Dag Drie :: Een brandend huisje
We zeiden toch, dat vandaag de moeite niet was? Maar neen, niet willen luisteren. (jp) is toch naar de wei afgezakt. Dat dat op eigen risico was, zo riepen we hem nog na, maar dat bleek dus mee te vallen. Vond de schavuit de parels in de hooiberg, de naald die de zwijnen hadden laten liggen. Euh, zijn wij gaar na twee dagen? Goh.
Als Phoebe Bridgers en haar band in skeletjurk en -pakken het podium van The Barn opkomen, is dat al een veeg tegen dat het hier tot op het bot zal gaan. De Amerikaanse staat er meteen met een onderkoeld “Motion Sickness” dat op een americanaritme lijkt voor te kabbelen maar als een gevaarlijke onderstroom voorbij komt. Er hangt een zekere beladenheid in de tent die tienermeisjes uiten door ‘oh my god’ te prevelen en gaandeweg wordt een verdwaalde traan opgepikt en in beeld gebracht door de cameraman.
En ja, wanneer “Kyoto” wordt opgedragen aan alle vaders, hebben wij ook ineens last van ‘dat plucheke’. Hoe kan het ook anders met die heerlijk euforische bugel die het nummer tot de nok en ver daarboven blaast. De set zit goed in elkaar, met leuke visuals (een openvouwend prentenboek, de maan tijdens “Moon Song”), een band die strak en in dienst van de nummers speelt en Phoebe die bezwerend, zalvend en dreigend met haar ijle stem zonder moeite collectief de adem doet stokken: “I’m not afraid of anything at all / Not dying in a fire, nog being broken again”, klinkt het in “Sidelines”.
Na de country van “Graceland Too” is het het toepasselijke “I Know The End” dat uitgroeit tot een gigantische catharsis, terwijl het huisje op het scherm vuur vat en uitbrandt. Het is hier, nu, schouder aan schouder, het mooiste moment van waarschijnlijk het mooiste optreden van Rock Werchter 2022. Het is dit dat we drie jaar gemist hebben.
Wat kunnen we best doen na zo’n optreden? Dansen natuurlijk! Van de DEEWEE-stal naar de Werchter-wei zijn hier Charlotte Adigéry & Boris Pupul. Met Topical Dancer maakte het duo een heerlijk eigenzinning dancealbum, zoals Belgen dat goed kunnen en dat bovendien tot op Pitchfork toe positief onthaald is. “We zijn zoooo blij hier te staan”, zegt Adigéry in het sappig Gents, die hier bij haar vorige passage nog promogirl voor een frisdrankmerk was.
De nummers worden zonder franjes maar met des te meer enthousiasme gebracht: een “High Lights” dendert heerlijk rauw, “Paténipat” is een wereldnummer, en tijdens “HAHA” wordt een ingangsexamen Herman Teirlinck gedaan door afwisselend te lachen en te huilen. Tijdens “Ceci n’est pas un cliché”, waarin de draak gestoken wordt met clichéteksten in nummers, gespt Boris Zeebroek de bas aan voor een baslijn die smeriger is dan de haren van de meeste kampeerders ondertussen. Leuke, pretentieloze set!
En daarna werd het stil. Naar verluidt werd (jp) het laatst hoofdschuddend, ‘neen’ prevelend gezien tijdens het optreden van 21 Pilots, net voor het rolstoelpodium als gewoonlijk. ‘Dat hij even een pintje zou gaan halen’, maar niet meer opnieuw opdaagde. Joris, als je ok bent, geef je dan even een teken van leven? De redactie maakt zich zorgen.
