We zijn er! Na 2 jaar pandemieperikelen, een faillissement en een nieuwe opstart waren we blij weer richting Peer te mogen rijden. Al viel er niet veel te rijden de laatste kilometer voor de parking, want het was aanschuiven geblazen. Blijkbaar wou iedereen de start van het festivalseizoen niet missen?
Gelukkig waren we nog op tijd binnen…
Ian Siegal, wat kan die man toch zalig zingen. Of moeten we zeggen, zingen-met-een-deftige-grain, want de liefhebbers van hoge tonen en zuivere zang halen regelmatig hun neus op wanneer ze deze Brit horen. Maar loepzuivere zang, daar hebben wij af en toe een broertje de dood aan, liever wat minder zuiver maar met ziel gezongen.
Hij speelde dus ten dans samen met een paar muzikale Nederlandse vrienden onder de noemer Ian Siegal presents B.L.U.E.S. En dat was het ook, een vettig potje blues met vooral covers en wat eigen werk. Big Pete, harmonicaspeler par excellence was ook de aankondiger van dienst, en hij deed dat met verve. Maar, lag het aan het vroegere uur, of het daglicht dat nog door de halfopen tent kwam? Het begin was namelijk nogal sloom en gezapig. Eerder iets voor een bloedheet terrasje, nadat je je pens had volgevreten van al dat lekkers op de barbecue. En dus niet snedig en potig, wat een man als Siegal normaalgezien wel is. Gelukkig was zijn zangstrot wel in goede doen, er volgde zelfs een zangstonde vooraan, zonder microfoon. Kwestie van het publiek, dat er wel pap van lust, waar voor hun geld te geven. Maar toch een beetje een gemiste kans.
Deze vrijdag was trouwens gratis inkom en de mensen hadden ook massaal hun kinderen meegebracht, van peuters tot opgeschoten pubers, ze waren er allemaal. En er was voetbal. De uitzending op groot scherm in de grote tent had toch enig succes, al hebben wij het vermoeden dat velen zich dat toch achteraf beklaagd hebben.
De verstandigen onder het publiek kozen voor DeWolff in de kleine tent. Deze Nederlandse band timmert al een tijdje aan de weg, en het moet gezegd, dat doen ze goed. De broertjes Pablo en Luka Van de Poel spelen al zo’n kleine 15 jaar samen met vriend en toetsenist Robin Piso. Bezige bijtjes ook, met al 10 studioplaten achter de kiezen en de volgende is ook al weer klaar, wist zanger Palbo te vertellen. Beide broers zijn meer dan behoorlijke zangers, al neemt Pablo meestal het voortouw. Da’s ook gemakkelijk, met enkel een gitaar aan je lijf, en ook zat Luka deels verborgen achter zijn drumstel, de vonken vlogen er ook bij hem van af. De groep schoot zo hard uit de startblokken dat het publiek even naar adem moest happen. Eventjes maar, want algauw gaf iedereen zich over aan de tomeloze energie van deze toch nog steeds jonge Nederlandse honden. En ook al komen ze nog maar een de knieën van bijvoorbeeld The Black Crowes, ze zijn aardig op weg om groter te worden, hun potige bluesrock, met de nadruk op rock ging erin als zoete koek, en klonk ook vanop afstand aanstekelijk en uiterst dansbaar.
Ahhh zwoele zaterdagen. Het doet terugdenken aan pre-coronatijden, waar ronddolen op een stoffige weide tot ons zomers DNA behoorde.
ILA op een bluesfestival? Wel ja, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Een thuismatch voor deze jongedame en haar band, en een van de weinige vrouwen op het podium dit jaar, toch een gemiste kans voor de nieuwe organisatie. Maar Ilayda Cicek liet het niet aan haar hart komen, ze ging al meteen straf van start, en deed dat fijntjes en vol overgave 40 minuten lang. Stiekem maakten we ons de bedenking wat de bluespolitie hier nu weer ging van vinden, maar ons kon het niet schelen, we headbangden lekker weg op “Freedom” of “Stand Up”. Wat men ook fluistert, feit is dat haar doom rock, neigend naar PJ Harvey, zeker niet misstaat op gelijk welk festival. Kleine kanttekening die we voor het eerst maar spijtig genoeg niet voor het laatst maakten: moest dat echt zo luid?
Naar een onbekende muzikant uitkijken, op basis van wat je online beluisterd hebt, kan al eens tegenvallen. In die categorie valt spijtig genoeg Dylan Leblanc. In tegenstelling tot wat zijn albums doen vermoeden ging Leblanc hier een stevig rockende toer op, al klonk de tristesse nog in zijn stem door. En begeleidt door zijn band gaf hij er wel een stevige lap op, maar na enkele nummers werd het applaus steeds spaarzamer. Speelde de namiddagwarmte onder het tentzeil het publiek parten? Of was het enkel een gitaar met kuren, want na elk nummer moest er weer wat bijgestemd worden. Feit was dat de pauzes tussen de nummers niet bevorderlijk waren voor de sfeer. Toch een beetje een gemiste kans.
