Dag Vier :: Zitten op Hete Pepers
De laatste dag van deze waanzinnige kermis is aangebroken. De vraag die op ieders lippen ligt: wordt het diner vandaag afgesloten met Hete Pepers, of wordt het hoofdvogel zonder kop? De geruchtenmolen of de Peppers al dan niet zouden afzeggen, draait volop. Daarnaast wordt er niet meer geantwoord op de vraag of we nog wakker genoeg zijn, het is de zomer van de vrijheid en we slapen wel als we dood zijn.
Het evangelie voor de Werchterse zondagsmis wordt voorzien door High Hi. Dat stond twee jaar geleden al eens op de terrasjesversie van het festival, nu is het voor echt, oog in oog met het voetvolk. Als betrof het een pot ijskoud water op scoutskamp, zo bruusk worden we wakkergemaakt. De groep bruist van de energie en het spelplezier en weet de KluB C al aardig te vullen en aan te vuren tot de laatste noot. De techniek gooit helaas wat roet in het eten, maar publiek en band gaan er creatief mee en barsten uit in een gigantische zangstonde . Niet helemaal waar de band op had gehoopt uiteraard, maar vermakelijk is het wel.
Big Thief kiest deze tijd van de dag om een setlist af te werken met nummers op akoestische gitaar. Dat wil zeggen dat minder wordt gepuurd uit doorbraakplaat UFOF. De band – vier uiterst bekwame maar toch ietwat verlegen muzikanten – staat opgesteld in een halve cirkel, waarbij de andere helft door het publiek gevuld wordt: kampvuurgezelligheid. Helaas blijken de slaperige oogjes soms wat moeite te hebben om zich volledig te wentelen in de eenvoudige en melige liedjes die puur geluk of net zielepijn ademen. Gelukkig gaan we wat meer overstag met z’n allen tegen het einde van de set, waardoor de groep alsnog krijgt wat hen altijd lukt: handen gaan de lucht in en mondhoeken trekken gelukzalig naar omhoog bij de afsluitende tandem “Happy With You” en “Cattails”.
We laten ons meezuigen door de maalstroom – het festivalpubliek is een veelkoppig monster met een eigen wil – richting Main Stage voor een streepje Keane. De Britten spelen op kundige wijze hun radiovriendelijke popnummers, maar de reactie van het publiek is vaak toch eerder van “ah ja!” in plaats van ‘oh ja!’ En toch, zonnehoedje af: zonder echt nieuwe muziek uit te hebben, weet Keane de wei voor de Main Stage toch voor meer dan de helft vullen. “Chrystal Ball”, “Somewhere Only We Know”: sommige truken falen nooit, dat hoeven we niet uit te leggen aan zanger Tom Chaplin. Hij was dan ook danig in zijn nopjes bij de aanblik van dit alles.
Dry Cleaning tapt uit een heel ander vaatje; de innemend gedesillusioneerde millenial Florance Shaw dreunt aan de micro met Kim Gordon-achtig stemgeluid kurkdroog de verzen af die ze heeft meegebracht, onderwijl rollend met de ogen dat het een lieve lust is; haar pupillen verdwijnen regelmatig zelfs helemaal van het toneel. Verhalen over ondraaglijke lichtheid en zinloosheid worden op ons afgevuurd, begeleid van een robuust en noisy geluid. Postpunk heeft een nieuwe generatie teleurgestelde tieners bereikt. Gaandeweg trekken we zelf ook wenkbrauw systematische de hoogte in, en geloven we de licht griezelige langharige vrouw op het podium terwijl ze ons begeleid richting het hitje op het einde, “Scratchcard Lanyard”. Jammer van de stralende zon; we zouden dit gerust wel eens willen meemaken in een stinkende, vochtige kelder. Maak ons ijskoud, alsjeblieft. Maar misschien niet nu.
Muziek maken die traag en slepend is en aan de botten gaat hangen: Balthazar had er op de eerste twee platen zowat een patent op. Maar ziedaar: enkele nieuwe muzikanten in het schip, en de groep heeft zichzelf ontpopt tot cool chic, die mikt op dansbaarheid. Maarten Devolderen en Jinte Deprez weten op elegante wijze dat vermaledijde grote hoofdpodium te vullen, en ook die gigantische afstand tot het publiek lukt hen regelmatig.
Daarvoor wordt beroep gedaan op recentere voltreffers als “Hourglass” of “Fever”, maar ook werkpaarden als “The Boatman”. Maar dat dat het podium dus echt wel groot is, en dat publiek toch zo verdomd ver staat, waardoor de meticuleus samengestelde en gespeelde nummers van deze Belgische hoogvliegers – u ziet, ze zijn dezer dagen niet enkel in de Tour te vinden – soms wat over de hoofden vliegen. Je zou je er de haren bij uittrekken. Zo gezegd, zo gedaan: prompt duikt bassist Simon Cassier in de coulissen en laat zich een bros scheren; kapsalon Patricia uit Zwevegem maakt haar debuut op Werchter. Na een klein uur krijgen we toch een mooi slot: “Bunker” zorgt voor een collectief moment van elkaar vastpakken, dat overvloeit in “Losers” waarbij Jinte Deprez statig de last post blaast op de hoorn. In het publiek reageert stapelen vier heren elkaar tot een menselijke Menenpoort. Wij salueren, en trekken verder.
