Midnight Oil

Tijd sloopt alles, ook een van de energiekste bands ter wereld. Je kunt er dus maar beter mee ophouden voor het zover is, en dat doet Midnight Oil dan ook. De afscheidstour, die woensdag in Brussel stopte, bleek precies dat: een ererondje nadat alles al lang gewonnen is. De Australiërs wuifden ons uit met een concert om in te kaderen.

The Rolling Stones zijn het niet, maar ga er toch maar even voor zitten: vierenveertig jaar hield Midnight Oil het met elkaar uit, en nog is de bromance niet over. Ze willen alleen niet langer de wereld rondtrekken. Op de rug van recentste plaat Resist wordt dus nog één keer uitgebreid getourd, en dan wordt de beste livegroep van Australië en omstreken niets meer dan een occasionele studiogroep. Natuurlijk is dat zonde, maar je ziet aan de gegroefde, stuurse grootvaderkoppen dat het van moetens is: dit blijf je niet doen tot je er bij neervalt.

Niet dat de groep niet altijd speelde tot het randje. Midnight Oil stond altijd bekend om zijn gedreven concerten, met de lange, slungelige frontman Peter Garrett als ongeleid projectiel vooraan. Ook vandaag nog pakt hij uit met zijn hoogstpersoonlijke motoriek, robotische armbewegingen op en uit de maat, en vooral die eigenzinnige zangstem die hem nooit de omschrijving ‘nachtegaal’ zal opleveren.

Daar heeft het dan ook nooit om gedraaid. De groep begon in de punkperiode, en heeft de idealen van het genre altijd hoog in het vaandel gevoerd. Eén afspraak werd in het begin gemaakt, en die werd tot nu gehonoreerd: géén love songs. Midnight Oil zou zich uitspreken over de Grote Zaken, de stand van de wereld, onrecht en al de rest. Ook op Resist is dat zo, met een “At The Time Of Writing” waarin Garrett in de coda bij zijn backing vocalistes gaat staan. “We are not responsible for this” echoën  ze politici die zich van de klimaatverandering niets aantrekken, en het voelt als een striemend “j’accuse”, gebracht door een tribunaal.

“Put Down That Weapon” linkt de benige zanger aan de Verenigde Staten waar ze net vandaan komen. Even later duikt de groep in The Makarrata Project, de tweelingplaat van Resist, waarop de groep samenwerkte met originele bewoners van Australië. “First Nation” benoemt net dat idee, maar het is wat jammer dat de opwindende rap van Tasman Keith van een bandje moet komen. Leah Flanagan neemt gelukkig wel mooi de rol van Jessica Mauboy over in duet met Garrett.

In “The Dead Heart” hoor je de sterkte van de groep, die ondanks zijn focus op kracht altijd een goed oor voor melodie hield. Nog voor de muzikanten hun microfoons aanraken, heeft het publiek het nummer al herkend, en wordt die ’toedoedoedoe’-zanglijn ingezet. Garrett kan zich permitteren om zijn tekst bijna parlando te houden. Het einde is voor gitaristen Jim Moginie en Martin Rotsey, broederlijk samen vooraan op het podium: een verdiend momentje in de spotlichten.

Je voelt niettemin dat de muzikanten – allemaal bijna-zeventigers – op deze tour moeten doseren. Als er al eens gerockt wordt, volgt snel een ballad om weer op adem te komen. Het zorgt in het midden van de set voor een al te rustig stuk, waarbij Rob Hirst vooraan een minidrumstel komt bespelen. Het is twintig minuten taai doorbijten met onder andere “Short Memory” en “Luritja Way” tot we aan de eindspurt zijn beland waarin de groep niet langer energie hamstert.

In “Redneck Wonderland” raast de groep vetter en luider dan ooit. En zelfs al is originele bassist Bones Hillman sinds zijn dood vervangen door Adam Ventoura, de ritmesectie ploegt onstuitbaar als altijd. Garrett is ondertussen volledig in zijn element, marcheert en davert over het podium met een elektrische energie. In een bezeten “Blue Sky Mine” jaagt hij stroomstoten door zijn mondharmonica. Hirst knalt er aan het einde het begin van “Beds Are Burning” over: het klinkt alsof het plafond van het Cirque Royale naar beneden komt. Natuurlijk is de grootste hit van de groep een meezingstonde, maar het is zoveel meer: nog altijd een verbijsterend helder pleidooi om koloniaal onrecht te herstellen, zoals er slechts weinig groepen het durven zingen.

“Ach, we zijn maar gewoon het omgekeerde van Cindy Laupers hitje”, grapte Garrett ergens in het begin. “We zijn boys who wanna have fun. Maar die ook iets willen zeggen over de wereld. Welnee, we zijn gewoon koppige, stijfhoofdige muzikanten.” Mooier echter is die ene song aan het einde van de set die alles zegt: “Power And The Passion”. Zoals “Rauw, hees, teder” de essentie van The Scene samenvatte, zo zegt dit nummer alles waar het voor Midnight Oil om draaide. En eindelijk – eindelijk! – geeft Hirst zijn drumsolo ten beste, en wordt dat eeuwig ingedeukte olievat naast hem benut.

“The hardest years, the darkest years, the roarin’ years, the fallen years / These should not be forgotten years”, gaat het in “Forgotten Years”. Het is een mooi sentiment om een liveleven op af te sluiten. Midnight Oil heeft zijn tijd on the road gehad, een monument trekt zich nu terug. Laten we het af en toe goed oppoetsen en een waardig plekje geven in het Middelheim van de rockmuziek.