Wie dan weer wel zijn kans met beide handen greep, waren de Boogie Beasts. Toegegeven, deze echt Belgische band, bestaande uit Vlamingen en Walen, is ervoor gekend dat ze overal de tent/zaal/club op stelten zetten. De band grossiert in vettige en vunzige boogie en blues, courtesy of harmonicaspeler en volksmenner Fabian Bennardo, die zich alweer vakkundig kweet in het opzwepen van de tent, die afgeladen vol zat. Hoogtepunten waren er genoeg, zoals “Trouble” en “Shake It”, wat ze zelf fijntjes een discoblues noemen. En het mag ook vermeld worden dat zij als eerste (en enige die dag) een nummer opdroegen aan Tim De Graeve, aka Tiny Legs Tim. Hoed af voor de Boogie Beasts!
We bleven nog wat in de kleine tent hangen, want daar zijn de ontdekkingen te doen vandaag. Zo ook New Yorker King Solomon Hicks. Nog maar 27 is deze snaak, maar wat een performer al. Vernieuwend zijn zijn licks niet echt, maar hij weet het zo fijn en stijlvol te brengen, dat je hem dat al gauw vergeeft. Zingen deed hij ook als de beste, als hij op dit elan verdergaat, zit er ooit nog wel eens een bluesaward in voor de beste blues/soulzanger. Met klassiekers als “Rather Be Blind” en “Loan Me A Dime” gaf hij het publiek waar voor hun geld. Niemand stopt Solomon Hicks, ook niet een falende versterker, die zeer snel door de crew vervangen werd.
Nog zo’n nieuweling is Robert Finley. Al moet dat met een flinke snuif zout genomen worden, want Finley nadert ondertussen de 70. Maar dat wil niet zeggen dat er een oude knar op het podium stond, oh nee. Finley’s verhaal is er een van enkele ups en vele downs, maar nu gaat het leven hem voor de wind. Enkele jaren geleden werd hij al buskend opgemerkt door Dan Auerbach, en die nam onder zijn vleugels. En zie, de ondertussen volledig blinde Finley ging er volledig voor. Ook hier geen vernieuwend recept, maar Mississippi Blues, recht uit het hart van deze boerenzoon. Zijn laatste album heet gepast Sharecropper´s Son, en daar kwamen ook de meeste songs op de setlist uit. Finley was ondanks zijn visuele handicap zeer fysiek aanwezig en ging regelmatig suggestief heupwiegend door zijn songs: er zit meer soul in zijn heupen dan in menig lid van het publiek. Hij werd op het podium onder andere bijgestaan door zijn oudste dochter Christy, die ook vocaal best haar mannetje kon staan. Robert Finley: een onverwacht hoogtepunt, een mens wordt er blij van zo iemand met zoveel goesting te zien optreden.
En dan de headliner van de dag in de kleine tent: Cedric Burnside.
Zes weken geleden voor het eerst gezien in Trix, en wat we ervan vonden kan je hier nog eens lezen. Was het optreden toen het eerste van zijn Europese toernee, dan was dit het laatste. En de vermoeidheid was duidelijk merkbaar. De set was gelijkaardig opgebouwd, nl. eerst 3 akoestische nummers, en daarna volop gas geven op elektrische gitaar, samen met sidekick en drummentor Artemas Lesueur. Burnside was nog steeds hypnotiserend en bezwerend, en zijn krachtige, naar Eric Bibb neigende stem deed wegdromen, maar sommige nummers rekt hij iets te lang om de aandacht van een al vermoeid publiek aan te houden.
Zondag, en daar is de beloofde regen. We besluiten nog even de kat uit de boom te kijken, de interessante bands kwamen toch pas in de latere namiddag aan de beurt.
In de gietende regen reden we de parking op, en we besloten nog even te wachten, want met een brace aan de voet loopt het toch niet zo gemakkelijk. Slechtste beslissing ooit: de regen kwam met bakken uit de lucht, na een half uurtje stond er zo’n 5 cm water bovenop het gras, en volgens de buienradar ging het nog een paar uurtjes op dat elan verder. We keerden dan maar terug naar het hotel, en hoopten dat het in de vooravond stopt met regenen, zodat we dan opnieuw een poging konden wagen.
Niet dus. Het stopte pas met regenen tegen 7 uur. Hadden we tegen dan al gemist: Ina Forsman en Roland Van Campenhout. Met pijn in het hart besloten we toch maar om niet terug te keren, en dus zie we ook het optreden van Nick Waterhouse in het water vallen. En naar ’t schijnt was ie zo goed.
Al bij al hebben we toch een leuke anderhalve dag gehad in het Limburgse zand: vele fijne muziek gehoord, een paar keer serieus verrast geweest, en vele vrienden terug gezien. Het moet gezegd, de nieuwe organisatie heeft zijn best gedaan om een potig festival aan te bieden, met diversiteit in eten, drinken én muziek, maar hier toch al een paar tips voor volgend jaar: kan het wat minder luid, want zelf de akoestische set van Burnside was niet echt te genieten zonder oordopjes. En misschien volgend jaar terug de stoeltjes toelaten, want er wel wel meer zitplaats, maar af en toe moest ik toch met mijn brace zwaaien om een zitplaats vast te krijgen.