We verlengen onze breekbare gemoedstoestand bij Michael Kiwanuka, die de goeie keuze maakt voornamelijk nummers uit zijn ijzersterke meest recente plaat te spelen. Het zijn nummers waarin zijn warme stem en de kracht van de in unisono klinkende backing band en vocals tot hun recht komen. We worden op een wolk richting een mooie nacht gewalst. Niets mis trouwens met de tenten op dit terrein, maar als we iedereen zien meegaan bij “My Hero” en het van de televisieserie Big Little Lies bekende “Cold Little Heart” is het ons duidelijk: geef die man een prachtige concertzaal. Groot formaat, liefst. Wanneer we een Britse festivalbezoeker met al zijn macht horen meezingen met deze nummers, krijgen we zowaar de krop in de keel. Doorspoelen, snel, met een gerstenatje!
Genoeg van al dat gewieg, tijd voor nog eens een aangename stomp in de ondermaag. En al sinds enkele jaren doet de Schuer daarvoor beroep op hetzelfde geheime wapen, namelijk de heren van Royal Blood. Mocht de man geen festivals organiseren maar trouwfeestdeejay zijn, dit zou het moment zijn waarop hij steevast “Lac Du Connemara” zou opleggen. Nu, het duo – frontman Mike Kerr voor de gelegenheid uitgedost als een soort muzikale Ronaldo en drummer Ben Thatcher die sterke drank recht uit de fles drinkt als ware het een papfles – mag dan wel steeds hetzelfde kunstje etaleren, met name een beukend geluid over de weide laten rollen met enkel bas, drum en zang: het werkt steeds opnieuw. Dat heet dan ‘festivalmuziek’. Soms wat lauwer dan we gewend zijn van deze muzikale lavastroom, maar zeker de strak gebrachte prijsbeesten “Figure It Out ” of “Come On Over” missen hun doel niet. Een baldadige oppepper en het publiek gonst weer van de energie. Mocht het nu nacht zijn, deze bende zou vanzelf licht geven.
Goed, genoeg gesmikkeld, tijd voor de hoofdschotels. Als eerste: The Killers. Je kent ze wel zelfs al ken je ze niet. Volksmenner van dienst Brandon Flowers ziet er met die veel te grote bloem op de borst vandaag uit als een Americanaversie van Wim Soutaer. Alles voor de show, en die liegt er niet om: we worden getrakteerd op verschillende meezingmomenten, er wordt wild meegezwaaid als in vervlogen Tien Om Te Zien-tijden, en een confettikanon bereidt onze tikker alvast voor op het knallende vuurwerk van later vandaag. “When You Were Young”, “Somebody Told Me”, “Human” en uiteraard “Mr Brightside”: de band graait met plezier uit de back catalogue. Nog even een fan laten meedrummen – pijnlijke vestimentaire keuze wel, dat shirt van de Peppers – en hop, De Perfect Gestroomlijnde Show wordt afgewerkt. Misschien ietsje teveel afgevijld, maar we gaan niet klagen. Het hoeft niet altijd hoekige moeilijkdoenerij op hogeschoolniveau te zijn; eens naar de kermis gaan is ook best lekker.
Het wachten heeft dan lang genoeg geduurd. Ze komen alsnog, de helden van het overgrote deel van deze weide: de Red Hot Chili Peppers, met verloren zoon John Frusciante wederom in de gelederen. De jeugdige onderbroekenlol van begin jaren negentig ligt al even achter ons, al hoeven rammelende gewrichten niet het einde van het feest te betekenen. Flea etaleert zijn bas- en handenstandkunsten, Frusciante laat een van zijn solo’s uitmonden in “Your Song” van Elton John, en tussen de songs wordt er als vanouds gejamd en gesoleerd door deze gerodeerde funkrockmachine.
En wat precies kregen de tachtigduizend hongerige trommelvliezen voorgeschoteld? Geen nummers uit de twee meest recente platen – sorry, voormalig gitarist Josh Klinghoffer – of uit het pre-Frusciaanse tijdperk. Wel een tocht langs het vertrouwde “The Zephyr Song”, het meezingvehikel “Snow (Hey Oh)”” maar ook een viertal nummers uit de nieuwe plaat Unlimited Love alsook het zelden live gebrachte pareltje “Wet Sand” uit Stadium Arcadium. Ergens begrijpelijk dat deze nummers – onbekend dus onbemind – het wat lastiger hadden op de Werchterse wei.
Toch is er ook goed nieuws voor wie zich een rib uit het lijf betaald hebben om hun goden te kunnen aanschouwen. Naar het einde van de twee uur durende passage komt dan toch de hitjes-sint langs. Eerst nog “Californication” en “Give It Away”, dan en een bisronde met “Under The Bridge” en “By The Way”. Laten we eerlijk zijn: geen haan die na deze pakjesronde nog kraait naar de zichtbare effecten van de hogere leeftijd op het energieniveau van de band, de als vanouds niet altijd even toonvaste Kiedis of het gedoe rond de last minute bevestiging.
Een dag vol zon, toch-niet-zo-lauwe pintjes, en een afsluiter met alles erop en eraan: hoe hebben we de afgelopen twee jaar zonder dit ooit overleefd? We gaan er nu even niet meer aan denken. Duik nog een laatste keer die aftandse tent in, en zweet de afgelopen vier dagen uit zwevend op zoete herinneringen aan deze heilige grond. Het is verdorie goed verdiend.
