernieling in probeert te hameren.
Wanneer dat moment voorbij is, duikt Rogers opnieuw op uit het publiek, nu enkel nog gekleed in een strak in de bilspleet getrokken onderbroek; het is geen zicht waar we om gevraagd hebben. Wel meer dan welkom: “This Train”. Opus Kinks beste song tot nog toe schiet jakkerend uit de startblokken, meandert langs vijf bewegingen – beetje surf, beetje rockabilly – om uiteindelijk in een razende finale tegen de muur te knallen.
De presentator kondigt het festival af. Het is pas negen uur gepasseerd, maar zo gaat dat op het Nederlandse platteland; morgen is het weer werkdag dus vroeg in bed. Daar denkt het publiek anders over. Het gejuich blijft aanhouden tot er dan toch een bisnummer van af kan. Nog eens die Tarantella, nog eens pandemonium; een slotnoot voor Misty Fields die kan tellen.
